[ΣουηδέζαNOT]

Καλησπέρα!Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και σε μένα. Με χώρισε τελείως ξαφνικά και απροειδοποίητα πριν 11 μέρες. Σχέση 2,5 χρόνων. Όταν τον γνώρισα μου είπε από το πρώτο ραντεβού ότι αντιμετώπιζε κατάθλιψη από την εφηβεία του, χωρίς ποτέ να συζήτει βοήθεια, ότι τα τελευταία 2-3 χρόνια αισθάνεται πολύ καλύτερα, οτι φοβάται πως μπορεί θα υποτροπιάσει ξανά αλλά ελπίζει πως θα είναι σε θέση να το αντιμετωπίσει πάλι. Και οι δύο στα 28, πλέων 30. Η σχέση μα-γι-κή. Για μένα ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα τι είναι έρωτας, αγάπη, συντροφικότητα. Κι αυτός το ίδιο. Όλα πήγαιναν τέλεια μέχρι 9 μήνες περίπου. Άρχισε να πέφτει ψυχολογικά και να διαστήματα που αισθανόταν έτσι όλο και μεγάλωναν. Το συζητήσαμε, μου είπε πως φοβάται πως συμβαίνει ξανά.. Του είπα να επισκεφτεί ψυχολόγο.. Άρνηση. Η κατάσταση όλο και χειροτέρευε με αποκορύφωμα τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας του τον Μάρτιο. Από τότε κλείστηκε στο σπίτι για μεγάλο διάστημα, σταμάτησε να βλέπει τους φίλους του, σταμάτησε να ασκείται, να τρώει κανονικά, μου μιλούσε για αυτοκρονικές σκέψεις (που όμως δεν έχει σκοπό να εκπληρώσει σύμφωνα με τον ίδιο, κατά κάποιο τρόπο έχει μάθει να ζει με αυτές), για το ότι δεν έχει ενέργεια για τίποτα, ότι θέλει να κλειστεί στο σπίτι και να μη βγει ξανά, ότι ό,τι και να κάνει δεν αισθάνεται ενθουσιασμό και χαρά. Όλα τον κάνουν να αισθάνεται φλατ. Η σχέση μας όλο αυτό το διάστημα συνέχιζε να είναι τέλεια. Εμένα με συναντούσε κανονικά και αισθανόμουν την αγάπη του και τον έρωτά του μέχρι και την τελευταία μέρα που χωρίσαμε. Προφανώς δεν είχε την ίδια ενέργεια και ενθουσιασμό να βγει έξω από το σπίτι, αλλά το προσπαθούσαμε. Μου πήρε χρόνο να καταλάβω τι ακριβώς του συμβάινει, αλλά με τη βοήθεια του ψυχολόγου μου νομίζω πως τα είχα καταφέρει καλά. Το μόνο που είχε αλλάξε, ήταν οι τεράστιες ενοχές που ένοιωθε για τα πάντα. Ότι δε μου αξίζει, ότι είμαι ένα απίστευτο άτομο, η σχέση μας είναι το πιο όμορφο πράγμα που υπάρχει στη ζωή του, ότι του προσφέρω απεριόριστη αγάπη και αυτός όλο παίρνει πάιρνει και δε δίνει τίποτα πίσω, ότι θα είμαι καλύτερα με κάποιον άλλον, ότι δεν υπάρχει λόγος να το υπομένω όλο αυτό και ότι αν αποφασίσω να φύγω θα το καταλάβει κτλ κτλ… Αυτή η συζήτηση σχεδόν κάθε 10 μέρες.
Την Κυριακή πριν με χωρίσει συζητούσαμε για το πως όταν θα είμαι ηλικιωμένη θα με αγαπάει ακόμα περισσότερο και να μη τολμήσω να πεθάνω πρώτη, τη Δευτέρα πως με ερωτεύεται από την αρχή ξανά και ξανά όποτε βλέπει το πρόσωπό μου… Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη δε βρεθήκαμε αλλά μιλούσαμε κανονικά και ήξερα ότι έχει μια πολύ άσχημη εβδομάδα. Απλά καθόταν σπίτι και κοιτούσε τους τοίχους (ότι έκανε 80% του χρόνου που δεν ήμασταν μαζί). Την Παρασκευή είχαμε κανονίσει να πάμε σινεμά το βράδυ. Το πρωί μου στέλνει ‘Καλημέρα αγάπη μου. Να έχεις μια όμορφη μέρα’ και μετά από 6 ώρες με παίρνει στα ξαφνικά τηλέφωνο. Ηταν κάτω από το σπίτι μου και ήθελε να μιλήσουμε. Κατεβαίνω κάτω μπερδεμένη και φοβισμένη ότι κάτι έχει συμβεί. Τον βλέπω δακρυσμένο και μου λέει ‘θέλω να χωρίσουμε. Δε νοιώμε ερωτευμένος πια. Δε ξέρω αν είναι η κατάθλιψή μου ή όχι, αλλά δε μπορώ να είμαι σε σχέση. Δεν έχω την ενέργεια. Θέλω να είμαι μόνος μου.’
Ξέρω ότι πρέπει να σεβαστώ την απόφασή του και πραγματικά το μόνο που εύχομαι είναι οτι θα ζητήσει επιτέλους βοήθεια και θα μπορέσει να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν σχολιαστές που έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο. Είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη. Υπάρχει περίπτωση να ξαναείμαστε μαζί, αν φυσικά ξεκινήσει θεραπεία και κάνει τη δουλειά που χριάζεται. Τον αγαπάω απίστευτα πολύ και το γεγονός ότι δεν έχω ούτε μισή κακή αναμνηση δε με βοηθάει να προχωρήσω.. Ακόμα και αν ο ίδιος δεν είναι σε θέση να το καταλάβει, για μένα υπήρξε ο καλύτερος σύντοφος, φίλος και συνοδοιπόρος που είχα ποτέ.
Σας ευχαριστώ πολύ.

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις