Το περιστατικό έγινε πριν κάμποσα χρόνια, όταν ήμουν 19, σε μυστηριώδη πόλη της βόρειας Ελλάδας όπου σπούδαζα.
Είχα βγει ένα βράδυ λοιπόν με παρέα συμφοιτητ@ και φίλ@. Στην παρέα ήταν-μεταξύ άλλων- το αγόρι που μου άρεσε τότε καθώς και καλός του φίλος και συμφοιτητής μας, ο οποίος μάλιστα ήταν και γκόμενος μιας πολύ καλής μου φίλης και συμφοιτήτριας. Κάποια στιγμή προς το τέλος της βραδιάς αποφασίζω να την κάνω σιγά σιγά για το σπίτι. Ήταν να πάρω ταξί αλλά ο συμφοιτητής μου -γκόμενος της φίλης μου προθυμοποιήθηκε να με πετάξει με το αμάξι καθώς θα έφευγε και αυτός. Στο δρόμο της επιστροφής το αμάξι δεν συνέχισε ευθεία στον κεντρικό δρόμο προς το σπίτι μου αλλά έστριψε αριστερά. Φαντάστηκα οτι θα πηγαίναμε από άλλη διαδρομή αλλά όταν πήραμε το δρόμο για το κοντινό λόφο-βουνό της πόλης άρχισα λίγο να ανησυχώ και να ρωτάω που πάμε παίρνοντας ως απάντηση ότι σε λίγο θα αντικρίσω μια απίστευτη θέα. Και η αλήθεια είναι ότι τότε (ακόμα) δεν είχα φοβηθεί.
Ο συγκεκριμένος τύπος ήταν αυτό που λέμε “λαμπρός νέος” και “πολύ καλό παιδί”. Ήταν γνωστός για την αγάπη του για τα ταξίδια και τη φύση καθώς και το μεράκι του να ανακαλύπτει ότι πιο εναλλακτικό (από ταβερνάκι στη μέση του πουθενά στο βουνό μέχρι ερημική παρθένα παραλία στο γειτονικό νομό) και να μας ξεσηκώνει να πάμε. Ανεβαίνοντας φτάσαμε σε ένα ωραίο ξέφωτο που είχε θέα ένα μέρος της πόλης. Αντί όμως να αρχίσει-όπως περίμενα- να μου δείχνει από ψηλά τα διάφορα μέρη και κτήρια της πόλης, αυτός άρχισε να μου μιλάει για τη φίλη μου και κοπέλα του αναλύοντας τα προβλήματα που έχει μαζί της και πως δεν ήταν σίγουρος αν ήταν “καλή επιλογή” γι’αυτόν και άλλα τέτοια ωραία. Εγώ μόλις τότε (είχα πολύ καλά αντανακλαστικά όπως καταλαβαίνετε) άρχισα να νιώθω άβολα και να λέω διάφορα κλισέ όπως μην ανησυχείς, είναι αρχή ακόμα, δώσε χρόνο στη σχέση, είστε πολύ ταιριαστοί και άλλα τέτοια γενικόλογα. Κάποια στιγμή, ενώ ήμασταν ακόμα μέσα στο αμάξι, βάζει το χέρι του στη μέση μου και με τραβάει κοντά του, με παίρνει αγκαλιά και με χουφτώνει στο στήθος. Νομίζω ένιωσα σα να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Μιλάμε για μια εποχή που όχι μόνο δεν είχα ακόμα σεξουαλικές σχέσεις αλλά δεν είχα καν φιλήσει αγόρι.
Τραντάχτηκα προς τα πίσω, κόλλησα στην πόρτα του συνοδηγού και άρχισα να μιλάω πολύ δυνατά. Αλλά δε φώναξα βοήθεια. Φώναζα και έλεγα ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό και ότι αυτός έχει την καλύτερη κοπέλα που θα μπορούσε να έχει από άποψη ομορφιάς και χαρακτήρα και δε χρειάζεται να ασχολείται με άλλες ειδικά σαν και του λόγου μου αφού “η επιλογή του” ήταν πολύ καλύτερη. Ευτυχώς ο αφελής και πνιγμένος στην άγνοια κινδύνου εαυτός μου ξαφνικά χρησιμοποιούσε ότι πληροφορία είχε για το “καλό παιδί” προκειμένου να τον χειριστεί και να αποφύγει τον κίνδυνο. Και έπιασε μάλλον. Το “καλό παιδί” πάγωσε δεν είπε κάτι και απλά πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Και θυμάμαι, όταν βρέθηκα πλέον στην ασφάλεια του σπιτιού μου, να σκέφτομαι πως δεν πειράζει, πως είναι αγόρι και είναι λογικό να παρασυρθεί καμιά φορά και πως συμβαίνουν αυτά με τους άντρες και πως ίσως εγώ ήμουν παραπάνω φιλική από όσο έπρεπε και έδωσα δικαίωμα χωρίς να το καταλάβω και πως από δω και πέρα θα είμαι πιο προσεκτική μαζί του.
Ναι ναι καλά ακούσατε. Στο μυαλό μου θα είχε και “από δω και πέρα”. Και ναι, όλα αυτά τα έλεγα εγώ στον εαυτό μου, δεν μου τα έλεγε κάποιος άλλος. Έτσι μας μεγάλωναν. Απογυμνωμένες από κάθε εργαλείο και μέσο που θα μπορούσε να μας προστατεύσει. Σε αντίθεση μ’ εμένα όμως, το “καλό παιδί” είχε καλύτερη εικόνα του τι είχε συμβεί και πως αυτό θα μπορούσε να επηρεάσει την “καλοσύνη” και τη “λαμπρότητά” του. Προσπάθησε με κάθε τρόπο να με απομακρύνει από την παρέα, αφήνε υπόνοιες για την ηθική μου, προσπαθούσε να πείσει τη φίλη μου και κοπέλα του ότι είμαι ανταγωνιστική μαζί της και ότι τη ζηλεύω, πατούσε τα κουμπιά μου προσπαθώντας να προκαλέσει την αντίδρασή μου με κάθε τρόπο. Έπρεπε να γίνω ένα αναξιόπιστο άτομο. Και εγώ το έριχνα στην πλάκα. Και το δικαιολογούσα. Ήξερα άλλωστε πως όσο πιο καλό και πειθήνιο κορίτσι ήμουν τόσο πιο γρήγορα θα σταματούσε αυτό. Ήμουν σίγουρη.