Με χώρισε λόγως της κατάθλιψης του

[shoot for the stars]

Με το σύντροφο μου είμαστε 3 χρόνια και κάτι μαζί, και οι δύο κοντά στα 30. Περάσαμε αρκετές δυσκολίες μαζί. Τους πρώτους 9 μήνες είχε πολλά οικογενειακά θέματα, στη συνέχεια εγώ έφυγα για ένα χρόνο στο εξωτερικό και εκείνος μπήκε στρατό και γύρισα πίσω οριστικά πέρσυ το καλοκαίρι, όπου και ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε το σπίτι μας. Το σεπτέμβρη ξεκίνησα να ψάχνω για δουλειά και πιέστηκα πάρα πολύ με αποτέλεσμα να καταλήξω σε νοσοκομεία με αυτοάνοσα. Εν τέλει μέσα Δεκέμβρη ξεκίνησα να δουλεύω σε μια δουλειά που μου άρεσε πολύ, και φάνηκαν όλα να βρίσκουν το δρόμο τους. Και μετά ήρθε η καραντίνα. Μέχρι τότε ήταν και ήμουν δίπλα του σε όλα. Ότι και να γινόταν, η αγκαλιά μας ήταν το καταφύγιο μας. Τον πρώτο μήνα της καραντίνας τον περάσαμε πολύ ομαλά. Τον δεύτερο εμένα είχε αρχίσει να με επηρεάζει πολύ, να τρώγομαι με τα ρούχα, να μου φταίνε ολα. Το Πάσχα έγινε ένας πρώτος μεγάλος καβγάς, στον οποίο μου είπε ότι νιώθει πολύ κουρασμένος, χωρίς να έχει όρεξη να κάνει τίποτα είτε με μενα είτε με τον οποιδήποτε και γενικά δε χαίρεται με τίποτα πλέον. Είπαμε να συνεχίσουμε κανονικά, κάνοντας μια προσπαθεια να ξαναβρούμε πράγματα μεταξύ μας. Αρχίσαμε να βγαίνουμε πιο πολύ, και μόνοι μας και με φίλους, ξεκίνησε γυμναστήριο με έναν φίλο του, ξεκινήσαμε και κάποιες δραστηριότητες μαζί. Ωστόσο εγώ τον ένιωθα μέρα με τη μέρα να απομακρύνεται. Σε όλο αυτό, εγώ συνέχισα το work from home με αποτέλεσμα να μη βγαίνω σχεδόν καθόλου από το σπίτι και γενικά να μην έχω πολύ επικοινωνία με άλλο κόσμο. Όσο περνούσε ο καιρός, εκείνος συνέχιζε να βαραίνει, να κάνει τα πάντα με προσπάθεια, να δυσκολέυεται να σηκβθεί το πρωί, να παρατάει σιγά σιγά τον εαυτό του. Από μεριάς μου προσπαθούσα να μην τον πιέζω, αλλά στενοχωριόμουν και αγχωνόμουν και χωρίς να είμαι και εγώ σε καλή ψυχολογική κατάσταση, μάλλον του το περνύσα όλο αυτό. Εκείνος προσπαθούσε να γυρνάει σπίτι και να είναι ευχάριστος, να μου δείχνει ότι με αγαπάει κλπ. Και πάμε καλοκαιρινές διακοπές, όπου από μια αφορμή ξεκινάει πάλι ένας μεγάλος τσακωμός με εμένα να απογοητέυομαι γιατί νιώθω την απομάκρυνση και με εκείνον να μου λέει ότι είναι μια σχέση που νοιάζεται, έχει κουραστεί πολύ από τις υποχρεώσεις που νιώθει ότι έχει απέναντνι μου ακόμα και αν δε ζητήσω εγώ κάτι. Εκείνος γύρισε αθήνα, εγώ έμεινα λίγες παραπάνω μέρες και οντας πάρα πολύ αγχωμένη για το τι θα γίνει και μη βλέποντας από εκείνον κάποια σίγουρη στάση, σε ένα τηλεφώνημα μια βδομάδα πριν του είπα να χωρίσουμε. Το Σάββατο βρεθήκαμε από κοντά, συζητούσαμε για 9 ωρες, εκείνος στην αρχή έλεγε ότι δε μπορεί να το κρατήσει ‘αλλο, δε θέλει να προσπαθήσει άλλο, εγώ έλεγα ότι δε μπορεί να είναι σίγουρος για το τι νιώθει από τη στιγμή που τα πάντα είναι φλατ και εν τέλει συμφωνήσαμε στο να μείνουμε ένα μηνα χώρια και να δούμε πως θα εξελιχθεί. Τις επόμενες δύο μέρες μιλήσαμε αρκετές ώρες στο τηλέφωνο, μου ανοίχτηκε πολύ για το πόσο δύσκολο του είναι, για το ότι ξυπνάει κάθε μέρα και απλά περιμένει να περάσει, το πόσο νιώθει ότι δε μπορεί να βγει από όλο αυτό και γενικά ένιωσα ότι για πρώτη φορά εδώ και καιρό μιλάμε πραγματικά. Από βδομάδα θα ξεκινήσει συνεδρίες με ψυχίατρο για να δει πως θα πάει. Παράλληλα ενώ νιώθει πολύ ξένο το σπίτι μας χωρίς εμένα, ενλω του λείπω, φοβάται να μου πει το οτιδήποτε σίγουρο, και από ότι νιώθω αυτό το μήνα τον χρησιμοποιεί για να προετοιμαστεί για ενα οριστικό τέλος.

Εγω απλο πλευράς μου και τον αγαπάω ακόμα και πιστευώ ότι είναι ένας άνθρωπος που ταιριάζουμε πολύ. Τουλάχιστον με τον άνθρωπο που ήταν μερικούς μήνες πριν. Ήταν πάρα πολύ απότομο όλο αυτό. ΑΠό τη μια ακόμα δε το συνειδητοποιώ πλήρως από την άλλη θυμωνω γιατί η μόνη αλλαγή που επέλεξε να κάνει στη ζωή του, ήταν να λήξει η σχέση μας και νιώθω ότι έχω χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου. Πρέπει να βρω σπίτι, να “διαχωρίσουμε” φίλους και να αλλάξω ξανά τη ζωή μου. Και νιώθω ότι δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να δούμε εαν όντως ταιριάζουμε. Πάντα υπήρχε κάτι άλλο απέξω που έπρεπε να ξεπεράσουμε. Αυτός λέει ότι μπορεί και να του έχει τελειώσει. Δε ξέρω πως γίνεται αυτό. Δέκα μέρες πριν, μέναμε μαζί και ξυπνάγαμε αγκαλιά. Σίγουρα έχει φθαρεί και η σχέση, αλλά δεν είχαμε ποτέ και τη δυνατότητα να προσπα’θησουμε πραγματικά και να μας δώσουμε χρόνο. Στη κατάσταση που είνια, πως να έχει ενθουσιασμό κλπ? Δε ξέρω τι περιμένω, δε ξέρω τι μπορώ να κάνω πλέον.

[BabyDoll]

Κοίτα ο,τι και να περνά ο φίλος σου αυτή την στιγμή δεν θέλει να είναι μαζί σου κι αυτό πρέπει να το σεβαστείς. Ισως έχει κατάθλιψη ή ίσως περνά δύσκολα αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μια αγκαλιά μπορεί να διορθώσει. Ισως γι αυτόν η σχέση να έχει φθαρεί τόσο που να μην θέλει να είναι άλλο μαζί σου, δεν έχει σημασία αν θες εσύ παραπάνω χρόνο κι αν θες να δοκιμαστεί η σχέση σας “υπό κανονικές συνθήκες”. Η σχέση αυτή δημιοργήθηκε κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και είχε τα προβλήματά της και οταν ο ένας από τους δύο αποφασίσει να την τελειώσει ο άλλος πρέπει να κανει πίσω.

Μην περιμένεις να γιατρευτεί και να γυρίσει σε σένα γιατί δε σου κάνει καλό. Ούτε το να κατηγορείς τον εαυτό σου. Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα άλλο γιατί είσαι αυτή που είσαι και αντιδράς με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αν στον φίλο σου δεν άρεσε είναι δικο του πρόβλημα όχι δικό σου. Ούτε όμως πρέπει να θυμώνεις μαζί του γιατί είσαι η μόνη αλλαγή στην ζωή του, ίσως ήταν η αλλαγή που χρειαζόταν, ίσως η σχέση σας χειροτέρευε την κατάστασή του και θέλει χρόνο μόνος του. Το σημαντικό τώρα είναι να τελειώσεις την σχέση μέσα σου, να το πάρεις απόφαση και να προχωρήσεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.

[catmeow]

Δεν του έχει τελειώσει τίποτα, αλλά η κατάθλιψη είναι ύπουλο πράγμα και εδώ υπάρχει θέμα που μάλλον εσύ μπορείς να κάνεις λίγα, πέραν του να δηλώσεις την στήριξη σου εφόσον την θέλει..
Εάν όντως έχει κατάθλιψη, μπορεί να ορθοποδήσει εφόσον βρει την κατάλληλη θεραπεία που του ταιριάζει.

Αν το κάνει αυτό όμως και αν πάνε όλα καλά, που και πάλι δύσκολα είναι αλλά απο εκεί και πέρα είναι επιλογή σου τι θα κάνεις, γιατί μια σχέση με άτομο που έχει κατάθλιψη δεν είναι απλό πράγμα.

[ΣουηδέζαNOT]

Καλησπέρα!Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και σε μένα. Με χώρισε τελείως ξαφνικά και απροειδοποίητα πριν 11 μέρες. Σχέση 2,5 χρόνων. Όταν τον γνώρισα μου είπε από το πρώτο ραντεβού ότι αντιμετώπιζε κατάθλιψη από την εφηβεία του, χωρίς ποτέ να συζήτει βοήθεια, ότι τα τελευταία 2-3 χρόνια αισθάνεται πολύ καλύτερα, οτι φοβάται πως μπορεί θα υποτροπιάσει ξανά αλλά ελπίζει πως θα είναι σε θέση να το αντιμετωπίσει πάλι. Και οι δύο στα 28, πλέων 30. Η σχέση μα-γι-κή. Για μένα ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα τι είναι έρωτας, αγάπη, συντροφικότητα. Κι αυτός το ίδιο. Όλα πήγαιναν τέλεια μέχρι 9 μήνες περίπου. Άρχισε να πέφτει ψυχολογικά και να διαστήματα που αισθανόταν έτσι όλο και μεγάλωναν. Το συζητήσαμε, μου είπε πως φοβάται πως συμβαίνει ξανά.. Του είπα να επισκεφτεί ψυχολόγο.. Άρνηση. Η κατάσταση όλο και χειροτέρευε με αποκορύφωμα τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας του τον Μάρτιο. Από τότε κλείστηκε στο σπίτι για μεγάλο διάστημα, σταμάτησε να βλέπει τους φίλους του, σταμάτησε να ασκείται, να τρώει κανονικά, μου μιλούσε για αυτοκρονικές σκέψεις (που όμως δεν έχει σκοπό να εκπληρώσει σύμφωνα με τον ίδιο, κατά κάποιο τρόπο έχει μάθει να ζει με αυτές), για το ότι δεν έχει ενέργεια για τίποτα, ότι θέλει να κλειστεί στο σπίτι και να μη βγει ξανά, ότι ό,τι και να κάνει δεν αισθάνεται ενθουσιασμό και χαρά. Όλα τον κάνουν να αισθάνεται φλατ. Η σχέση μας όλο αυτό το διάστημα συνέχιζε να είναι τέλεια. Εμένα με συναντούσε κανονικά και αισθανόμουν την αγάπη του και τον έρωτά του μέχρι και την τελευταία μέρα που χωρίσαμε. Προφανώς δεν είχε την ίδια ενέργεια και ενθουσιασμό να βγει έξω από το σπίτι, αλλά το προσπαθούσαμε. Μου πήρε χρόνο να καταλάβω τι ακριβώς του συμβάινει, αλλά με τη βοήθεια του ψυχολόγου μου νομίζω πως τα είχα καταφέρει καλά. Το μόνο που είχε αλλάξε, ήταν οι τεράστιες ενοχές που ένοιωθε για τα πάντα. Ότι δε μου αξίζει, ότι είμαι ένα απίστευτο άτομο, η σχέση μας είναι το πιο όμορφο πράγμα που υπάρχει στη ζωή του, ότι του προσφέρω απεριόριστη αγάπη και αυτός όλο παίρνει πάιρνει και δε δίνει τίποτα πίσω, ότι θα είμαι καλύτερα με κάποιον άλλον, ότι δεν υπάρχει λόγος να το υπομένω όλο αυτό και ότι αν αποφασίσω να φύγω θα το καταλάβει κτλ κτλ… Αυτή η συζήτηση σχεδόν κάθε 10 μέρες.
Την Κυριακή πριν με χωρίσει συζητούσαμε για το πως όταν θα είμαι ηλικιωμένη θα με αγαπάει ακόμα περισσότερο και να μη τολμήσω να πεθάνω πρώτη, τη Δευτέρα πως με ερωτεύεται από την αρχή ξανά και ξανά όποτε βλέπει το πρόσωπό μου… Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη δε βρεθήκαμε αλλά μιλούσαμε κανονικά και ήξερα ότι έχει μια πολύ άσχημη εβδομάδα. Απλά καθόταν σπίτι και κοιτούσε τους τοίχους (ότι έκανε 80% του χρόνου που δεν ήμασταν μαζί). Την Παρασκευή είχαμε κανονίσει να πάμε σινεμά το βράδυ. Το πρωί μου στέλνει ‘Καλημέρα αγάπη μου. Να έχεις μια όμορφη μέρα’ και μετά από 6 ώρες με παίρνει στα ξαφνικά τηλέφωνο. Ηταν κάτω από το σπίτι μου και ήθελε να μιλήσουμε. Κατεβαίνω κάτω μπερδεμένη και φοβισμένη ότι κάτι έχει συμβεί. Τον βλέπω δακρυσμένο και μου λέει ‘θέλω να χωρίσουμε. Δε νοιώμε ερωτευμένος πια. Δε ξέρω αν είναι η κατάθλιψή μου ή όχι, αλλά δε μπορώ να είμαι σε σχέση. Δεν έχω την ενέργεια. Θέλω να είμαι μόνος μου.’
Ξέρω ότι πρέπει να σεβαστώ την απόφασή του και πραγματικά το μόνο που εύχομαι είναι οτι θα ζητήσει επιτέλους βοήθεια και θα μπορέσει να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν σχολιαστές που έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο. Είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη. Υπάρχει περίπτωση να ξαναείμαστε μαζί, αν φυσικά ξεκινήσει θεραπεία και κάνει τη δουλειά που χριάζεται. Τον αγαπάω απίστευτα πολύ και το γεγονός ότι δεν έχω ούτε μισή κακή αναμνηση δε με βοηθάει να προχωρήσω.. Ακόμα και αν ο ίδιος δεν είναι σε θέση να το καταλάβει, για μένα υπήρξε ο καλύτερος σύντοφος, φίλος και συνοδοιπόρος που είχα ποτέ.
Σας ευχαριστώ πολύ.

[Ανώνυμος]

Δυστυχώς οι ασθένειες της ψυχής είναι πολύ πιο δύσκολο να αναγνωριστούν και να θεραπευτούν.Το χω περάσει και γω και κατά διαστήματα έρχεται και φεύγει.. Σε μπερδεύει,δεν είσαι ο εαυτός σου,δεν ξέρεις τι θες.Ομως..καποιος θα πρέπει να κάνει τον φύλακα άγγελο σου και να σε προστατέψει.Να μην σε αφήσει απ τα μάτια του και χαθεις σε αυτήν την ύπουλη ασθένεια.Οποτε ρωτώ..Εισαι διατεθειμένη να προσπαθήσεις για εκείνον;Η θα χάσεις τον δικό σου εαυτό μετά από όλο αυτό;θελει τρομερή δύναμη ψυχής.Ομως δεν αφήνουμε στο ελεος τους τους ανθρώπους που αγαπάμε.

[TER]

ΣουηδέζαΝΟΤ, αν δεν αναζητήσει βοήθεια ψυχολόγου/ψυχιάτρου, νομίζω δεν είναι σωστό για σένα να σκέφτεσαι επανασύνδεση. Αν ξεκινήσει και θέλει και εκείνος, τότε μπορείς να ζυγίσεις τις αποφάσεις σου.
Επειδή ρωτάς πιο προσωπικά, η δική μου εμπειρία είναι αρνητική. Ο (πρώην πλέον) σύζυγός μου, διαγνώστηκε με ψυχολογικό πρόβλημα, το οποίο δεν αποδέχτηκε εξ αρχής. Αυτό έφερνε τεράστιο βάρος στην οικογένεια, καθώς εγώ έπρεπε να αναλάβω όλα τα συναισθηματικά βάρη τα δικά του και των παιδιών. Πιστεύω ότι αν ξεκινούσε θεραπεία, θα σκεφτόμουν την πιθανότητα να μείνω.

[shoot for the stars]

Ευχαριστώ πολύ για όλες τις γνώμες. Στην περίπτωση μου, δεν ήταν κάτι που το γνώριζε από παλιά ή που το είχε ξανα αντιμετωπίσει. Ξεκίνησε συνεδρίες με ψυχολόγο και παράλληλα έκανε εξετάσεις γιατί έχει και θέμα με το θυροειδή και ο ενδοκρινολόγος του, του έγραψε αρκετές φαρμακευτικές βιταμίνες για 3 μήνες και επανέλεγχο. Από εκεί και πέρα, ξεκίνησε να βγαίνει λίγο περισσότερο με τους φίλους του, να προσπαθεί να μιλάει για το πως νιώθει και να μην έχει πολλές και άμεσες απαιτήσεις από τον εαυτό του.
Και όλα αυτά είναι πολύ καλά και χαίρομαι για αυτόν και ταυτόχρονα θυμώνω πάρα πολύ γιατί όλα μα όλα αυτά του τα είχα προτείνει και εγώ και δεν ήθελε. Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι όντως είναι μια πάθηση που σου θολώνει τελείως την κρίση, αλλά δεν χωράει στον εγκέφαλο μου το πως δυο βδομάδες πριν ειμαστε διακοππες και περνάει καλά και μετά βάζει οριστικό τέλος. Είχαμε περάσει αρκετές δύσκολες καταστάσεις μαζί και θυμώνω απίστευτα που δεν έμεινε να το προσπαθήσει, να βρούμε τη λύση μαζί.

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις