Αγαπητή Α, Μπα επειδή οι απαντήσεις σου πάντα είναι to the point θέλω την γνώμη σου.. Είμαι 28 και εδώ και 1μιση σχεδόν χρόνο τα έχω με ένα αγόρι. Τα πάμε αρκετά καλά, άλλα τους τελευταίους μήνες δεν νιώθω το ίδιο με την αρχή. Έχω αρχίσει να ξενερώνω. Νιώθω ότι η σχέση αυτή δεν εξελίσσεται όπως θα ήθελα δηλαδή. Αφενός δεν κάνουμε κάτι σπουδαίο, σπίτι μου σειρές και πίτσα ή έξω για καφέ στα ίδια και στα ίδια μέρη. Γενικά πολύ ρουτίνα. Από την άλλη στο κομμάτι της συγκατοίκησης. ΑΔΙΕΞΟΔΟ. Έχω κουραστεί τα πήγαινε έλα..αυτός μένει με τους δικούς του κ εγώ μόνη μου. Για όλα τα παραπάνω κυρίως ευθύνεται η δουλειά του που του τρώει όλο τον χρόνο και ενέργεια και επίσης δεν του παρέχει την οικονομική δυνατότητα. Τα έχω συζητήσει μαζί του δείχνει να καταλάβαινει το πρόβλημα άλλα δεν κάνει κάτι, έχει επαναπαυθει. Δεν θέλω να χωρίσουμε άλλα μεγαλώνω και θεωρώ πως μαζί του δεν θα αποκτήσω την ζωή που θέλω.
-Hopeless romantic
Άρα μάλλον θέλεις να χωρίσετε. Αυτό που λες είναι «θα ήθελα να ήταν αλλιώς όλα, ώστε να μην χρειάζεται να χωρίσουμε». Μόνο που είναι ακριβώς αυτό που είναι.
Αν βαριέσαι μόλις ενάμιση χρόνο μετά, ενώ μάλιστα δεν μένετε μαζί, δεν μπορώ να σε προετοιμάσω καν για το πόσο περισσότερο θα βαρεθείς ή θα εκνευριστείς μαζί του αν συγκατοικήσετε. Η συγκατοίκηση, ο γάμος και τα παιδιά δεν βοηθούν μια σχέση να εξελιχθεί, συνήθως ακριβώς το αντίθετο κάνουν, βγάζουν στην επιφάνεια ό,τι κρυβόταν, άλλες φορές είναι κάτι καλό (ομοψυχία ας πούμε) αλλά κυρίως εντείνει ό,τι πρόβλημα μπορούσε να αποφευχθεί. Για όλα τα παραπάνω προβλήματα που αναφέρεις δεν φταίει κυρίως η δουλειά του. Φταίει και αυτή, αλλά όχι κυρίως. Κυρίως φταίνε οι επιλογές του και η στάση που έχει απέναντί στα αποτελέσματα τους.
(Δεν είμαι σίγουρη πού πάει το ψευδώνυμο, αλλά δεν είναι ρομαντισμός να θέλεις ως σύντροφο ζωής κάποιον που δεν σε κάνει να βαριέσαι).