Αγαπητή Α,μπα, Δεν ξέρω ακριβώς πώς να διατυπώσω το πρόβλημά μου, αλλά η ουσία είναι πως φοβάμαι την αδερφή μου. Έχω, λοιπόν, μια αδερφή μεγαλύτερη μου κατά ένα χρόνο – 30 εγώ, 31 εκείνη. Οι χαρακτήρες μας διαφέρουν αρκετά, αλλά τα περισσότερα θέματα (νομίζουμε ότι) τα έχουμε λύσει και είμαστε πολύ κοντά σαν αδέρφια. Τα τελευταία χρόνια η αδερφή μου έχει απομακρυνθεί από κάθε παρέα που είχε, γιατί δεν περνούσε καλά και η συναναστροφή με τους τότε φίλους της την εξουθένωνε συναισθηματικά. Επίσης μείωσε κατά πολύ τον όγκο δουλειάς της (ελεύθερη επαγγελματίας) γιατί και πάλι ένιωθε κουρασμένη από το αντικείμενο και ήθελε να αλλάξει τις εργασιακές της συνθήκες (ιδανικά και επάγγελμα). Ως εδώ καλά. Από τότε όμως, όπως είναι φυσικό, έχει κλειστεί στον εαυτό της, γιατί έφτασε στο σημείο να είναι όλη την ημέρα στο σπίτι, εκτός από τις λίγες ώρες που δουλεύει. Ισχυρίζεται ότι ήταν επιλογή της και ότι είναι απόλυτα ευχαριστημένη με αυτό, αλλά ταυτόχρονα μου λέει εντελώς απογοητευμένη πως δεν αντέχει να είναι άλλο κλεισμένη μέσα. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ, γιατί ο,τι προσπάθεια έκανα να την υποστηρίξω αποδείχθηκε αγαρμπη. Της προτείνω να βγούμε μαζί βόλτα, αλλά αρνείται γιατί δεν βρίσκει το λόγο να βγούμε μαζί εφόσον μένουμε στο ίδιο σπίτι. Της προτείνω να έρθει με τις παρέες μου όταν βγαίνω, αλλά (φυσιολογικά) δεν ταιριάζει με τις παρέες μου, οπότε προτιμά να μην έρχεται. Εκτός από εμένα δεν έχει άλλους φίλους. Καταλαβαίνω ότι είναι εντελώς απογοητευμένη από τη ζωή της και ότι δεν βρίσκει νόημα σε τίποτα, αλλά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να τη βοηθήσω. Δεν ξέρω και αν πρέπει να κάνω κάτι, για να είμαι ειλικρινής. Το δυσάρεστο αποτέλεσμα είναι ότι μαλώνουμε διαρκώς όσο περνάει ο καιρός, με όλο και πιο ασήμαντες αφορμές. Θα δώσω ένα ενδεικτικό παράδειγμα: εχθές είχε κανονίσει με την ξαδέρφη μας (που μας επισκέφτηκε από άλλη πόλη) να πάνε βόλτα στην αγορά. Μου πρότειναν να πάω μαζί, αλλά δεν μπορούσα γιατί έπρεπε να πάω νωρίτερα στη δουλειά μου, για κάτι έκτακτο. Ψιλογελώντας μού πέταξε πως είμαι εγωιστής και πάντα τους χαλάω το πρόγραμμα και πως βάλθηκα να πάω νωρίτερα στη δουλειά, ενώ μπορούσα να το αναβάλω. Όντως μπορούσα, για να είμαστε δίκαιοι, αλλά δεν το σκέφτηκα και εκείνη τη στιγμή αντέδρασα κάπως παρεξηγημένος, γιατί ήταν η χιλιοστή μπηχτή της εβδομάδας. Στεναχωρήθηκε και σταμάτησε (όπως πάντα) να μου μιλάει για λίγη ώρα. Κι εγώ δίστασα να της μιλήσω κι έφυγα για δουλειά χωρίς να την χαιρετήσω. Όταν γύρισα τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Τώρα απλώς φοβάμαι να της μιλήσω, φοβάμαι ότι θα με κοιτάξει άγρια ή χειρότερα ότι θα απογοητευτεί τόσο πολύ από τη συμπεριφορά μου που θα αποτραβηχτεί κι από μένα. Ξέρω ότι ακούς μόνο την δική μου πλευρά της αλήθειας, αλλά προσπάθησα να τα γράψω όσο πιο αντικειμενικά γινόταν. Καταλαβαίνω ότι όλα τα νεύρα και η απογοήτευση προκύπτουν εν μέρει από δικές μου αγαρμπες συμπεριφορές και εν μέρει από την δική της καθημερινότητα. Αλλά ενώ δεν θέλω να είναι απογοητευμένη, δεν έχω ιδέα πώς να την βοηθήσω, πέρα από το να την ακούω και να προσπαθώ να μην κάνω ο,τι την εκνευρίζει. Δεν είναι νορμάλ να φοβάμαι την αδερφή μου. Ξέρω ότι είναι πληγωμένη, όχι κακιά. Αν έχεις καμία γνώμη, είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν όλες αυτές οι αλλαγές στη ζωή της αδερφής σου έγιναν εφόσον ήδη ένιωθε μια ψυχική ευαλωτότητα- το πιθανότερο- ή αν αυτή ήρθε μετά, όπως συμβαίνει πάντοτε όταν συμβαίνουν τόσες πολλές αλλαγές. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς να τη βοηθήσεις, εκτός από το να της δώσεις χώρο και χρόνο για να μιλήσει, γιατί αυτά που την απασχολούν δεν έχουν να κάνουν με σένα, είναι πολύ εσωτερικά και βαθιά. Η εργασία και οι κοινωνικές μας σχέσεις καταλαμβάνουν ένα τεράστιο μέρος της ζωής μας. Χωρίς αυτά ή έστω χωρίς άλλα να τα αντικαθιστούν, δεν μπορούμε να νιώσουμε ότι ανήκουμε κάπου, χάνουμε την ταυτότητα μας. Η αδερφή σου βρίσκεται σε μια σύγχυση αυτή τη στιγμή και δεν έχει κανένα να την καθοδηγήσει για να βγει από αυτή. Πιστεύω θα βοηθηθεί πολύ αν ξεκινήσει ψυχοθεραπεία, είναι σχεδόν απαραίτητο στη φάση που βρίσκεται.