1.Γιατί είμαι διατεθειμένη να κάνω οποιαδήποτε άσχετη δουλειά αλλά δεν έχω εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μου ως μαθηματικός ,κάτι το οποίο έχω σπουδάσει; Και δεν είναι ότι δε μου αρέσει το αντικείμενο των σπουδών μου.Είναι ότι φοβάμαι. Φοβάμαι μην τυχόν δεν είμαι καλή.Φοβάμαι το διάβασμα που πρέπει να κάνω για να δημιουργησω το υλικό των σημειώσεων μου και αισθάνομαι ότι πρέπει να διαβάζω για πάντα.. Και γιατί δεν μπορώ να συγκεντρωθώ για να διαβάσω πια ακόμα και ενα λογοτεχνικό βιβλίο; Βρίσκω δικαιολογίες όποτε θέλω να μελετήσω για τη δημιουργία σημειώσεων μου και μετά με κατακλύζει το άγχος και η άρνηση.Τί είναι όλο αυτό Α,μπα; Ευχαριστώ ,
Μάλλον impostor syndrome, αλλά είτε είναι είτε δεν είναι, ένας τρόπος υπάρχει για να λυθεί.
2.Γεια σου α, μπα. Έχω ένα θέμα σχετικό με το σεξ. Ως άνθρωπος ειμαι σχετικά κλειστή και φοβάμαι να “τσαλακωθω”, και αυτο φανερώνεται σε πολλές πτυχές στη ζωή μου, στα ομαδικά αθλήματα νεότερη, σε παρέες ίσως με ομαδικές δραστηριότητες και τώρα στο σεξ. Στα σημεια που πρεπει να κανω κατι που απαιτεί μεγαλύτερη ταχύτητα πχ, ή κάτι που θα με κάνει να τσαλακωθω και να μην καταληξει ενδεχομένως καλά, φοβαμαι πολυ και το αποφεύγω. Αυτο φερει αρκετά προβλήματα στη σεξουαλικη ζωη. Και δεν είναι μονο η απόλαυση που ενδεχομένως δεν αρκεί στον αλλον, ειναι οτι κι εγώ θέλω να απελευθερωσω τον εαυτο μου απο αυτο το φόβο γενικότερα. Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου!
3.Αγαπημένη μου α μπα , σου γράφω γιατί νιώθω ότι πνίγομαι. Είμαι ένας άνθρωπος που έχει περάσει από μικρή ηλικία δύσκολα λόγω άσχημης γονεϊκής συμπεριφοράς.Ο πατέρας μου έχει δημιουργήσει σε όλη την οικογένεια πολλά προβλήματα και έχω κατάφερει να απομακρύνω την μητέρα μου από κοντά του. Η αδελφή μου έχει πλέον πιο τυπικές σχέσεις απ’οτι στο παρελθόν, αλλά βλέπεις είναι και το χρήμα που πάντα εμπαινε στη μέση για να πηγαίνουν όλοι με τα νερά του.Εγω πάντα ήμουν απέναντι του και ποτέ δεν με συγκίνησε η οικονομική του κατάσταση.συγχωρεση δεν μπορώ και ούτε θέλω να του δώσω ,ούτε είμαι ο Πάπας για να μοιράζω συγχωροχάρτια. Το θέμα μου όμως από εδώ και πέρα είναι η μητέρα μου.Εχει πραγματικά πολύ χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη και γενικά είναι ένα άβουλο πλάσμα.Μεχρι ένα σημείο καταλαβαίνω ότι έτσι μεγάλωσε στη σκιά του πατέρα μου (αναγουλιαζω μονο με την λέξη) αλλά είχε συμβεί στο παρελθόν να ζήσω ένα πολύ άσχημο περιστατικό και έμαθα ότι πίσω από αυτό κρύβεται αυτός.Το είπα στην μητέρα μου και αντί να του πει κάτι ή να σηκωθεί να φύγει από το σπίτι έμενε εκεί και απλά δεν μιλούσαν.Εγω έχω ξεκόψει κάθε επαφή εννοείται αλλά πλέον ζω σε άλλη πόλη και ήρθε και η μητέρα μου στην ίδια για να είναι κοντά μου. Με πνιγεί α μπα μου όμως γιατί έχουμε αλλάξει ρόλους και είμαι εγώ ο κηδεμόνας της σε όλα! Έφτασα 30 χρόνων και προσπαθώ να φτιάξω την ψυχική μου υγεία, είμαι με έναν άνθρωπο πολύ καλά αλλά πάλι δεν μπορώ να το χαρώ λόγω της μαμας μου.Τρεχω για ότι χρειάζεται και το μόνο που κάνει είναι να με αμφισβητεί συνεχεια παίρνοντας την γνώμη των άλλων και προσπαθεί να μου την επιβάλλει κιόλας . Η πρωτοβουλία να έρθει εκεί που είμαι εγώ ήταν καθαρά δική της .Το θέμα είναι ότι περνάω πλέον ένα σοβαρό θέμα υγείας και αντί να μου σταθεί όπως πρέπει μόνο με πρήζει να κάνω το δικό της και με βγάζει εκτός εαυτού.Οτι της πουν οι άλλοι για την δική μου υγεία πάντα τους άλλους πιστεύει και με ζαλίζει.Της εξηγώ χίλιες φορές ότι εμπιστεύομαι τον γιατρό μου και της λέω τι μου έχει πει και πάλι με αμφισβητεί.Ειτε με το καλό είτε με το κακο και με φωνές πάντα κλαιει και πάντα το παίζει θύμα .λέει δεν μπορεί κανείς να σου μιλήσει και αρπάζεσαι με το παραμικρό. ΔΕν ξέρω α μπα μου με βγάζει εκτός εαυτού και νιώθω ένα βάρος πάνω μου όπως τόσα χρόνια.Θελω επιτέλους να ζήσω ήρεμη και δεν με αφήνουν.Να σημειώσω ότι και με την αδελφή μου δεν μιλάω ( το γιατί αυτή το ξέρει και δεν μιλάει ούτε στη μητέρα μου) λόγω εγωισμου και ζήλιας αν δεν είναι πάντα το επίκεντρο.Εχω προσπαθήσει να πείσω την μητέρα μου για ψυχοθεραπεία και δεν πάει.Για το θέμα της νοημοσύνης το αναφέρω γιατί πάντα της εξηγώ δεκάδες φορές ένα απλό πράγμα και εκεί που λέω δεν μπορεί θα το κατάλαβε, στο τέλος από το ένα μπαίνει από το άλλο βγαίνει και η απάντηση είναι” τι να κάνουμε δεν είμαστε του πανεπιστημίου σαν εσένα!!” Της εξηγώ ότι άλλο είναι η εκπαίδευση και άλλο η στοιχειώδης αντίληψη για κάποια πράγματα
4.Είμαι 19 ετών και φοιτητρια Εδώ και τρία χρόνια έχω διακόψει οποιαδήποτε σχέση με παρέες και φίλους με αποτέλεσμα να έχω μια ζωή η οποία διαφέρει πολύ απο εκείνη μιας κοπέλας της ηλικίας μου Πάσχω και επίσημα από ένα είδος κοινωνικης διαταραχής όπου το άτομο έχει σχηματίσει μια τέτοια εικόνα για τον ευαυτο του με αποτέλεσμα να φοβάται σε μεγάλο βαθμό την έκθεση και σε μεγαλύτερο βαθμό την απόρριψη Όλοι αυτή η κατάσταση δεν με έχει κουράσει αλλά με έχει εξουθενώσει υπερβολικά ψυχικά Βλέπω αλλά άτομα στην ηλικία μου να βγαίνουν και να διασκεδάζουν και με διακατέχουν αυτομάτως καταθλιπτικές έως και αυτοκτονικές περιπέτειες Θέλω να σταματήσω να στεναχωρώ τον εαυτό μου τόσο πολύ και ιδιαιτερα την οικογένεια μου Απορώ αν θα μπορέσω ποτέ να ζήσω κανονικά Τώρα έχω καταφέρει να περάσω στην σχολή της πρώτης μου επιλογής και προσπαθώ να κάνω μια καινούργια αρχή Όμως φοβάμαι τόσο πολύ ότι θα βρεθώ σε αδιέξοδο και ότι δεν θα έχω σε τίποτα να ελπίζω πια Σε παρακαλώ σου ζητάω την βοήθεια σου Το ξέρω ότι θα μου προτείνεις να συμβουλευτω κάποιον ψυχολόγο ωστόσο το σκέφτομαι ως εσχάτη λύση καθώς θα απαιτηθούν πολλαπλές συνεδρίες τις οποίες ωστόσο δεν θα μπορέσω να στηρίξω οικονομικά Θα σε παρακαλούσα να μου προτείνεις τρόπους να αντιμετωπίσω μόνη μου το πρόβλημα καθώς έχω γνωση περί αυτού και πραγματική πρόθεση να αλλάξω Πως να σταματήσω να σκέφτομαι ότι ο εαυτός μου είναι κατώτερος και προβληματικός σε σχέση με τους άλλους παρόλο που ξέρω βαθιά μέσα μου πως δεν ισχύει Πως να ξεπεράσω ένα τόσο ισχυρό κόμπλεξ κατωτερότητας Σ ευχαριστώ εκ των προτέρων για το έργο σου
5.Το πρόβλημα μου είναι η σχέση μου με τον κολλητο μου , που είμαστε φίλοι από το σχολείο . Είμαι ένας άνθρωπος που γενικά δεν μιλάει , από το να τσακωθώ προτιμώ να μην μιλήσω ή να το πάρω και πάνω μου . Ο κολλητος μου έχει την τάση όταν γίνεται κάτι , να δημιουργεί μεγάλο δράμα και να λέει συνέχεια πως είναι μόνος του πως κανένας δεν τον καταλαβαίνει και γενικά ότι όλοι είναι εναντίων του και γίνονται πράγματα πίσω απ την πλάτη του , ακυρώνοντας και εμένα , που συχνά μπορεί να μην έχω σχέση με το πρόβλημα του , απλά επειδή νιωθει αδικημενος από κάποιον , ξαφνικά όλοι τον αδικούν και την επόμενη μέρα , εγώ νιώθω αμήχανα , ενώ η δίκη του στάση είναι σαν να μην έγινε τίποτα και τα ξεχνάει όλα . Πολλές φορές τον έχουν συμβουλέψει να ξεκινήσει συνεδρίες σε έναν ψυχολόγο , ώστε να πατήσει στα πόδια του και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση , ώστε να αντιμετωπίζει τα προβλήματα του , με περισσότερη ψυχραιμία . Τοθέλει και αυτός , βλέπει πως χρειάζεται ψυχολογική βοήθεια όμως ποτε δεν το παίρνει απόφαση να αρχίσει . Η θέση μου είναι πως όταν μου μιλάει με τον παραπάνω τρόπο αντί να του μιλήσω ειλικρινά , πάντα κάνω πίσω και το αφήνω ώστε να μην έρθω σε αντιπαράθεση . Αναγνωρίζω το λάθος μου . Όλοι μου λένε πως πρέπει να είμαι ξεκάθαρος μαζί του γιατί δεν του κάνω καλό . Όμως σκέφτομαι πως αν του τα πω όπως είναι τα πράγματα , στο τέλος θα πει πως είμαι και εγώ εναντίον του . Άλλοι μου λένε πως ανθρώπους τόσο τοξικούς πρέπει να τους βγάζουμε απ τη ζωή μας γιατί παίρνω τα προβλήματα του πάνω μου . Σκέφτομαι πως θα μιλήσω και τι θα πω ώστε να μη παρεξηγηθεί . Εγώ όμως νιώθω πως αν τον αφήσω , προδίδω μια φιλια . Μια φιλια όμως που πλέον δεν μπορώ να διαχειριστώ σαν άνθρωπος . Παλαιότερα δεν έδινα σημασία το προσπερνούσα , πλέον όμως που τελειώσαμε το σχολείο και βλέπουμε και άλλες συμπεριφορές και ανθρώπους αρχίζω να νιώθω ότι δν μου αξίζει η συμπεριφορά αυτή . Ώρες ώρες σκέφτομαι μήπως τελικά εγώ πρέπει να πάω σε έναν ψυχολόγο γιατί δεν ξέρω πως να διαχειρίζομαι εγώ καταστασεις και μετά όταν το ξανά σκέφτομαι νιώθω λες και θέλω να απευθυνθώ σε ψυχολόγο ,ώστε να μου πει πως να μιλάω σε κάποιον που χρειάζεται ψυχολόγο και δεν πάει . Κυρίως ηθελα να βγάλω αυτή την αλήθεια από μέσα μου και να ακούσω μια άποψη από κάποιον τρίτο .. ευχαριστώ πολυ
Ναι, εσύ χρειάζεσαι ψυχολογο, για να μάθεις να βάζεις όρια και να προστατεύεις τον εαυτό σου. Ο φίλος σου πρέπει να αποφασίσει μόνος του αν πρέπει να πάει σε ψυχολόγο ή όχι.
6.Αγαπητή Α μπα, Σου στέλνω μήνυμα γιατί μόνο εδώ βρήκα ένα χώρο που συζητιούνται θέματα πέρα απ τα συνηθισμένα. Πριν από 1 χρόνο τελείωσε 1 σχέση που για μένα ήταν ό,τι πιο σημαντικό και δυνατό ωστόσο και τοξικό,δεν περίμενα ότι θα φύγει αυτό το άτομο ποτέ απ την ζωή μου πόσο μάλλον ότι εγώ θα το διώξω. Ένα χρόνο μετά λοιπόν, κι ενώ έχω κάνει πολλά βήματα ώστε να ξεπεράσω τον αξιολύπητο κι εξαρτημένο τότε εαυτό μου,με βρίσκω να με κατηγορώ για όλα . Κι να μου λέω Α γιατί ασχολείσαι ακόμη με αυτό,γιατί την σκέφτεσαι, πως νιώθεις ακόμα πράγματα μετά απ’ αυτά που έκανε, γιατί δεν κάνεις πράγματα στη ζωή σου κι αυτή συνεχίζει κανονικά την δική της και άλλα τέτοια. Γενικά η σχέση ήταν εμμονική οπότε νιώθω λες κι το μικρόβιο δεν έφυγε ποτέ, κι πάντα είναι εκεί για να μου βγάζει την ανασφάλεια στην επιφάνεια.. Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν ξέρω πως να με βγάλω από το τρυπάκι του δεν είσαι αρκετή, δεν θα σε κρίνουν συνέχεια για το τι είσαι,αγάπα τον εαυτό σου όπως είναι και ούτω καθεξής … Καμία βοήθεια; :/
7.Αγαπητή αμπα, ελπίζω να είσαι καλά! Είμαι δασκάλα, κοντά στα 30 και νιώθω ότι δεν είμαι καλή στη δουλειά μου. Φοβαμαι πολύ ότι δεν μπορώ να επιβληθω και πλέον φοβάμαι ότι θα φοβάμαι. Κι αυτό το καταλαβαίνουν τα παιδιά κι επικρατεί ένα αγχώδες κλίμα: πολλές φορές κάνουν αρκετή φασαρία και αγνοούν τις επιπλήξεις μου. Συνεπής είμαι, όταν φτάνω στα όρια μου λέω ” τελευταία ευκαιρία, στην επόμενη σου αλλάζω θέση” και αυτό που λέω το κάνω πάντα. Μικροδειχνω όμως πολύ, έχω και λεπτή φωνή. Όχι ότι παίζει αυτό πολύ ρόλο, είναι περισσότερο ζήτημα αυτοπεποίθησης.. Έχω κατάθλιψη, παλεύω εδώ και τέσσερα χρόνια. Και με πιάνουν τύψεις, απίστευτες τύψεις ότι δεν μπορώ να είμαι εκεί για τους μαθητές μου όπως πρέπει και ότι χρειάζονται κάποιον δυνατo, με αυτοπεποίθηση, να τους δίνει ασφάλεια. Ναι, ξέρω, το μάντρα του αμπα, αλλά έχω πέσει στο παρελθόν σε αστροπελέκι και μέχρι να βρω κάποιον καλό, θέλω να ακούσω τι έχεις να πεις εσύ που σε εμπιστεύομαι. Διάλεξα λάθος επάγγελμα; Το μόνο που μου δίνει παρηγοριά είναι αυτό που είπες κι εσύ εδώ για την επικέντρωση στην προσπάθεια κι όχι στο αποτέλεσμα. Είναι ο μπουσουλας μου αυτά τα 4 χρόνια και πάω κάθε μέρα στην τάξη με κόμπο στο στομάχι, αλλά με την σκέψη “Γίνε πρότυπο του: η προσπάθεια είναι που μετράει”. Στενοχωριεμαι όμως, γιατί η προσπάθεια δεν φέρνει πάντα αποτέλεσμα και τα αποτελέσματα είναι αυτά που επιβραβεύονται. Κι αυτό το ξέρουν και τα παιδιά..
Δεν μπορώ να σου πω εγώ «διάλεξες λάθος επάγγελμα» ή «διάλεξες σωστό επάγγελμα», αν δεν κάνεις θεραπεία. Εσύ θα το πεις στον εαυτό σου.
8.Αγαπητή Λένα, είμαι 35 χρονών, παντρεμένη με τον από δεκαετίας σύντροφο μου εδώ και τρία χρόνια και δεν έχουμε παιδάκια ακόμη. Ζούμε μακριά από τους γονείς μας, και με ζορίζει πολύ το γεγονός ότι μεγαλώνουν.. Και μεγαλώνουν μακριά μας. Η μητέρα μου λόγω κληρονομικότητας έχει ευαισθησία στο στομάχι (ο πατέρας της πέθανε νωρίς από καρκίνο του στομάχου) και τα τελευταία χρόνια, όποτε κάνει τις σχετικές εξετάσεις μου κόβονται τα πόδια. Σήμερα πήρε αποτελέσματα από κάποιες γενικές εξετάσεις και υπάρχει σοβαρό πρόβλημα όπως όλα δείχνουν. Θα ξεκινήσουν να το ερευνήσουν περαιτέρω άμεσα.. Το πρόβλημα μου είναι ότι στην ιδέα και μόνο παραλύω. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά, στο σπίτι, δεν αντιδρώ καλά.. Σε αντίστοιχη δυσκολία υγείας με τον πατέρα μου, κατάφερα να ανταπεξέλθω, αλλά τώρα δεν με βλέπω δυνατή.. Δεν κοιμάμαι, δεν σκέφτομαι καθαρά όσο και αν προσπαθεί ο αντρας μου να με ηρεμήσει.. Θα ήθελα τις σκέψεις σου. Ευχαριστώ!