Κάτι δεν πάει καλά. Διαγνώστηκα με κατάθλιψη και αγχώδη διαταραχή. Στους γονείς μου δεν το είχα πει, αλλά το έμαθαν δυστυχώς λόγω κάποιων συγκυριών. Λέω δυστυχώς, διότι αντέδρασαν ακριβώς όπως περίμενα οτι θα αντιδρούσαν, γι’αυτό και είχα προσπαθήσει να το κρατήσω μακριά τους έχοντας όμως στήριξη από τα αδέρφια μου. Αυτό που συνέβη ήταν μια έκρηξη λεκτικής κακοποιήσης, άχρηστη να με ανεβάζουν, αχάριστη να με κατεβάζουν. Επικύνδυνη, ψεύτρα, πολλά άλλα χειρότερα και αρκετές φράσεις στυλ “τι κάναμε εμείς λάθος; Αφού όλα σου τα έχουμε προσφέρει, γυρνάς και μας λες οτι είσαι ψυχικά άρρωστη;”. Όλα αυτά με φωνές, απειλές, σφαλιάρες και κλάμματα και μένα σε κρίση πανικού να μην μπορώ να απαντήσω και να πνίγομαι. Κανένα νοιάξιμο, καμία προσπάθεια να καταλάβουν. Προσπάθησα να τους εξηγήσω τι μου συνέβαινε, οτι γι’αυτο δυσκολεύομαι να τελειώσω τη σχολη, επειδή μερικές φορές μου είναι αδύνατο να βρεθω στο περιβάλλον της σχολής με τόσο κόσμο (βλ. αγχώδη διαταραχή). Τελος πάντων πλεον δε μιλάμε γι’αυτό, είναι σα να μη συνέβη ποτέ, συνήθως. Με ρωτάνε αν είμαι καλά και φαίνεται οτι δεν περιμένουν κάτι λιγότερο απο ένα ‘καλά είμαι, ναι”. Αλλά προφανώς δεν είμαι καλά, και κάθε φορά που τους βλέπω βρίσκομαι σε αναμένα κάρβουνα, μη τυχόν και πω κάτι στραβό, μη και δεν φαίνομαι αρκετά χαμογελαστή, γιατί θα ξεκινήσει πάλι αυτή η συμπεριφορά. Και με τρομάζει. Γιατί ξέρω οτι δε θα μπορέσω να τελειώσω την σχολή πριν το 8ο έτος και ενώ κατα τ’άλλα καταφέρνω να είμαι πάρα πολύ καλή ήδη στη δουλειά μου, γι’αυτούς σημασία έχει να λένε οτι τελείωσα τη σχολή στους φίλους τους και να έχω το χαρτί γιατί τι θα πει ο κόσμος. Δε ξέρω για πόσο καιρό θα μπορώ ακόμα να λέω οτι ναι ναι, περνάω λίγα λίγα τα μαθήματα, το ‘χω. Δε το ‘χω. Δε ξέρω πως να το διαχειριστώ όλο αυτό, καταλαβαίνω οτι μέχρι εκεί φτάνουν οι γνώσεις τους στα θέματα ψυχικής υγείας, ο φόβος και εν συνεχεία ο θυμός ειναι ο τρόπος τους να το διαχειριστούν (καταλαβαίνω αλλά δε το δέχομαι ούτε το συγχωρώ) αλλά και εγώ όσο προσπαθώ στα κρυφά με ειδικούς νιώθω οτι φτάνω ένα τέλμα, ειδικά επειδή η κατάθλιψη είναι treatment–resistantμέχρι τώρα και επειδή το 50ρικο τη βδομάδα δε βγαίνει. Δε ξέρω τι να κάνω, λες συνέχεια οτι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους, αυτό είναι προφανές, αλλά οι σχέσεις στην οικογένεια είναι τέτοιες που δε μπορώ να ξεκόψω. Αλλά δε μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μπορούν να ακούσουν ψύχραιμα τι συμβαίνει. Νιώθω παγιδευμένη και πνίγομαι. ‘Ολα φαίνονται βουνό. Όσο γράφω καταλαβαίνω οτι δεν έχω ίσως μια συγκεκριμένη ερώτηση και μάλλον αυτό που στέλνω δεν ανήκει καν στη στήλη σου. Αλλά χρειάζομαι βοήθεια, δε ξέρω τι να κάνω.
Λυπάμαι πάρα πολύ για αυτό που συμβαίνει. Δυστυχώς είναι από τις καταστάσεις που δεν χωράνε συμβουλές σε λίγες ή πολλές γραμμές. Αναρωτιέμαι αν όταν λες treatment resistant, αναφέρεσαι σε φαρμακευτική αγωγή και αναρωτιέμαι αν έχεις δοκιμάσει διάφορα σχήματα με τον ψυχίατρο σου ώστε να είσαι σίγουρη ότι πράγματι δεν υπάρχει το κατάλληλο φάρμακο για σένα. Αυτό θα ήταν το πρώτο που θα κοιτούσα στην περίπτωση σου, γιατί κακά τα ψέματα, βρίσκεσαι σε ένα φαύλο κύκλο που δύσκολα θα βγεις χωρίς φαρμακευτική βοήθεια.
Υπάρχουν ψυχοθεραπείες πολύ πιο προσιτές από 50 ευρώ τη βδομάδα- ειδικά τώρα με την κρίση. Να το ψάξεις. Οι περισσότεροι νέοι συνάδελφοι που γνωρίζω εγώ δεν παίρνουν τόσα.