Συγνώμη εκ των προτέρων για το μεγάλο κείμενο! Είναι στιγμές που νιώθω ότι μισώ τη μητέρα μου. Πέρασα όλη την παιδική μου ηλικία πιστεύοντας ότι είμαι κακός άνθρωπος γιατί δεν μπορώ να την αγαπήσω! Ξέρω ότι ακούγεται παράξενο, αλλά δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να την αγαπάει. Πλέον έχω καταλάβει ότι δεν φταίω εγώ, αυτή είναι σκ…λα. Είμαι ακόμα φοιτήτρια, σε λίγο καιρό θα πάρω το πτυχίο μου και δεν εργάζομαι. Επιμένως, δεν μπορώ να φύγω ακόμα από το σπίτι μου και αναγκάζομαι να μένω ακόμα με την οικογένεια μου. Νιώθω ότι αρρωσταίνει η ψυχή μου. Είμαι γεμάτη αρνητικά συναισθήματα. Οργή, απογοήτευση, αγανάκτηση, εκδίκηση! Η μητέρα μου ήταν πάντα πολύ αυστηρή, έως κακοποιητικη. Όταν μιλάω για κακοποίηση εννοώ και σωματική και ψυχολογική. Από όταν ήμουν παιδί ήθελε να τα κάνω όλα τέλεια. Δεν ανεχόταν το λάθος. Και όταν το λάθος γινόταν, εκείνη πάντα με χτυπούσε, φωνάζοντας ταυτόχρονα ότι θα με πατήσει κάτω. Για να γίνει αντιληπτό τι εννοώ, μιαα φορά στα προνηπια, στη χριστουγεννιατικη γιορτή η δασκάλα με έβαλε να κάνω την ευχουλα. Είπα το ποίημα μου τέλεια. Έπρεπε όμως να κάνω μαζί με μια άλλη συμμαθήτρια μου κάποιες κινήσεις, σαν χορευτικό. Στις κινήσεις μπερδεύτηκα και έκανα λάθος. Διανυσαμε όλη την κατηφόρα, από το νηπιαγωγείο προς το σπίτι, με εκείνη σχεδόν να με σέρνει απ τα μαλλιά. Όταν φτάσαμε σπίτι, ήμουν πεσμένη κάτω. Μου έδινε σφαλιάρες και με κλωτσουσε φωνάζοντας “παλιοκοριτσο, θα με κάνεις ρεζίλι εσύ εμένα”. Η αδερφή μου, 18 χρόνων γυναίκα, κοιτούσε χωρίς να κάνει τίποτα και συμπλήρωνε ότι πως είναι δυνατόν να μην έμαθα τις κινήσεις. Αυτά τα σκηνικά ήταν πολλά και γινόταν σχεδόν καθημερινά μέχρι και το γυμνάσιο. Μια μέρα στην πρώτη γυμνασίου είχαμε στο σχολείο συγκέντρωση γονέων και πήγε να ρωτήσει τους καθηγητές για την επίδοση μου. Ολοι της είπαν πολύ καλά λόγια, εκείνη τη χρονιά όπως και σε όλη μου τη μαθητική ηλικία ήμουν η καλύτερη μαθήτρια του έτους μου. ΟΜΩΣ, έκανα το μεγάλο αμάρτημα να γράψω σε ένα διαγώνισμα έκθεσης 16. Εκείνο το βράδυ επιστρέφοντας από τα αγγλικά μου χτύπησα την πόρτα λίγο πιο δυνατά. Ήθελα να πάω τουαλέτα και αφού την βιασύνη μου χτύπησα την πόρτα έντονα. Άκουσα την αδερφή μου που της είχε και αδυναμία να λέει “δωσ’της μια”. Η μαμά μου όντως άνοιξε την πόρτα δίνοντας μου σφαλιάρα. Μεγαλώνοντας σταμάτησε το ξύλο. Εγώ δεν ήμουν πια παιδάκι και αντιδρούσα. Ήξερε ότι αν τολμούσε πια να με χτυπήσει, το πιο πιθανό θα ήταν να πιαστουμε στα χέρια. Δεν ήμουν πια το παιδάκι που θα καθοταν να το χτυπήσουν αδιαμαρτυρητα. Η ψυχολογική βία, όμως, καλά κρατούσε. Πρώτη λυκείου, ημέρα Χριστουγέννων. Είχα κολλήσει δυστυχώς γαστρεντεριτιδα. Η μαμά μου έδωσε χαρτζιλίκι στα δύο αδέρφια μου 50 €. Με τα 50€ που αναλογουσαν σε εμένα όμως ήθελε να πάει στο super market. Εγώ φώναζα γιατί τα ήθελα, εκείνη επέμενε. Πήρα μπροστά της το πορτοφόλι της από το τραπέζι όπου ήταν και πήρα τα 50€ που μου αντιστοιχουσαν. Μόλις τα πήρα, ήρθε από πάνω μου και μου είπε ” άρρωστη εύχομαι να είσαι μια ζωή”. Είμαι πλέον 22 χρονών, εκείνη αντιμετώπισε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας πριν από λίγο καιρό που παραλίγo να την οδηγήσει στον θάνατο. Πήγαινα στο να την βλέπω στο νοσοκομείο και τις δύο εβδομαδες που νοσηλεύτηκε. Τα αδέρφια μου ήταν στενοχωρημένα και την λειποταν. Εγώ όχι. Προσπαθούσα να νιώσω συμπόνια αλλά τίποτα. Πως είναι δυνατόν να είμαι τόσο σκληρή; Μα να μην νιώθω τίποτα; Δεδομένου ότι και προς τα αδέρφια μου είχε άσχημη συμπεριφορά, ίσως όχι τόσο όσο ως προς εμένα, αλλά πάντως άσχημη, γιατί μόνο εγώ ένιωθα έτσι; Πλέον δεν είναι τόσο κακοπιητικη όσο παλιά, ίσως επειδή ταραχτηκε γιατί έφτασε κοντά στο θάνατο. Νιώθω όμως ότι πλέον από θύμα έχω αρχίσει να γίνομαι θύτης. Της μιλάω πολύ άσχημα ακόμα και χωρίς αφορμή, έχω συνεχώς νεύρα, ουρλιαζω σαν ψυχασθενης με το παραμικρό που θα ακούσω, σπάω πραγματα κάθε φορά που με εκνευρίζει. Χθες μου είπε να σιδερώσω το πουκάμισο του αδερφού μου, γιατί εννοείται ότι ως κορίτσι πρέπει να κάνω τη δούλα του. Άρχισα να χτυπάω κάτω με μανία την καρέκλα της τραπεζαρίας με αποτέλεσμα να την σπάσω. Νομίζω πως έχω καταντήσει ψυχικά άρρωστη. Πως να βγάλω από μέσα μου όλο αυτό το σκοτάδι που έχω; Έχω ένα ακόμη πρόβλημα. Νιώθω συνεχώς ότι δεν αξιοποιώ σωστά τον χρόνο μου, ότι δεν κάνω σωστές επιλογές, ότι δεν παίρνω σωστές αποφάσεις. Αυτό το αίσθημα γίνεται χειρότερο όταν δεν έχω κάτι να κάνω και σκέφτομαι. Δεν θέλω να τελειώσει η εξεταστική για μην κάνω αυτές τις σκέψεις, οι οποίες όταν έρχονται στο μυαλό μου με φέρνουν στα όρια της κατάθλιψης. Αναρωτιέμαι, είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να αμφισβητεί τόσο πολύ την ορθότητα κάθε του επιλογής; Λες να φταίει η αυστηρότητα της μητέρας μου και το γεγονός ότι και αυτή και η αδερφή μου ήταν πάντα πολύ επικριτικες;
Στην άμεση ερώτηση σου, η απάντηση είναι ναι. Έχεις δεχτεί τόση κακοποίηση, που δεν είναι δυνατόν να έχεις καμία εμπιστοσύνη στον εαυτό σου.
Πρέπει να φύγεις από το κακοποιητικό περιβάλλον της οικογένειας σου και πρέπει να ξεκινήσεις θεραπεία, η οποία θα είναι μακρά και επίπονη.
Οι αντιδράσεις σου είναι απολύτως δικαιολογημένες. Το κακό είναι ότι όντας θύτης όπως το λες- αν μπορούμε να πούμε ότι είσαι θύτης όντως- συνεχίζεις να βλάπτεις κυρίως τον εαυτό σου και να αδυνατείς να αναπτύξεις μια υγιή προσωπικότητα που θα μπορέσει να σχετιστεί αρμονικά με τους άλλους στη μετέπειτα ζωή σου. Γενικά δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν δυσκολεύεσαι γενικώς στις διαπροσωπικές σου σχέσεις, ακόμα και αν δεν το θέλεις.
Η μητέρα σου δεν έχει καμία σημασία, εν προκειμένω, αλλά εσύ. Δεν μπορείς να την αγαπήσεις, γιατί δεν σε αγάπησε ούτε η ίδια, αλλά πίστεψε με αυτό είναι το λιγότερο. Το σημαντικότερο είναι να χτίσεις σιγά σιγά έναν υγιή εαυτό. Και αυτό θα το κάνεις μόνο μέσα από τη θεραπεία. Εκεί θα μπορέσεις να συγχωρέσεις και τη μητέρα σου, αλλά αυτό θα το κάνεις για σένα, όχι για εκείνη.