Αγαπητή Αμπά Θαυμάζω εδώ κ χρόνια την απλή λογική σου κ ξεκαθαρη ματιά σου στα θέματα του καθενός μας.Πολλές φορές ψαχνω απάντηση κ στα δικά μου θέματα δεν σου κρύβω διαβάζοντάς σε.Συγχαρητήρια για το λόγο σου. Το δικό μου θέμα είναι η συμπεριφορά της κόρης μου 22 χρονών .Προφανώς εχω κανει λαθη με τον πατέρα της..αλλα μπορώ μονο να σου παραθέσω τη δική μου εκτίμηση σαν μαμά .Η κόρη μου λοιπόν μενει μαζι μας ,σπουδάζει ψυχολόγος εχει συχνα σκαμπανεβασματα στη διαθεση της ,κακή συμπεριφορα που συνοδευεται κ με λεκτικές εκρήξεις.Αδιαφορεί για σχεδόν τα πάντα στο σπίτι μας ,είναι ακατάστατη , κ δεν βοηθάει καθόλου στις δουλειες μονο αν της το πουμε επανηλειμένως κ της το ζητήσουμε .Τα τελευταία χρονια επίσης εχει παρει αρκετα κιλα που ενώ φαλινεται να την απασχολει αφου πολλες φορες δεν βρισκει τι να φορεσει τσαντιζεται κλπ.Εχθες γυρισε απο τη θαλασσα εχοντας πατησει αχινο.Παρολα τα νευρα της προσπαθησαμε να τη βοηθησουμε να αφαιρεσουμε τις ακιδες εκεινη ηταν ολο φωνες κ ασχημα λογια.Σημερα ο πατερας της γυριζοντας απο τη δουλεια της ειπε οτι πρεπει να παμε να το δουμε σε νοαοκομειο αφου ποναει τοσο εκεινη αντιμιλησε κ εκεινος της απαντησε μπροστα στη φιλη της λεγοντας “καλάθια”.Δεν ημουν μπροστα ,συνηθως φτανω σπιτι αργοτερα.Αλλα μολις επεστρεψα πηγα στο δωματιο της της ειπα οτι θα ηταν καλο να παμε σε νοσοκομειο μου ειπε μονο μαζι μου οχι με τον πατερα της γιατι δεν γουσταρει κ επισης χρησιμοποιησε κ μια εκφραση για εμενα κ εκεινον που δεν πιστευα..Της απαντησε κ ο μπαμπας της εξισου ασχημα κ καταληξαμε με φωνες.Δεν την αναγνωριζω πια νομιζω οτι δεν ειναι το παιδι που μεγαλωσα.για καποιο λογο το σκεφτομαι κ το λεω στον αντρα μου πολυ καιρο τωρα.Εχει παει σε ψυχολογο για να αντιμετωπισει ενα ασχημο συμβαν με εναν φιλο της πριν 2 χρονια.Τωρα εχει σταματησει τις συνεδριες.Ειμαι χαμενη..κατι εχουμε κανει λαθος κ δεν ξςρω πως να το σωσω.Ειμαι φοβερα νευριασμενη μαζι της κ κανονικα θα επρεπε να μην την κανακευουμε ετσι.Επισης θα πρεπει να της δειξουμε οτι αυτα που ειπε μας πληγωσαν..Προσπαθησα να της μιλησω αλλα απαντησε οτι συμπεριφερεται σαν καθρεπτης δικος μας.Δεν ειναι ετσι αμπα μου.Δεν ξερω τι να κανω .Να κρατησω σταση για να το λυσουμε επιτελους?Να ξαναπροσπαθησω να της μιλησω οταν τη δω πιο ηρεμη?Ο μπαμπας της εχει νευριασει παρα πολυ..οπως κι εγω αλλα προσπαθω να κρατησω ισορροπια για να μην ξεφυγει το θεμα.Δεν ξερω τι φοβαμαι οτι θα κανει..Ειμαι φοβερα στεναχωρημενη..#sad mom
–Σοφια
Στενοχωρημένη μαμά, αυτή που πρέπει να πάει σε ψυχολόγο για να ξεδιαλύνει το κουβάρι που έχει μέσα στο κεφάλι του, είσαι εσύ.
Μιλάς για την δυναμική μιας οικογένειας που έχει μεγαλώσει ένα παιδί 22 χρονών, μιλάς δηλαδή για μια ιστορία που ξεκίνησε να χτίζεται εδώ και είκοσι χρόνια. Δεν υπάρχουν γρήγορες λύσεις, ούτε απλές λύσεις. Θα πρέπει να κάνεις πολλή δουλειά με τον εαυτό σου για να καταλάβεις πού βρίσκεσαι σε αυτή την τριάδα και γιατί. Η κόρη σου είναι ενήλικη. Ναι, δεν είναι το παιδί που μεγάλωσες, προφανώς όχι, έχει σταματήσει να είναι παιδί εδώ και πολλά χρόνια. Εσύ είσαι που δεν μπορείς να το δεχτείς. Δεν φαίνεται να καταλαβαίνεις ότι μόνο την ευθύνη της δικής σου ζωή μπορείς να πάρεις. Το παιδί σου δεν είναι δική σου προέκταση, είναι ένας άλλος άνθρωπος. Επικεντρώσου στα δικά σου λάθη, και όταν θεωρήσεις ότι έχεις τα εργαλεία για να αναγνωρίσεις τον δικό σου ρόλο μέσα στο σπίτι, τότε ναι, να της μιλήσεις. Απέχεις αρκετά από αυτό το στάδιο για την ώρα, οπότε ξεκίνα με έναν ψυχολόγο.
Δεν σου το λέω για «τιμωρία» ή για μομφή. Σου το λέω επειδή πραγματικά είναι το μόνο που θα σε βοηθήσει, και είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις. Δεν λέω ότι μόνο εσύ έχεις κάποιο πρόβλημα. Όλοι έχουμε προβλήματα. Άρα κι εσύ. Αλλά αυτό που έχεις εσύ, είναι περίπλοκο, δεν ξέρεις τι να κάνεις, και χρειάζεσαι γρήγορα και άμεσα βοήθεια.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Διαφωνώ εν μερει με την απάντηση.Η κόρη είναι ενήλικη και μόνο ως τέτοια δεν συμπεριφέρεται. Πλείστα όσα παραδείγματα παιδικης και εφηβικής συμπεριφοράς και δη κακομαθημένης : Καμιά συμμετοχή στον καταμερισμό εργασιών στο σπίτι, μπεμπεκιζουσα συμπεριφορά στο ατύχημα με τον αχινό. Τεταρτοετής πιθανόν της ψυχολογίας που μένει με τους δικούς της και τους οποίους θεωρεί υπηρέτες της . Δικαιολογημένα έχει βραχυκυκλώσει η γυναικα. Δε συνάδει και με την επιλογή του αντικείμενου των σπουδων της , στο κάτω κάτω . Πιθανον οι γενεσιουργοί λογοι της συμπεριφοράς της κόρης να ανάγονται στο παρελθόν και στη διαπαιδαγώγησή της . Η ενηλικότητα ομως δεν είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ και εγώ. Πολλές φορές η απάντηση σε τέτοια ζητήματα είναι πως πάντα ο φταίνε οι γονείς καθώς σίγουρα είναι υπεύθυνοι για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών τους. Ωστόσο, και τα παιδιά όταν πια είναι ενήλικες δεν είναι άμοιρα ευθυνών και μπορούν να καταλάβουν που μπορούν να μιλάνε καλύτερα και που όχι.
Η γνώμη μου είναι να πάτε μαζί με την κόρη σε ψυχολόγο ώστε να συζητήσετε από κοινού αυτά που σας προβληματίζουν.
Μία σημείωση: οι γονείς δεν διαμορφώνουν απλά (σε ένα βαθμό) το χαρακτήρα του παιδιού. Κυρίως νομίζω διαμορφώνουν και τη σχέση που έχουν μεταξύ τους. Και για μένα εκεί είναι που κολλάει βασικά η πρόταση για ψυχοθεραπεία, αν η σχέση τους πάσχει, πρέπει να μάθει η μητέρα (και ο πατέρας προφανώς) πως μπορεί να αλληλεπιδράσει αλλιώς με το παιδί. Πάντως εγώ με αυτή την ερώτηση έκανα ένα ταξίδι πίσω στη δική μου εφηβεία, και ένιωσα πολύ αυτό το “απαντησε οτι συμπεριφερεται σαν καθρεπτης δικος μας”. Δεν είναι απλά ζήτημα αναζήτησης ευθυνών, είναι το να μάθουν όλες και όλοι σε αυτό το… Διαβάστε περισσότερα »
Μπορούμε να απαντήσουμε μόνο σε αυτόν που κάνει την ερώτηση. Ακόμα και αν σου προκαλεί κάποιος άλλος 100% ένα πρόβλημα, πάλι δικό σου είναι, άρα εσύ πρέπει να το αντιμετωπίσεις.
Καμια μητερα και κανενας πατερας δεν ειναι αμοιροι ευθυνων, αλλα αυτο , η ευθυνη τους δηλ δεν είναι δικαιολογητικος λογος για κάθε παρεκκλινουσα συμπεριφορά των ενηλικων πια παιδιων .Ψυχολογος εννοείται χρειαζεται σε ολους , οσοι θέλουν να λύσουν ενα προβλημα.
Απλως στην απάντηση διεκρινα πλην της ολοσωστης συμβουλης και μια διαθεση ισαποστασης απο το προβλημα και την ψυχολογικη φορτιση της μητερας και γι αυτό ειπα οτι διαφωνω εν μέρει.
Είμαι 23 και με τκυε δικούς μου είμαι παράξενη. Είμαι παράξενη γιατί νιώθω ότι μπροστά τους δεν μπορώ να είμαι καθόλου ο εαυτός μου. Είμαι παράξενη γιατί η μάνα μου δεν με αφήνει ούτε να κλασω χωρίς να το ξέρει. Γιατί δεν συμφωνούσε ποτέ με τις επιλογές μου, ούτε με μισή από αυτές, σε κανένα τομέα της ζωής μου. Γιατί δεν μπορώ να την εμπιστευτώ με κανένα τρόπο. Όσο για τον πατέρα μου, δεν ξέρω τι να πω και τι να δηλώσω. Καλός άνθρωπος είναι, απλά δεν υπήρξε ενοχλητικός και παρεμβατικός πατέρας. Το μόνο που έχω να πω για τη… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ θα έρθω να συμφωνήσω και εγώ κάπως έτσι πέρασα την φοιτητική μου ζωή. Εμένα στην γιαγιά μου σε σπίτι της μητέρας μού,δούλευα από το πρώτο μήνα της έναρξης της φοιτητικής μου ζωής χωρίς να επιβάρυνω ούτε ευρώ τους δικούς μού και η γιαγιά μου από το πρωί μέχρι το βράδυ αλλάζε σαλόνια και χρώμα στους τοίχους και εγώ πάλευα για 15 και 20€ κάθε μέρα και εκείνη είχε απαίτηση να της αγοράζω δώρα κολωνιες ακριβές και να μου κάνει παράπονα ότι μέσα στα 5 χρόνια είχε κάνει μόνο 2 υπερατλαντικα ταξίδια σε σχέση με εμένα που πήγα 2 ευρωπαϊκά… Διαβάστε περισσότερα »
Α και ξέχασα να πω ότι ποτέ δεν ακούει, βασικά δεν ενδιαφέρεται για μένα και γι αυτά που έχω να πω. Ρωτάει κάτι, αρχίζω να απαντάω, με διακόπτει για να πάρει την πληροφορία ακριβώς που θέλει και μετά αν θέλω να της πω κι άλλα, απλά συνεχιζει να διακόπτει, μιλώντας για για άσχετα πράγματα, ας πούμε για το φαΐ που μαγειρεύει εκείνη την ώρα. Της έχω πει πολλές φορές τι κάνει, πόσο ενοχλητικό είναι και ότι με αυτό τον τρόπο μου δείχνει ξεκάθαρα ότι αδιαφορεί. Και φυσικά με βγάζει τρελή και ότι υπερβολική και ότι την αδικώ. Αν απαντήσω αντίστοιχα… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ όλα αυτά μου ακούγονται τόσο οικία και τόσο καθημερινά. Φύγε το συντομότερο,θα λυτρωθεις,η αρχή θα είναι δύσκολη όταν το συνειδητοποιησεις όμως θα νιώσεις ανάλαφρη από όλα αυτά που σε έχουν βαρύνει τόσα χρόνια.
Είμαι 28 και συμφωνώ πολύ με όσα λες. Μέχρι να φύγω απο το σπίτι δεν είχα και την καλύτερη συμπεριφορά απέναντι στους δικούς μου. Ένας απο τους λόγους ήταν οτι οι δικοί μου φωνάζουν πάρα, πάρα, πάρα πολύ ακόμα και όταν μιλάνε (χωρίς να διαφωνουν εννοώ), η τηλεόραση παίζει non-stop στη διαπασών (γιατί πως θα ακουσεις με τέτοιες φωνες) και οι δικοί μου μπορεί να τσακώνονται για τους ίδιους και τους ίδιους λόγους (πχ. για τα σκουπίδια, οχι κάτι γκράντε) τα τελευταία 20 χρόνια, κάνοντας του ίδιους διαλόγους. Εγώ είμαι ενας άνθρωπος που απο τη στιγμή που έφυγα από το… Διαβάστε περισσότερα »
Ηρωίδα που την πάλεψες με αυτές τις συνθήκες. Ευτυχώς οι δικοί μου μιλάνε σε πάρα πολύ φυσιολογικούς τόνους και δεν έχουν αυτή την εμμονή με την τηλεόραση, γιατί θα είχα πηδηξει από το παράθυρο σε κατάσταση πανικού.
Συμφωνώ σε όλα. Αφού μερικές φορές σκέφτομαι μήπως είμαι υιοθετημένη. Τόσο διαφορετική απ όλη μου την οικογένεια-διαπασών. Έφυγα από το σπίτι και οι σχέσεις μας βελτιώθηκαν.
Είμαι 22 χρονών και σε καταλαβαίνω απόλυτα!! Ζω ακόμη με τους γονείς μου αλλά δεν με ξέρουν καν δεν ζω όπως θα ήθελα δεν είμαι όπως λες ο εαυτός μου. Βέβαια σε ένα μεγάλο μέρος πιστεύω φταίνε γιατί ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για το τι είμαι εγώ αλλά προσπαθούν συνεχώς με το ζόρι να με κάνουν να είμαι αυτό που θεωρούν αυτοί σωστό (ειδικά η μάνα μου)! Και αυτό με τις φωνές και τους καυγάδες πραγματικά δεν το μπορώ άλλο . Για ψύλλου πήδημα αρχίζει καβγάς . Θέλω απλά να φύγω 🙃
Jelly η απαντηση σου ηταν σαν να την εγραψα εγω. Μεχρι τωρα στα 40 δεν εχω συγχωρησει την μητερα μου. Μια γυναικα που με γεννησε για να εκπληρωσω τα ονειρα της,να την κανω περηφανη ( καθως η ιδια δεν ειχε καταφερει τιποτα αλλο στη ζωη της ωστε να ειναι περηφανη εκτος οτι εχει καλα και σπουδαγμενα παιδια), απαγορευοταν να εχω συντροφο στο σχολειο γιατι μπορει να μην διαβαζα, μετα στο πανεπιστημιο επρεπε να εχω βρει συντροφο απο καλη οικογενεια και αν γινεται πλουσιο, με εξευτελιζε αν δεν εφερνα καλους βαθμους, ανοιγε κρυφα τα ημερολογια μου να διαβασει ενα κανω σεξ… Διαβάστε περισσότερα »
Ποιο είναι το άσχημο συμβάν που αντιμετωπισε με έναν φίλο της πριν 2 χρόνια? Γιατί αναλωνεις ένα ολόκληρο κείμενο στο εάν είπε μισή κακή λέξη ή εάν αντιμιλησε (πόσο δε μου αρέσει αυτή η λέξη! ) στον πατέρα της, αλλά ξεπετας με μια πρόταση το ότι κάτι της συνέβη πριν 2 χρόνια που δεν μπορούσε να το διαχειριστει. Από πότε δεν αναγνωριζεις το παιδί σου? Από πότε πήρε κιλά, από πότε είναι θυμωμενη και αντιδραστική? Το παιδι σου σε χρειαζεται, στασου δίπλα της.
Κάτι ψυλλιαζόμουν όσο διάβαζα αλλά φτάνοντας στο: “Ειμαι χαμενη..κατι εχουμε κανει λαθος κ δεν ξςρω πως να το σωσω.” λίγο αναθάρρησα. Αλλά όχι, είχα δίκιο, δυστυχώς: Ειμαι φοβερα νευριασμενη μαζι της κ κανονικα θα επρεπε να μην την κανακευουμε ετσι.Επισης θα πρεπει να της δειξουμε οτι αυτα που ειπε μας πληγωσαν.. Ίσως θα έπρεπε να δίνουν ένα χαρτί στο μαιευτήριο, να τυλίγουν μ’αυτό το παιδί όταν το παίρνουν οι γονείς και πηγαίνουν σπίτι τους, που να λέει “ΠΡΟΣΟΧΗ: ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΝΤΑΙ”. Εκείνη είναι νευριασμένη μαζί σας και προσπαθεί να σας δείξει ότι κάτι την έχει πληγώσει. Να τη βοηθήσετε… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα. Πολύ καλή η παρατήρηση για το αντικείμενο σπουδών.
Αυτή την ατάκα “κατι εχουμε κανει λαθος” θυμάμαι να την ακούω συνεχόμενα από τα χείλια της μητέρας μου, σε κοινό ραντεβού σε ψυχίατρο. Μου φαίνεται όμως ότι και η ερωτώσα, όπως και η μητέρα μου, δεν θέλει πραγματικά να την απαντήσει.
Ψυχολογία δηλώνει το 70% των κοριτσιών της θεωρητικής κατεύθυνσης. Δεν λέει κάτι το αντικείμενο των σπουδών οπωσδήποτε.
@ ο ήλιος λάμπει
Από πού αντλείτε στοιχεία για το 70%;
Επαγωγικα😊. Έδωσε η κόρη μου φέτος εξετάσεις στη θεωρητική και το ποσοστό επιλογής της ανω σχολής ως 1ης επιλογής κυρίως , τόσο στο σχολείο , όσο και στο φροντιστήριο με μεγαλύτερο δηλ δείγμα παιδιών, ηταν πανω κατω αυτο που γραφω.
Εγώ άκουσα καμπάνες με τη χρήση της λεξης “αντιμιλαει” (και μάλιστα επειδή μάλλον η κόρη απάντησε στον πατέρα της “καλά”). Είμαι περίεργη ποια κουβέντα είπε που δεν μπορείς ούτε να πεις! (πχ είπε είστε μ*****ς;)
Κι εγώ οσμίζομαι μπόλικη τοξική αρρενωπότητα στην υπόθεση.
Εγώ οσμιζομαι ότι οι γονείς θεωρούν ότι οταν η κόρη απαντάει οτιδήποτε δεν τους αρέσει, ειρωνεύεται, διαφωνεί ή βρίζει, θεωρούν ότι “αντιμιλαει” . Ενώ αυτή η λέξη εχει τόσο καταργηθεί, που αφορά πλέον μόνο μακρινου παρελθόντος καθημερινότητα ανάμεσα σε εναν δάσκαλο με βίτσα και τον μαθητή.
Εγώ να ρωτήσω, το άσχημο συμβάν με έναν φίλο της ποιο είναι; Γιατί αν χρειάστηκε ψυχολόγο γι’αυτό, αν από τότε άρχισε να ξεσπάει στο φαγητό, αν άρχισε να φωνάζει και να μιλάει άσχημα, μήπως δεν το έχει διαχειριστεί τελικά;
Πραγματι, μπορεί να είναι από απλή απόρριψη μέχρι θάνατος ή αυτοκτονία, το βάρος αλλάζει και οι επισκέψεις στον ψυχολόγο δεν έχουν ημερομηνία λήξης τύπο “το κάναμε κι αυτό” αν ακόμα έχει κακή συμπεριφορά.
Αυτή η φράση ”Δεν την αναγνωρίζω πια νομίζω ότι δεν είναι το παιδί που μεγάλωσα” μου ανάβει λαμπάκια όμως. Δεν είναι αντικείμενο το παιδί, ηλεκτρική σκούπα που υποσχόταν θαύματα και δεν τα κάνει. Είναι άνθρωπος που εξελίσσεται και αλλάζει και με το να το λες αυτό είναι σαν να την απορρίπτεις, πράγμα που μόνο καλό δεν της κάνει.
Πόσο κοινό, πόσο εξοργιστικό, να αποφεύγετε να δείτε κατάματα πού φταίξατε και να αναλάβετε την ευθύνη που σας αναλογεί συνειδητά, ουσιαστικά, όχι ξεπετώντας την με ένα “Προφανώς εχω κανει λαθη με τον πατέρα της”. Μια χαρά ξέρετε τι φταίει και ψάχνετε κάποιον να σας πει ότι δε φταίτε εσείς που δεν την προστατεύσατε από τις συνέπειες αυτών των λαθών. Από αυτόν τον πατέρα. Εσείς τον επιλέξατε και τον κρατήσατε, εκείνη τον χρεώθηκε και τον λούζεται. Το λιγότερο που μπορείτε να κάνετε, είναι να είστε με το μέρος της. Αλλά τότε θα πρέπει να σταθείτε απέναντι από τον “πατέρα της”, δηλαδή… Διαβάστε περισσότερα »
Τι επίθεση είναι αυτή;!
Κι από που προκύπτουν όλα αυτά; Είναι πολύ σκληρά αυτά που λες χωρίς να ξέρεις τίποτα απολύτως για αυτήν την οικογένεια. Κάνουμε πολύ συχνά προβολές των δικών μας εμπειριών σε αυτό το σαιτ και είναι και λογικό, γιατί το μυαλό λειτουργεί βάσει στατιστικών. Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι πολύ δύσκολο να το αποφύγουμε αυτό.
Παρόλα αυτά, επειδή μπορεί τα λόγια μας να έχουν ειδικό βάρος για κάποιον, καλό θα ήταν να μη σηκώνουμε το δάχτυλο τόσο καταδικαστικά.
Βγάζεις πολύ επικίνδυνα συμπεράσματα. Ψυχραιμία!
Αν έχουν ειδικό βάρος για κάποιον, τότε δεν είναι ανυπόστατα, γιατί αν ήταν ανυπόστατα, θα του ήταν αδιάφορα.
Θες να μου πεις πως αν κάποιος σε κατηγορήσει άδικα για κλοπή δεν θα σε πειράξει επειδή δεν έκλεψες; Έλα τώρα!
Κακώς σηκώνεις τόσο αυστηρά το δάχτυλο σε έναν άνθρωπο που ζητά βοήθεια, χωρίς να ξέρεις τίποτα για αυτόν.
Έλεος με τις προβολές.
Βρε Πόντια, η κόρη είναι ενήλικη πλέον. Όσα λάθη και να έκαναν οι γονείς της (που δεν αμφιβάλλω ότι έκαναν) αυτή τι κάνει; Σε προβληματικές σχέσεις ενηλίκων έχουν και οι δύο πλευρές ευθύνες. Αν είναι να τα ρίχνουμε όλα στους γονείς, θα φτάσουμε πίσω στον Αδάμ και την Εύα και όλοι μας είμαστε άμοιροι ευθυνών. Και το λέω προερχόμενη από μια οικογένεια με πολλά λάθη (και πάθη) και με το βάρος της συνειδητοποίησης ότι εμείς πρώτοι απ’ όλους πρέπει να κοιτάξουμε τον εαυτό μας. Και να το πάω και λίγο παραπέρα; Η κοπέλα αυτή σε λίγο καιρό θα είναι επαγγελματίας… Διαβάστε περισσότερα »
Γρανίτα μου, συγνώμη (ας την πάρει όποιος την χρειάζεται, ειλικρινής είναι) αλλά εγώ δεν θα κατηγορήσω τη συγκεκριμένη κόρη στη συγκεκριμένη μητέρα, που είναι και αυτή που στέλνει την ερώτηση. Το κάνει άλλωστε μόνη της σε διάφορα σημεία, σ’εσάς μπορεί να φαίνεται ότι την περιγράφει. Εμένα δε μου φαίνεται ότι την περιγράφει. Όσα λάθη και να έκαναν οι γονείς της (που δεν αμφιβάλλω ότι έκαναν) αυτή τι κάνει; Προσπαθεί να διαχειριστεί όλο αυτό που γινόταν τα προηγούμενα χρόνια, σπουδάζει ψυχολογία και ξεσπάει αυτά που χωρίς να καταλαβαίνει μάλλον κατάπινε όσο μεγάλωνε. Είναι 22, δεν είναι 12 αλλά ούτε και 32.… Διαβάστε περισσότερα »
Μα δεν διαφωνώ με την απάντηση της Λένας. Σαφώς και οι γονείς πρέπει να συμβουλευτούν ψυχολόγο. Στο σχόλιο σου όμως κάνεις πολλές υποθέσεις. Υποθέτεις ότι οι γονείς ξέρουν ποια είναι τα λάθη τους. Υποθέτεις ότι η κόρη σπουδάζει ψυχολογία για να διαχειριστεί την κατάσταση. Δεν λέω πως έχεις άδικο. Λέω ότι δεν τα ξέρουμε όλα αυτά. Αλλά ακόμη κι αν ισχύουν, θα επιμείνω στο πρώτο μου σχόλιο. Σε μία δυσλειτουργική ενήλικη σχέση έχουν και οι δύο πλευρές ευθύνη. Άλλος λιγότερη και άλλος περισσότερη. Το να αναλάβουν οι γονείς όλο το βάρος της σχέσης τους με το ενήλικο παιδί τους (ακόμη… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν έχουν καθόλου ανάλογη ευθύνη. Έχουν τρομερά άνισο μερίδιο. Οι γονείς είναι αυτοί που έχουν διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τη σχέση με το παιδί τους. Μια σχέση τρομερής εξουσίας. Ειδικά στην Ελλάδα, που μια νέα κοπέλα 22 χρονών είναι φοβερά δύσκολο να μπορέσει να φύγει από την πατρική εστία με δικές τις δυνάμεις και να απομακρυνθεί από τυχόν τοξικές καταστάσεις, νομίζω είναι άτοπο να της ζητάμε ευθύνες για μια τέτοια δυσλειτουργική σχέση.
Μα δεν είπα ότι έχουν ανάλογη ευθύνη και η δύο πλευρές, αλλά ότι έχουν ευθύνη κι ότι η κάθε πλευρά πρέπει να κοιτάξει τι θα κάνει αυτή. Όπως προείπα συμφωνώ με τη συμβουλή της Λένας ότι η μητέρα πρέπει να πάει σε ψυχολόγο. Από κει και ύστερα πρέπει να είναι προετοιμασμένη ότι η σχέση με την κόρη της μπορεί να μην φτιάξει και ποτέ. Δική της ευθύνη είναι να δει τι έκανε λάθος και πώς θα ξαναχτίσει τη σχέση της. Δική της ευθύνη είναι να λειτουργήσει ως γονέας, ως ο έμπειρος της σχέσης. Είναι όμως ευθύνη της να προστατεύσει και… Διαβάστε περισσότερα »
Granita Lemoni, συμφωνώ με αυτό που λες, πως δεν είναι απαραίτητο, de facto, η σχέση να είναι δυσλειτουργική από πλευράς των γονέων. Τα πράγματα ποτέ δεν είναι άσπρο μαύρο. Έχω ξαναγράψει για επιλογές των παιδιών (ναι, των παιδιών) χωρίς αυτό να σημαίνει πως ευθύνες των γονιών δεν υπάρχουν, αλλά είδα εδώ μέσα και το καταλαβαίνω απολύτως πως οι άνθρωποι δυσκολεύονται να το δεχτούν (μέσα σε αυτούς κι εγώ, παλιά). Ο τρόπος όμως που το παιδί θα εσωτερικεύσει τον κάθε γονέα, ανεξάρτητα από το ποιος είναι πραγματικά ή πως φέρεται ο γονέας, είναι καθοριστικός. Το θέμα είναι στην εσωτερίκευση, στον τρόπο… Διαβάστε περισσότερα »
Πόντια όλοι λίγο πολύ μπορεί από το ύφος γραφής να καταλαβαίνουμε λίγα περισσότερα. Να μπορούμε να υποψιαστούμε δύο πράγματα παραπάνω. Είναι όμως μερικά θέματα ιδιαίτερα λεπτά. Όπως μια μητέρα σε απόγνωση με μια κόρη με πολύ επιθετική συμπεριφορά. Πώς είσαι τόσο σίγουρη και παίρνεις την ευθύνη να κατηγορήσεις τη μάνα; Να πεις ότι δεν υπάρχει ο πατέρας και ότι η μάνα έχει χάσει το παιδί της με δική της ευθυνη; Ούτε ψυχολόγος δεν θα επιχειρούσε τέτοια “διάγνωση” σε πρώτη συνεδρία. Πόσο μάλλον όλοι εμείς που διαβάζουμε πέντε γραμμές σε ένα σάιτ. Εγώ νιώθω πως βρήκες ευκαιρία να τα πεις εδώ,… Διαβάστε περισσότερα »
Πόντια και λίγα είπες.
Μόνο εγώ καταλαβαίνω ότι ξεκάθαρα ρίχνεις το κατηγορώ στον πατέρα, απευθύνεσαι όμως στη μητέρα για το σιγονταρισμα που του κάνει;;
Στην εφηβεία πώς ήταν η κόρη σου; Για να άλλαξε όπως λες τώρα, μάλλον ήταν βατά τα πράγματα. Μου φαίνεται σαν αργοπορημένη εφηβεία όλο αυτό.
Ο σύζυγός σου, πέρα από το ότι είναι νευριασμένος, τί λεει για όλα αυτά; Δε θα ήθελα να φανταστώ ότι νομίζεις πως η διαχείριση των γονεικών σχέσεων με την κόρη σου είναι μόνο δική σου δουλειά.
Μέσα στην οικογένειά σας δεν είμαι για να γίνω δικαστής, ποιος φταίει και ποιος όχι. Κανένας γονιός δεν είναι αλάθητος και υπάρχουν παιδιά πιο καλόβολα και άλλα πιο ζόρικα. Ένα πράγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι μήπως με τη συμπεριφορά σας, την “πνίγετε”. Αυτό συμβαίνει όταν δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι έχουμε μια κόρη 22 και της φερόμαστε σαν να είναι 14. Αν είναι και η μοναχοκόρη σας, γιατί δεν αναφέρετε για αδέλφια, είναι μία πιθανή εξήγηση. Σε κάθε περίπτωση θα σας συμβούλευα να της αφήσετε “χώρο”. Ασχοληθείτε με κάτι άλλο, βρείτε ένα χόμπι και σταματήστε να ασχολήστε τόσο πολύ… Διαβάστε περισσότερα »