Αγαπητή Α, μπα και λοιποί-ες αναγνώστες-τριες, εργάζομαι σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία εισαγωγής και εμπορίας μικροηλεκτρικών οικιακών συσκευών και μαγειρικών σκευών (σε μια γκάμα από τηγάνια, τοστιέρες, μίξερ και αποχυμωτές μέχρι σίδερα, σεσουάρ και ηλεκτρικές σκούπες). Ανάμεσα στα καθήκοντά μου είναι και η τηλεφωνική εξυπηρέτηση πελατών. Κι εδώ έρχεται η κατάθεσή μου:
Πέραν όσων χαζών ή βλακωδών ερωτήσεων/απαιτήσεων που μπορεί να ακούω κάθε μέρα από τους καταναλωτές και που συνήθως διαχειρίζομαι με χιούμορ, υπάρχει ένα φαινόμενο που πραγματικά με εξοργίζει:
Τα 8/10 τηλεφωνήματα γίνονται από άντρες, που καλούν με τη νοοτροπία “θα λύσω εγώ το πρόβλημα”. Θέλω να πω, ότι δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που καλούν σύζυγοι για να παραπονεθούν για τη βλάβη μιας συσκευής, για να ζητήσουν οδηγίες χρήσεως, γιατί η τοστιέρα τους καίει τα τοστ (ω, ναι!), το σίδερο τρέχει νερά, το τηγάνι δεν τηγανίζει κτλ και από πίσω ακούω υποβολέα τις συζύγους.Τύπου: “πες και αυτό! και εκείνο! και το άλλο!” Στόμα δεν έχεις, κυρία μου, να μιλήσεις;;;;;;;;;
Πολλές φορές ακούω και το “δεν είμαι εγώ η νοικοκυρά, αλλά….(κι αρχίζει η επίθεση)” Ότι δηλαδή τι; μου χάλασε η φριτέζα αλλά επειδή εγώ δεν θα τα καταφέρω / θα με πιάσουν κορόιδο / δεν ξέρω τι να πω κτλ, βάζω τον άντρα μου να τηλεφωνήσει; Κι ότι οι σύζυγοι αναλαμβάνουν εύκολα το ρόλο “σωτήρα” γιατί είναι άντρες και εκείνοι ξέρουν; Και που φυσικά όλοι τηλεφωνούν γιατί είναι γνώστες: τεχνικοί, νομικοί, ηλεκτρολόγοι, σεφ… Άρα αυτοί ξέρουν! Κι ότι δηλαδή η γυναίκα μια χαρά μπορεί να ασχοληθεί με τα κατσαρολικά, τα μίξερ και τις σκούπες της αλλά δεν μπορεί να κάνει ένα τηλεφώνημα αν κάτι την προβληματίζει; Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ερώτηση σε όλο αυτό, αλλά πραγματικά, με απογοητεύει τόσο! Τα πατριαρχικά στερεότυπα υφαίνουν και την πιο λεπτή κλωστή της καθημερινότητάς μας, με τόσο ύπουλο και κρυφό τρόπο. Φαίνεται στις λεπτομέρειες!