Σε λίγο καιρό, μπαίνω αισίως στο 27ο έτος της ζωής μου. Έχουν περάσει 2 χρόνια από την τελευταία μου σχέση (4 χρόνια με κάποιον 10 χρόνια μεγαλύτερο από μένα). Όσο ήμουν σε αυτή τη σχέση έβλεπα τον εαυτό μου κάποια στιγμή να κάνει οικογένεια μαζί του. Τελικά χωρίσαμε, ίσως επειδή ποτέ δεν ένιωσα ουσιαστικά έτοιμη γι’αυτό. Τα 2 χρόνια που δεν είμαστε πια μαζί, έχω διαπιστώσει ότι όλο αυτό το πακέτο είναι κάτι που μάλλον δεν θέλω, ειδικά αφού δεν μου βγήκε μαζί του, πώς είναι δυνατόν να υπάρξει κάποιος άλλος που θα με κάνει να το θέλω; Αυτή η διαπίστωση μου δημιουργεί μια μεγάλη σύγχυση. Ενίοτε αποζητώ τη συντροφικότητα μίας σχέσης και φυσικά το σεξ. Το πρόβλημα είναι ότι όσες σχέσεις έχω αποπειραθεί να φτιάξω αυτά τα 2 χρόνια με κάνουν να νιώθω ο χειρότερος άνθρωπος της γης. Ξεκαθαρίζω πάντα ότι θέλω να δεθώ συναισθηματικά, δεν είπα ποτέ ότι ψάχνω fuck buddy (που και αυτό το δοκίμασα) ή ότι δεν θέλω αποκλειστικότητα (που και με αυτό ίσως να μην είχα πρόβλημα, αλλά πάντα ήμουν μονογαμικός άνθρωπος), αλλά το γεγονός ότι όσο καλά και να είμαστε μαζί, δεν επιθυμώ να τους κάνω πατέρες, γιατί σίγουρα δεν είμαι έτοιμη και ίσως να μην γίνω ποτέ, τους κάνει να κλωτσάνε. Και ενώ στην αρχή το δέχονται, κάπου στην πορεία γίνομαι η κάργια που τους χρησιμοποιεί για σεξ και τρυφερότητα. Δηλαδή, απαγορεύεται να κάνεις σοβαρές σχέσεις αν δεν σκέφτεσαι το γάμο και την οικογένεια; Και όσο μεγαλώνω θα γίνεται χειρότερο; Από την άλλη, πού είναι όλοι αυτοί οι άντρες που υποτίθεται έχουν πρόβλημα δέσμευσης; Ξέρω ότι παραλογίζομαι, αλλά γιατί γνωρίζω μόνο αυτούς που μετά από 1-2 μήνες σχέσης το θεωρούν μεγάλο πλήγμα το ότι δεν θέλω ακόμα να συγκατοικήσουμε, να γνωρίσω τους γονείς τους, να κάνουμε οικογενειακές διακοπές, να μου δώσουν δαχτυλίδι; Μέχρι και ανηψάκι (ομολογουμένως γλυκύτατο) επιστρατεύτηκε κάποια στιγμή για να δουν τις αντιδράσεις μου (Το πιο αστείο ήταν ότι κανείς δεν περίμενε να είμαι καλή μαζί του και στο τέλος είχαν μια έκφραση «Τι; Ακόμα δεν θες; Αφού το συμπάθησες.»).Α μπα, μπορώ να επιβιώσω από την κοινωνική πίεση του να παντρευτώ (ώρα μου είναι, περνάνε τα χρόνια), δεν μπορώ, όμως, σε καμία περίπτωση να χρειαστεί να αντιμετωπίσω πάλι έναν σύντροφο που νοιάζομαι γι’αυτόν να πληγώνεται, να απογοητεύεται και να νιώθει προδομένος από μένα. Τι να κάνω; Σταματάω να κάνω σχέσεις και γίνομαι καλόγρια;
-Κακιασμένη(;)
Νομίζω ότι δημιουργείς ανασφάλειες στους άντρες που συναντάς επειδή ανατρέπεις αυτά που θεωρούν δεδομένο σε όλη τους τη ζωή και νιώθουν ότι τους τραβάς χαλί κάτω από τα πόδια. Το δεδομένο είναι ότι οι γυναίκες είναι φτιαγμένες για να γίνουν μάνες και θέλουν να γίνουν συγκεκριμένα με τους ίδιους. Με τις δηλώσεις σου τους κάνεις να θέλουν αυτό που δεν μπορούν να έχουν, πριν προλάβουν να σκεφτούν αν θέλουν να το έχουν, ή αν το θέλουν μαζί σου. Μου δημιουργεί ένα μειδίαμα, γιατί είναι το αντίθετο από αυτό που παθαίνουν συνήθως οι γυναίκες που στέλνουν ερωτήσεις στο α μπα: που θέλουν «σχέση» και όχι «μόνο σεξ», δημιουργώντας ένα κενό αέρος που τις ρουφάει.
Θα σου πω αυτό που λέω και σε όσες λένε τα αντίθετα από αυτά που λες εσύ. Μην κάνεις προγραμματικές δηλώσεις. Ούτε στους άλλους, ούτε στον εαυτό σου. Σέβομαι απόλυτα τις επιθυμίες σου ή όσα θεωρείς τώρα επιθυμίες, αλλά δεν χρειάζεται να λες σε κάποιον μέσα σε δύο μήνες ότι δεν θέλεις να τον κάνεις πατέρα. Η κουβέντα μπορεί να προκύψει, δεν λέω να πεις ψέματα, αλλά αυτό που κάνεις είναι ότι «ξεκαθαρίζεις το τοπίο» όταν είναι πολύ νωρίς. Στους δύο μήνες δεν ξέρεις καν αν σου κάνει ο άλλος για συντροφικότητα. Πήγαινε για λίγο με τα ρεύματα της ζωής, όπως έρχονται, χωρίς να νιώθεις την ανάγκη να ξεκαθαρίζεις κάτι που δεν χρειάζεται ξεκαθάρισμα.
Για να τα λέμε όλα βέβαια, καλώς προβληματίζεσαι. Οι άντρες που δεν θέλουν δέσμευση δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, κι αυτά δηλώσεις είναι. Κανείς δεν θέλει να μείνει μόνος του, ούτε άντρας, ούτε γυναίκα. Αν υπήρχαν όντως όλοι αυτοί που δηλώνουν ότι είναι έτσι, θα βλέπαμε ανύπαντρους, αλλά δεν βλέπουμε. Επίσης, θέλεις δέσμευση. Αυτό που δεν θέλεις είναι να παντρευτείς και να κάνεις παιδί. Οπότε ψάχνεις τέτοιο άντρα, που δεν θέλει παιδιά. Ούτε αυτό είναι εύκολο, να το ξέρεις. Είναι η μειοψηφία. Αλλά κι αυτό δεν μπορεί να είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένο μέσα σε δύο μήνες. Ο κόσμος μπορεί να λέει ότι θέλει κάτι για να σε κερδίσει, ή να σε απομακρύνει, και μετά να αλλάξει γνώμη. Γι’αυτό, άσε τις δηλώσεις. Ζήσε, πήγαινε με τα ρεύματα, και κρίνε κάθε φορά αναλόγως.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“Κανείς δεν θέλει να μείνει μόνος του, ούτε άντρας, ούτε γυναίκα. Αν υπήρχαν όντως όλοι αυτοί που δηλώνουν ότι είναι έτσι, θα βλέπαμε ανύπαντρους, αλλά δεν βλέπουμε. ”
Δε ξέρω αν είμαι προκατειλημμένη αλλά τώρα τελευταία έχω γνωρίσει πολλούς που είναι μόνοι τους από επιλογη-κυριως αντρες- και ναι υπάρχουν αρκετοί ανύπαντροι
Εμένα πάλι αυτό το κείμενο μου έδωσε την εικόνα ενός ανθρώπου σε άμυνα. Που πληγώθηκε με τον τρόπο που εξελίχθηκε η μία (;) σχέση και κάνει δηλώσεις νωρίς νωρίς για να προλάβει να μην ξαναπληγωθεί. Δεν αμφισβητώ το πόσο συνειδητοποιημένη είσαι ως προς το τι θες, απλά θεωρώ ότι με το να ξεκαθαρίζεις τόσο απόλυτα τις θέσεις σου τόσο νωρίς, μεταθέτεις την επικοινωνία με τον άνθρωπο απέναντί σου σε σύνθετα πράγματα που δεν θα έπρεπε να συζητάτε στους δύο μήνες. Και είσαι 26-27, είσαι πολύ μικρή ακόμη, θα γνωρίσεις σίγουρα νέους ανθρώπους που πιθανότατα θα βρείτε κοινούς στόχους, αλλά άσε… Διαβάστε περισσότερα »
“Μην κάνεις προγραμματικές δηλώσεις” αυτό ακριβώς! Άλλωστε γιατί να νιώθουμε την ανάγκη (κυρίως) οι νέες γυναίκες, που πλησιάζουμε την ηλικία που θεωρείται “γάμου” ή “σοβαρής σχέσης”, να ξεκαθαρίσουμε αν θέλουμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε οικογένεια και παιδιά όταν δεν ξέρουμε ακόμα αν μας κάνει ο άνθρωπος που γνωρίσαμε; Επίσης, συγγνώμη, αλλά αν εμένα μου έκαναν στους 2 μήνες νύξεις για συγκατοίκηση και γνωριμία με οικογένεια, θα ένιωθα σαν καμήλα που περιμένει να τη διαλέξει ο αγοραστής- και ακόμα θα έτρεχα! 😛