Διαβάζοντας τις ιστορίες των γυναικών που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά, θεώρησα χρέος μου να αφηγηθώ κι εγώ τη δική μου ιστορία κακοποίησης. Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν επτά ετών.
Σε εκείνη την ηλικία ένας, επτά χρόνια μεγαλύτερος, ξάδερφος μου αποφάσισε ότι είμαι η αγαπημένη του ξαδέρφη κι άρχισε να με αγγίζει σε σημεία που δεν έπρεπε. Όποτε τύχαινε να βρισκόμαστε σε κάποιο σπίτι, φρόντιζε να με ξεμοναχιάζει και να με κακοποιεί. Η κακοποίηση περιείχε τα πάντα, πλην της διείσδυσης. Αυτό κράτησε για επτά ολόκληρα χρόνια, πλέον ήμουν 14 ετών εγώ κι εκείνος ήταν 21. Έκανε άλλη μια κρούση όταν ήμουν 16 αλλά εκεί ήμουν τυχερή και το απέφυγα. Αυτό που θέλω να κάνω σαφές σε όλα τα κορίτσια και τις κοπέλες που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση είναι το εξής: Δεν φταίνε εκείνες.
Φταίνε όλοι οι άλλοι γύρω τους αλλά όχι εκείνες. Δεν πρέπει να ντρέπονται ή να κρύβονται. Αυτός που το έκανε πρέπει να ντρέπεται και να κρύβεται. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσω τί είχε συμβεί. Το είχα κρύψει τόσο καλά μέσα μου που σχεδόν το είχα ξεχάσει, μέχρι την ηλικία των 30 που έγινα μητέρα. Να πω δε ότι όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν από την κακοποίηση μέχρι τη συνειδητοποίηση, εγώ δεν είχα μιλήσει ποτέ και σε κανέναν. Έβλεπα στις ειδήσεις για κορίτσια που αυτοκτονούσαν λόγω της κακοποίησης κι απορούσα γιατί το κάνουν αυτό.
Θεωρούσα ότι εμένα δε με είχε επηρεάσει πουθενά. Ήμουν σίγουρη. Η αλήθεια όμως είναι πιο σκοτεινή από αυτή μου την άποψη. Σαφώς, σαφέστατα, κι η κακοποίηση με έχει επηρεάσει. Και μόνο που μου στέρησε την παιδική μου ηλικία, είναι αρκετή ζημιά από μόνη της. Πλέον έχω ξεκινήσει συνεδρίες με ψυχίατρο και προσπαθώ να διαλύσω τα σκοτάδια που έχω μέσα μου. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να κερδίσω αυτή τη μάχη αλλά είμαι αισιόδοξη. Αν θα μπορούσα να δώσω μια συμβουλή στις άλλες γυναίκες εκεί έξω που το έχουν υποστεί ή τη υφίστανται αυτή την περίοδο, θα ήταν να αποδεχτούν για αρχή την κατάσταση. Να αποδεχτούν ότι είναι κακοποιημένες ακόμη κι αν δεν το αισθάνονται. Το ότι το θύμα αρνείται κι αντιστέκεται να αποδεχτεί την κατάσταση δεν είναι σημάδι δύναμης αλλά φόβου. Μιλήστε σε όποιον αισθάνεστε κοντά σας και ζητήστε τη βοήθεια ειδικού. Μη μένετε άλλο με τις πληγές ανοιχτές. Αφήστε κάποιον να σας φροντίσει. Αξίζετε τη φροντίδα. Είμαστε δυνατές, το έχουμε αποδείξει αλλά δε χρειάζεται να τεντώνουμε τον εαυτό μας στα άκρα.