«Α, μπα» classics: Ο πατέρας μου θεωρεί εμένα και την μητέρα μου υποχείρια

Καλημερα αγαπητη Α μπα! Θα ηθελα να σου παρουσιασω τη δικη μου προβληματικη κατασταση και ελπιζω να τη δημοσιευσεις γιατι εκτιμω τον τροπο που απαντας με την τεραστια δοση λογικης και αντικειμενικοτητας σου. Λοιπον, το προβλημα μου ειναι η σχεση μου με τους γονεις και τον αδερφο μου. Ο πατερας μου ειναι κλασσικος και πατροποαραδοτος. Ενω εξω στην κοινωνια ειναι αγαπητος, στην οικογενεια θεωρει εμενα και τη μητερα μου υποχειρια του καθως μας ζηταει να του κανουμε και την παραμικρη δουλεια απο το να του δεσουμε τα κορδονια, να του παρουμε τσιγαρα, να του εχουμε τα παντα στο χερι! τα παντα! Η μητερα μου δυσανασχετει, αλλα αποδεχεται την κατασταση. Εγω πολλες φορες αντιδρω και του λεω να τα κανει μονος του γιατι μπορει. Κι ετσι με θεωρουν αντιδραστικη.. χωρις λογο, οπως λενε. Ο αδερφος μου απο την αλλη ειναι στην κοσμαρα του. Ενω μενει με την κοπελα του φερνει ρουχα για σιδερωμα στη μητερα μου πολλα, εκεινη πηγαινει και του καθαριζει το σπιτι και γενικα εχει τις ιδιες απαιτησεις με τον πατερα μου απο αυτη. Η κοπελα του δουλευει και λεει πως δεν μπορει να τα καταφερει με τις δουλειες. Προχθες λοιπον ειχαμε μια οικογενειακη συζητηση και ειπα και στους δυο πως ειναι ντροπη να τα ζητανε ολα απο τη μαμα ετοιμα και πως πρεπει να αλλαξουν μυαλα γιατι εχει δικαιωμα κι εκεινη να ξεκουραζεται. Εκεινοι τοτε ξεσηκωθηκαν εναντιον μου και αφησαν να εννοηθει πως ειμαι κακια και πως ζηλευω που η μητερα βοηθαει τον αδερφο μου. Αλλα ρε Α μπα μου , εγω παντα σκεφτομουν τους δικους μου και τους αγαπουσα πολυ. Ηθελα να ειναι καλα γι’ αυτο και δεν θελω να ταλαιπωρειται η μητερα μου. Εκεινη ειπε μπροστα τους πως της αρεσει να κανει τις δουλειες, ενω σε εμενα εχει πει πως εχει κουραστει.Το συμπερασμα που εβγαλα ειναι πως ο αδερφος μου μετραει περισσοτερο και κατι μεσα μου παγωσε απο τοτε. Μηπως ειμαι υπερβολικη; μηπως ζηλευω; μηπως απλως σκεφτομαι σαν θυμα; Νιωθω πολυ αδικημενη μιας κι εκεινος παντα απολαμβανε βοηθεια οικονομικη για αυτοκινητο, αρραβωνες παροτι οι δικοι μου ειναι στριμωγμενοι κλπ κλπ. Εγω με τα λιγοστα χρηματα που παιρνω προσπαθω να μην επιβαρυνω και να βοηθαω.. εκεινος τιποτα. Μαλλον ειμαι θυμα. Ιδου η απορια..

-Φωτεινη

Είσαι θύμα μιας γενικότερης κατάστασης που ισχύει έτσι κι αλλιώς κοινωνικά, αλλά στην οικογένεια σου είναι νόμος. Δεν μετράει μόνο ο αδερφός σου περισσότερο. Οι άντρες μετράνε περισσότερο, και οι γυναίκες πρέπει να έχουν τον ρόλο της υπηρέτριας, της τροφού, και της προσωποποίησης της θυσίας. Αν δεν μπορείς να δεις τον τρόπο με τον οποίο οι οικογενειακές σας σχέσεις κουμπώνουν σε κάτι μεγαλύτερο από όλους εσάς, τότε θα αμφιβάλλεις για το αν είσαι «κακιά», «υπερβολική», και αν «ζηλεύεις».

Ταυτόχρονα, πρέπει να καταλάβεις ότι οι σχέσεις που σε αφορούν είναι οι δικές σου με κάθε μέλος της οικογένειας. Οι επιλογές της μητέρας σου είναι δικές της, και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να αλλάξεις τα εκατό χρόνια συμμόρφωσης σε ένα κατεστημένο που τελικά, υποστηρίζει. Θα ήταν ωραία αν μπορούσες να αφυπνίσεις την επανάσταση, αλλά χρειάζεται να ξέρεις ότι για να αλλάξει κανείς τη ζωή του, πρέπει να το θέλει. Ο πατέρας σου και ο αδερφός σου δεν σκοπεύουν να αλλάξουν γιατί βολεύονται, οπότε τι προσπαθείς να κάνεις; Μόνο τον εαυτό σου μπορείς να ορίσεις.

Οπότε, επανέρχομαι: θα καταλάβεις καλύτερα τι γίνεται όταν ενσωματώσεις την οικογενειακή σου ιστορία στο πλαίσιο που μοιάζει να μην συνειδητοποιείς. Το προσωπικό, και σε αυτή την περίπτωση, είναι πολιτικό. 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News