Αγαπητή Α, μπα και αμποφίλοι, σας διαβάζω μετά μανίας εδώ και κάποιον καιρό και χαίρομαι πολύ που σας ανακάλυψα! Η ερώτησή μου είναι η εξής: είμαι παντρεμένη εδώ και 10 χρόνια με 3 παιδιά (το ένα ΑΜΕΑ). Στην αρχή της κρίσης, κι ενώ είμαι έγκυος στο δεύτερο παιδί, ο άντρας μου έπιασε δουλειά στο εξωτερικό και εγώ έμεινα εδώ με τα παιδιά, ενώ εκείνος ερχόταν κάθε ΣΚ (σχεδόν). Αυτός ο ρυθμός συνεχίστηκε όλα αυτά τα χρόνια on-off (δηλαδή, υπήρξαν κάποια διαστήματα που ο άντρας μου ήταν στην Ελλάδα, είτε με είτε χωρίς δουλειά) μέχρι πριν 2 μήνες που βρήκε δουλειά σε μυστηριώδη εξωτική χώρα, ιδιαίτερα φιλική για τους Έλληνες χρήστες. Από τότε που έπιασε αυτή τη δουλειά, με πιέζει να πάμε εκεί οικογενειακώς, με διάφορα επιχειρήματα “Πότε θα είμαστε όλοι μαζί;”, “Θέλω να είμαι με τα παιδιά μου”, “Τα σχολεία είναι πολύ καλά”, “Όλοι έχουν φέρει την οικογένεια και είναι πολύ ευχαριστημένοι” (οι άντρες συνάδελφοι δηλαδή. Τις γυναίκες τους δεν τις έχουμε ρωτήσει) κτλ. Εγώ με το που το ακούω, αγχώνομαι. Δεν θέλω να φύγω από την Ελλάδα, γιατί έχω στήσει εδώ μια δουλίτσα, έχω έναν κύκλο κοινωνικό κτλ. Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να ψάχνω πάλι γιατρούς και διαδικασίες για το παιδί μου ΑΜΕΑ (εδώ είδα κι έπαθα να βγάλω άκρη στην Ελλάδα). Και εγώ και τα παιδιά έχουμε μπει σε μια σειρά τελοσπάντων. Από την άλλη, γνωρίζω ότι το “Θέλω να είμαι με τα παιδιά” ουσιαστικά μεταφράζεται στο “Θέλω να τους δίνω φιλάκι για καληνύχτα” – δηλαδή να υπάρχει η παρουσία του πατέρα χωρίς ουσιαστική βοήθεια για μένα. Επίσης, έχω πει και θα το κάνω ότι θα πηγαίνουμε με τα παιδιά 3 εβδομάδες το Πάσχα, όλο το καλοκαίρι και 3 εβδομάδες τα Χριστούγεννα. Και έρχεται η ερώτηση: είμαι εγωίστρια; Βάζω τον εαυτό μου πάνω από την οικογένεια; Είναι σωστό αυτό; Είναι σωστό να στερώ από τα παιδιά μου την καθημερινή παρουσία του πατέρα τους; Ελπίζω πραγματικά σε μια απάντηση και εν τω μεταξύ, σε φιλώ Λένα και όλους!
– Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα
Υπάρχουν πολλών ειδών οικογένειες, και δεν θέλω να κριτικάρω ή να σχολιάσω κάτι που είναι διαφορετικό από αυτό που συνηθίζεται. Ωστόσο, για να υπάρχει μια οικογένεια, πρέπει να συμφωνεί το ζευγάρι ότι υπάρχει. Για σένα υπάρχει με τις τρέχουσες συνθήκες (νομίζω;) αλλά για τον άντρα σου, όχι.
Οπότε, πάμε πάλι στο «νομίζω». Αν γνωρίζεις ότι το «θέλω να είμαι με τα παιδιά» είναι ένα φιλάκι το βράδυ χωρίς ουσιαστική βοήθεια, τι γνώμη έχεις για αυτόν τον άνθρωπο; Μου φαίνεται ότι σου αρέσει να είσαστε μακριά, όχι επειδή λειτουργεί καλύτερα έτσι η σχέση σας, αλλά επειδή δεν θέλεις να έχετε σχέση. Πρέπει να του απαντήσεις στην ερώτηση «πότε θα είσαστε όλοι μαζί». Δεν έχει νόημα η ερώτηση «είμαι εγωίστρια», μου φαίνεται άσχετη. Έχεις τελείως άλλη άποψη για το πώς πρέπει να συμβιώνετε. Αν πιάσει δουλειά στην Ελλάδα κάποτε, τι θα κάνεις; Θα προτείνεις να μένετε σε διαφορετικά σπίτια; Αυτός θέλει να είσαστε όλοι σε ένα σπίτι, κι εσύ όχι. Έχεις φτιάξει μια ζωή μόνη σου (λες άλλωστε «το παιδί μου») και υποθέτω ότι αυτός συμβάλει οικονομικά. Μοιάζει σα να έχεις απομακρυνθεί από αυτόν. Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά αν το βλέπω εγώ, μάλλον το βλέπει κι αυτός. Εσύ, πώς το βλέπεις;