Είμαι κι εγώ , όπως όλος ο πλανήτης, σπίτι λόγω καραντίνας. Ένα σύμπτωμα(?) που έχω παρατηρήσει και δεν καταλαβαίνω αν είναι φυσιολογικό είναι ότι ονειροπολώ συχνότερα από ότι πριν. Δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ το σωστό ρήμα αλλά αυτό θα χρησιμοποιήσω. Ονειροπολώ ότι η προηγούμενη μου σχέση δεν τελείωσε , ότι δεν με χώρισε επειδή διάλεξε άλλον. Ονειροπολώ ένα σπίτι μεγαλύτερο από την γκαρσονιέρα που νοικιάζω. Ονειροπολώ να μην χρειαζόταν να φύγει ο κολλητός μου από την Αθήνα. Να τονίσω ότι δεν ονειροπολώ όλη την μέρα. Αν δω ταινία, θα είμαι εκεί. Αν μιλήσω με τους γονείς μου ή με τους φίλους μου, θα είμαι εκεί. Αν διαβάζω για την σχολή, θα είμαι εκεί. Πιστεύετε ότι , απλώς , αποφεύγω την πραγματικότητά μου? Σ.Σ. Από την στιγμή που το συνειδητοποίησα έχουν μειωθεί οι στιγμές ονειροπόλησης. Ευχαριστώ! -Γιώργος
Και ποια είναι η πραγματικότητα; Όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο ή όταν βλέπουμε μία ταινία ή όταν παίζουμε ηλεκτρονικά παιχνίδια, ζούμε την πραγματικότητα μας;
Πρόσφατα διάβαζα αυτό το άρθρο και σκεφτόμουν «ε, όχι! Δεν θα μας το πάρουν και αυτό!».
Τώρα, για να απαντήσω εντελώς σοβαρά, αυτό που θα σκεφτόμουν στην περίπτωση σου είναι πως ίσως αναλώνεσαι σε σκέψεις που δεν ωφελούν, αντί να ονειροπολείς για πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν. Δηλαδή να βρεις μία άλλη σχέση. Να επεκτείνεις τις φιλικές σου σχέσεις ή να σχεδιάσεις το επόμενο ταξίδι σου στην πόλη του κολλητού σου. Να δεις αν υπάρχει τρόπος να επιλέξεις ένα μεγαλύτερο σπίτι. Θεωρώ την ονειροπόληση μία υγιή διαφυγή από την πραγματικότητα, αλλά νομίζω ότι γίνεται δυσλειτουργική όταν αναλλωνόμαστε με το παρελθόν ή για πράγματα που δεν μπορούν με κανένα τρόπο να γίνουν.