Καλησπέρα, σε διαβάζω αρκετά και συμφωνώ απόλυτα με την οπτική σου. Θα ήθελα να εκφράσω τον προβληματισμό μου… Εδώ και έναν χρόνο είμαι σε σχέση με κάποιον που είναι 18 χρόνια μεγαλύτερος μου (αυτός 43, εγώ 25), είμαστε πολύ καλά μαζί, με σέβεται και με αγαπάει και έχουμε περάσει αρκετά: ασθένεια, μετανάστευση στο εξωτερικό. Ενώ λοιπόν νόμιζα ότι δεν έχω πρόβλημα με την διαφορά ηλικίας, προκύπτουν πρακτικά ζητήματα πχ διαφορετικές φυσικές αντοχές όμως και άλλα πχ σκέφτομαι πως μας βλέπουν οι άλλοι (το οποίο με λυπεί βαθύτατα, καθώς μέχρι τώρα δεν έκανα επιλογές με βάση τι θα πει ο κόσμος). Δυο ερωτήματα: 1) Πιστεύεις ότι μπορεί μια τέτοια σχέση να έχει μέλλον; 2) Πώς μπορώ να μην σκέφτομαι τους άλλους; Σε ευχαριστώ πολύ.
– Lostsoul
1) Τι εννοείς «μέλλον;» Είναι κάτι που εσύ πρέπει να προσδιορίσεις, όχι εγώ. Όπως βλέπεις, για την ώρα λειτουργεί με κάποια εμπόδια, όπως είναι οι φυσικές αντοχές. Αν έχεις ορίζοντα πενταετίας είναι διαφορετικό από το να αναρωτιέσαι για το «για πάντα». Η ηλικία, πάντως, σε γενικές γραμμές, δεν είναι απλά ένας αριθμός. Έκανες λάθος όταν το πίστευες, και τώρα το διαπιστώνεις. Δεκαοχτώ χρόνια είναι πολλά. Τίποτα δεν αποκλείεται, αλλά ο χρόνος είναι αμείλικτος. Τα χαζορομαντικά που σου έχουν μάθει για τους πολύ μεγαλύτερους άντρες είναι μπούρδες. Η διαφορά ηλικίας έχει σημασία. Ποια ακριβώς έχει, για κάθε ζευγάρι είναι διαφορετικό, γιατί εξαρτάται από τις προσδοκίες του καθένα από τη σχέση.
2) Δεν γίνεται να μην σκέφτεσαι τους άλλους, οπότε σταμάτα να το προσπαθείς. Το πώς πιστεύεις ότι σε βλέπουν οι άλλοι ουσιαστικά είναι ο τρόπος που θέλεις να σε βλέπουν, άρα είναι η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου. Αν δεν είσαι σίγουρη για αυτό που κάνεις, τότε σε ενδιαφέρει η γνώμη τους. Αν είσαι σίγουρη, τότε μόνο είσαι σε θέση να αδιαφορείς. Εσύ άρχισες να αμφιβάλλεις, και γι αυτό σε απασχολεί η εικόνα σου. Δεν μπορώ να σου το κάνω πιο εύκολο. Δική σου είναι η ζωή, δικές σου και οι αποφάσεις.