Αγαπητή α, μπα σε χαιρετώ. Εχω μια ξαδέρφη, ετών 31 η οποία είχε ανέκαθεν θέματα διατροφής. Ήτανε πάντα πολύ λεπτή και πρόσεχε πάντα υπερβολικά τη διατροφή της. Με κάθε τι που πήγαινε κάτι στραβά στη ζωή της, σταματούσε να τρώει. Το 3ο παιδί της οικογένειας, με τους γονείς να είναι για πάντα και ακόμα στα μαχαίρια. Νιώθω ότι έχει πιάσει στους ώμους της αρκετά βάρη της οικογένειας (είναι το παιδί που πετύχαινε όταν ο αδερφός και η αδερφή της αποτυγχάναν, είναι το παιδί που αρίστευσε σε σχολείο και πανεπιστήμιο) Με βάση τα λεγόμενά της, ο πατέρας της ποτέ δεν ήταν ικανοποιημένος και ήθελε πάντα το ακόμα κάτι, και η μητέρα της ήταν πολύ χαλαρή μαζί της. Έφυγε στα 25 της για Αμερική για να κάνει μεταπτυχιακό και στην πορεία έμεινε να δουλέψει. Η μάνα της τής φούσκωσε τα μυαλά και την έκανε να νομίζει ότι είναι η πρώτη και η τελευταία που πηγαίνει έβερ Αμερική για μεταπτυχιακό και δουλειά και ο πατέρας της από την άλλη να προσπαθεί να την προσγειώσει απότομα. Με τούτα και με κείνα, έχει λίγους μήνες που έχει επαναπατριστεί γιατί λέει απογοητεύτηκε από τη χώρα (είχε γράψει και ένα βιβλίο εκπαιδευτικό το οποίο τελικά δεν είχε απήχηση και την έριξε πάρα πολύ όλο αυτό) και τον τελευταίο μήνα, είναι χάλια. Έχει κόψει πάλι το φαΐ, και παράλληλα έχει αρχίσει το ποτό. “Κρύβει” τα μπουκάλια με το αλκοόλ, τόσο όμως ώστε να μπορέσουν να τα βρουν οι δικοί της και να αρχίσουν τις φωνές (μένει με τους γονείς ενω τα αδέρφια της μένουν αλλού με τις σχέσεις τους και κάθε τόσο η μάνα τηλεφωνεί κυρίως στην αδερφή να της πει να πάει αμέσως γιατί πάλι δεν είναι καλά και πάει και τη βρίσκει στον καναπέ να λέει ασυναρτησίες και να είναι λες και είναι σαν φυτό). Αυτή στο μεταξύ έριξε και μια βόμβα πως “αν δεν ήξερα πως θα σας στεναχωρούσα θα αυτοκτονούσα” και οι γονείς της συνεχίζουν να τσακώνονται και μπροστά της για το ποιος τελικά έφταιξε, με την αδερφή στη μέση να μου τα λέει και να μη ξέρει τι να κάνει. Σε μια πρόσφατη συνεύρεση που είχαμε χωρίς την εν λόγω ξαδέρφη, αυτό που τους πρότεινα καθώς μου τα λέγανε όλοι μαζί, οι γονείς πάλι να τσακώνονται φυσικά, είναι να πάνε πρώτα αυτοί όλοι σε έναν ειδικό ώστε να τους πει πώς να χειριστούν αυτό το τοσο σοβαρό θέμα. Κάτι που η θεια μου, από την ίδια ώρα τσίριζε πως εγω εννοείται πως θέλω να πάω πες στον θειο σου που αντιδρά, και έχουν περάσει 9 μέρες και από οτι έχω ενημερωθεί κανείς δεν πήρε τον ειδικό. Από την άλλη μιλώντας με μια φιλη ψυχολόγο που ρώτησα την άποψη της, μου ανέφερε πως, στην ηλικία των 31 είναι ήδη αρκετά μεγάλη ώστε να πρέπει να πάει να ζητήσει βοήθεια από μονη της. Μπορεί όμως; Η φίλη μου η ψυχολόγος καθώς με άκουγε να της λέω για τη ξαδέρφη μου είπε, ένιωθα πως μιλούσες για ένα μωρό, ενώ είναι 31. Όμως δεν είναι καλά! Η μάνα της με είχε ενημερώσει πως της είχε βρει τρεις ειδικούς πήγε και στους τρεις μόνη της, και τους απέρριψε τελικά και τους τρεις λέγοντας πως, σιγά, αφού ξέρω τι έχω τι να μου λένε και να χάνω και 50 ευρώ. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Πόσο μπορώ να εμπλακώ; Να πάρω την ίδια να της μιλήσω; έχουμε πολύ καλή σχέση. Θα μ πεις γιατί δε στο πε; Δεν το λέει σε κανέναν, ούτε καν στις κολλητές της, έχει φίλες που δεν έχουν ιδέα τι της συμβαίνει. Η αδερφή της μου αναφέρνει πως είναι σκελετός. Φοβάμαι, γνωρίζω τι γίνεται και νιώθω ότι πρέπει να κάνω κάτι, αλλά δε ξερω μέχρι πού με παίρνει, δε ξερω τη γραμμή. Χελπ. Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων
Αναφέρεις πολλά πράγματα μαζί. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως η ξαδέρφη σου δείχνει πολλά καταθλιπτικά στοιχεία. Το ότι πρόσεχε τη διατροφή της, που δεν ξέρουμε και σε τι βαθμό συνέβαινε αυτό, δεν σημαίνει ότι έπασχε από κάποια διατροφική διαταραχή- χωρίς να γίνεται να αποκλεισθεί. Πολλοί άνθρωποι εκδηλώνουν τη στεναχώρια και το άγχος τους ψυχοσωματικά, στο στομάχι και στον οισοφάγο, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να φάνε. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια πάρα πολλές έρευνες δείχνουν πως υπάρχει μεγάλος δείκτης συνοσηρότητας σε διατροφικές διαταραχές και αλκοολισμό. Το σημαντικό είναι ότι και οι δύο αυτές ασθένειες, αν και στην πραγματικότητα φαίνεται να μην μπορούν να συνδυαστούν- το αλκόολ έχει πάρα πολλές θερμίδες- και φαινομενικά συμβαίνουν για διαφορετικούς λόγους, πολύ συχνά χαρακτηρίζονται και οι δύο ως αργή αυτοκτονία.
Προφανώς ένας άνθρωπος που μεγάλωσε σε τόσο νοσηρό περιβάλλον, όπως αυτό που περιγράφεις, και παρόλα αυτά κατάφερε να προοδεύσει, είναι λογικό να νιώθει κατακρημνισμένος επιστρέφοντας στην προβληματική οικογενειακή εστία, από κάπου που κάποιος μπορεί να υποθέσει πως είχε όνειρα και φιλοδοξίες. Από την άλλη ποιος ξέρει τι ήταν αυτό που την έκανε να επιστρέψει;
Το σημαντικό όπως λέω και στην αρχή είναι πως αυτή τη στιγμή η ξαδέρφη σου δείχνει κάποια σοβαρά καταθλιπτικά στοιχεία. Νομίζω πως κραυγάζει σε όλη της την οικογένεια για βοήθεια, αλλά είναι τόσο δυσλειτουργικές οι σχέσεις μεταξύ τους, που είναι αδύνατον να τη βοηθήσουν ή να κατανοήσουν τι πρέπει να γίνει. Σίγουρα θα βοηθούσε να πάνε σε κάποιον ψυχολόγο οι γονείς, όχι μόνο για την κόρη τους φυσικά, αλλά και για τους ίδιους. Δεν νομίζω ότι δείχνουν την παραμικρή ψυχραιμία και ωριμότητα ώστε να βοηθήσουν, και όμως ακριβώς αυτό είναι που χρειάζεται να επιδείξουν.
Όσον αφορά τη δική σου θέση, ελάχιστα αυτά που μπορείς να κάνεις, και δεν μας περιγράφεις μάλιστα πόσο στενή σχέση έχεις με την ξαδέρφη σου. Όπως και αν ονομάσουμε αυτό που έχει η ξαδέρφη σου- κατάθλιψη, διατροφική διαταραχή, αλκοολισμό- είναι δύσκολο να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο που έχει μπει, ακόμα και με τις παροτρύνσεις και τη βοήθεια πολύ στενών της ανθρώπων, πόσο μάλλον ανθρώπων που θεωρεί απλούς συγγενείς. Ισχύει ότι μιλάς για εκείνη σαν να πρόκειται για ανήλικη, ενώ πρόκειται για μια νέα γυναίκα που έχει ζήσει αρκετές εμπειρίες.
Αν ωστόσο έχεις σχέση μαζί της, αν μπορείς να την προσεγγίσεις και να της μιλήσεις, ίσως μπορείς να της προτείνεις εσύ κάποιον ψυχοθεραπευτή που να γνωρίζεις, να της πεις πως αυτό που κυρίως σε ενδιαφέρει είναι η υγεία της και να είναι καλά και πως παρόλο που μπορεί να ξέρει τι της φταίει, είναι πάντοτε πιο εύκολο να αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα παρέα με κάποιον. Πες της πως αξίζει να επισκεφθεί πολλούς μέχρι να βρει αυτόν που θα της αρέσει, όπως ακριβώς με κάθε επαγγελματία που συμβουλευόμαστε στη ζωή μας. Πες της πως δεν είναι μόνη της, πως αν σε έχει ανάγκη θα είσαι εκεί για εκείνη- αν όντως είσαι διατεθειμένη για αυτό. Το πιο σημαντικό νομίζω είναι να παροτρυνθεί να πάει σε κάποιον ειδικό και να επιμείνει στη θεραπεία, και ταυτόχρονα να έχει όσο είναι δυνατόν ένα υποστηρικτικό περιβάλλον.