Ξεκινάω που λέτε το πρωί για τη δουλειά, μπαίνω στο αυτοκίνητό μου, στρίβω στο από κάτω στενό όπου ένα άλλο ΙΧ βρίσκεται εκεί σταματημένο, έχει κλείσει τον δρόμο και ο οδηγός μιλάει με έναν τύπο που στέκεται απ΄έξω.
Ωστόσο, χαιρετάω έναν φίλο μου που μένει στη γειτονιά και μιλάμε για λίγα δευτερόλεπτα και παρατηρώ ότι το μπροστινό αμάξι δεν κουνιέται οπότε και λέω λίγο φωναχτά “Συγγνώμηηηη…”
Τίποτα. καμία απόκριση. Οι δύο άντρες συνεχίζουν να συνομιλούν αγνοώντας με ωσάν αόρατη
“Στ’ αρ… τους ” λέω στον φίλο που συμφωνεί και γελάμε. Έχουνε περάσει όμως ήδη 2′ και το σκηνικό συνεχίζεται. Λέω δεν θα κορνάρω, ψυχραιμία.
Τους ξαναλέω λοιπόν πιο δυνατά… “Συγγνώμηηη μήπως μπορείτε να κάνετε στην άκρη να περάσουμε;” και λες και συνήλθαν από λήθαργο γυρνάει ο κατά τα άλλα γλυκύτατος κύριος και λέει “Ωωωωω εμάς μας συγχωρείτε κυρία μου χίλια συγγνώμη” (εντάξει λέω το σωσε)
Κι όπως μετακινεί ο οδηγός το όχημα στο parking, προχωράω κι εγώ να φύγω και μου λέει ο πάντα γλυκός κι ευγενέστατος κύριος “κανονικά οι γυναίκες κλείνουν τους δρόμους επειδή κουτσομπολεύουν αλλά να που τώρα ξεχαστήκαμε κι εμείς αχαχαχα!!!!”
χα χα ..ναι.. παραλίγο :s
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
