Αγαπητή αμπά, είμαι η κοπέλα αυτής της ερώτησης και σου γράφω 5 μήνες μετά από τη πρώτη ερώτηση. Εν τέλει (και δυστυχώς για εμένα) δεν είχα άδικο σε όσα ένιωθα. Ένιωθα την απομάκρυνση του και γενικότερα την αλλαγή στη συμπεριφορά του, όχι μόνο απέναντι μου αλλά απέναντι σε όλους. Μέρα με τη μέρα τον ένιωθα να αλλάζει παρότι δε μπορούρα να εντοπίσω ούτε την ακριβή αλλαγή ούτε την αιτία. Σαφώς και κάθε ζευγάρι λειτουργεί διαφορετικά. Για εμάς υπήρχαν κάποια πράγματα πολύ αυτονόητα (πχ τα μηνύματα στη δουλειά) που είχαν αρχίσει να φεύγουν. Σαφώς από κάποιο σημείο και μετά, εμένα άρχισαν να μου βγαίνουν ανασφάλειες παρότι με διαβεβαίωνε για το αντίθετο (ενστικτωδώς όμως ένιωθα ότι δεν είναι ο ίδιος) και εκεί υπ[ηρξε και πίεση από τη μερία μου, όχι καβγάδες ή κάτι αλλά να ασχολούμε κατά βάση μαζί του. Πριν 2 μήνες λοιπόν μου είπε ότι δεν αντέχει άλλο, έχει χάσει κάθε ενθουσιασμό και ενδιαφέρον για τη ζωή του και δε μπορεί να προσφέρει να προσφέρει τίποτα αυτή τη στιγμή. Η ευθύνη για το οτιδήποτε τον βαραίνει απίστευτα και ζήτησε να διακόψουμε γιατί ένιωθε ότι δε μπορεί να δώσει κάτι. Δεν τον έχω δει από τότε, αλλά εχουμε μιλήσει κάποιες φορές, από ότι λέει δεν είναι καλά, ξεκίνησε συνεδρίες σε ψυχολόγο και σύντομα θα ξεκινήσω και γω και γενικότερα προσπαθεί να βρει μια ισοροπία στη ζωή του. Εγώ από μεριάς μου προσπαθώ να καταλάβω πως φτάσαμε ως εδώ, πως αυτός ο άνθρωπος που ήξερα και χαιρόταν απλά που κοιμόμασταν αγκαλιά, μέσα σε 6 μήνες δε βρίσκει κανένα λόγο να χαμογελάει και εν τέλει πόσο λιγο περνάνε τα πράγματα από τα χέρια μου.
-try no more
Μάλλον το τελευταίο είναι αυτό που σε ταλαιπωρεί. Το πώς είναι κάποιος άλλος ψυχολογικά δεν εξαρτάται μόνο από τη σχέση που έχει μαζί σου. Έχει την δική του, εσωτερική ζωή, ανεξάρτητα από τους γύρω του.