Γεια σου Αμπα, σε διαβάζω καθημερινά και με έχεις βοηθήσει πάρα πολύ. Η δική μου ερώτηση έχει ως εξής: Πιστεύεις οτι κάποιος που έχει κάνει ένα λάθος στην πορεία της ζωής του έχει δικαίωμα να κρίνει έναν άλλον που κάνει το ίδιο λάθος σε κάποιο άλλη φάση της ζωής του; Ας πούμε ένα άτομο που κάποτε έχει απατήσει τον σύντροφό του, αλλά πλέον το έχει μετανιώσει, έχει χωρίσει και έχουν περάσει χρόνια, ε αυτό το άτομο έχει δικαίωμα να κρίνει ή να δίνει συμβουλές σε ένα άλλο ατομο που κάνει ακριβώς το ίδιο; Ή ειναι καλύτερα να το βουλώνει;
Καλύτερα κανείς να μην κρίνει κανέναν, είτε έχει κάνει κανείς το ίδιο λάθος, είτε όχι. Η σιωπή είναι χρυσός σε όλες τις περιπτώσεις. Συμβουλές δίνουμε μόνο αν μας ζητηθούν.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Έκρινα πάρα πολύ, μα πάρα πολύ. Μέσα από την ψυχοθεραπεία κατάλαβα ότι αυτό οφειλόταν γιατί είχα μεγαλώσει σε αντίστοιχο περιβάλλον. Έχασα πολύτιμους ανθρώπους από δίπλα μου γιατί τους έκρινα και τους πλήγωσα. Τώρα πια το έχω σταματήσει σε μεγάλο βαθμό. Οπότε θα συμφωνήσω με τη Λένα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρίνεις.
Η απάντηση της Λένας όπως πάντα λιτή και διαφωτιστική.
Απλά είδωλο.
Εγώ λοιπόν παρατηρώ οτι συνήθως οι περισσότερο επικριτικοί άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν ήδη κάνει το όσα καταλογίζουν στους άλλους. Από κει που θα περίμενες να είναι πολύ πιο συγκαταβατικοί άνθρωποι και με μεγαλύτερη κατανόηση, για κάποιο λόγο γίνονται οι μεγαλύτεροι πολέμιοι των λαθών που και οι ίδιοι έχουν κάνει.
Καταλήγω στο οτι δεν βρίσκω κανένα απολύτως λόγο να κρίνουμε και να κατακρίνουμε. Όλοι κάνουμε λάθη, το ζήτημα είναι τι γίνεται μετά, πως τα αντιμετωπίζουμε και πόσο καλύτεροι (ή όχι) γινόμαστε.
Ο στόχος δε είναι η κριτική η ο εντοπισμός λαθων.αλλα η ανάληψη ευθύνης.
Οι περιπτώσεις, τα κίνητρα και οι συνθήκες δε ξέρουμε ποτέ αν είναι ίδιες.
Όλοι έχουν δικαίωμα στα λάθη στον δικό τους χρόνο #note2self
Συμφωνώ με την απάντηση της Λένας. Μου έχουν δώσει άπειρες συμβουλές χωρίς να τις ζητήσω και όντως είναι ενοχλητικό. Δεν ξέρω απο ποία πλευρά ρωτάς , του συμβούλου ή του συμβουλευόμενου, πάντως εμένα η τάση να δίνεις παντού συμβουλές, ειδικά όταν δε σου έχει ζητηθεί κατι τέτοιο , λες και είσαι ο ένας και μοναδικός και πάνσοφος Yoda, μου βγαζει και κάτι σε ναρκισιστική διαταραχή …” Αχ πτωχούλη μου, σκατά τα έκανες πάλι κάτσε να σου πω εγώ τι να κάνεις , αφού τα κάνω όλα τέλεια και τα ξέρω και όλα “ενα πραμα…
Θα έλεγα πως εξαρτάται τι λέει και πως το εκφράζει.
Όταν έχεις κάνει ένα λάθος και το έχεις μετανοιώσει, μπορείς με τη συμβουλή σου να προλάβεις καταστάσεις για κάποιον άλλον. Αλλά μόνο αν σου ζητηθεί και χωρίς να κρίνεις. Δεν μπορώ να καταλαβώ πώς μπορείς να κρίνεις, κιόλας, κάτι που έχεις κάνει κι ο ίδιος. Ίσα-ίσα, τότε είναι που πρέπει να καταλαβαίνεις τον άλλο για αυτό που έχεις κι εσύ βιώσει.
Όταν κρίνουμε κάποιον-α αυστηρά συνήθως έχουμε κριθεί πολύ οι ίδιοι πρώτα και αυτός είνα ένας τρόπος να αποφορτιστούμε και να διαχειριστούμε (μη-επικοδομητικά) την πίεση που νιώσαμε μέσα μας στο παρελθόν.
Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, ειδικά εφόσον η γνώμη του να ζητηθεί. Από κει και πέρα είναι δική σου απόφαση να δεις κατά πόσο σε αφορά αυτή η άποψη.
Σε ενόχλησε η υποκρισία του συγκεκριμένου ατόμου ή ότι φοβάσαι ότι μπορεί όντως να έχει δίκιο (μιας κι εσύ μέσα σου ουσιαστικά κατακρίνεις τον εαυτό σου που απάτησες); Αυτό είναι το θέμα.