Εν τέλει την ημέρα που έστειλα το κείμενο, χωρίσαμε. Το κείμενο το έγραφα Σάββατο απόγευμα Δεκεμβρίου, έχοντας ρίξει ομηρικό καβγά με τον πρώην, και Κυριακή πρωί μου είπε να μαζέψω τα πράγματά μου. Διάβασα όλα τα σχόλια (κλαίγοντας στην αρχή) αλλά με κάποια γέλασα πολύ (ειδικά με το “τρέχα σαν να σε κυνηγάει μαύρο μάμπα”). Για να δικαιολογηθώ έστω λίγο, έως τα 30 μου είχα πολύ νορμάλ σχέσεις, κανείς χειριστικός, μάλιστα έμενα σε σχέσεις 4-5 χρόνια και όλα κυλούσαν φυσιολογικά. Ήταν η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα, τον συγκεκριμένο, γιατί μάλλον ήταν διαφορετικός. Όλο αυτό το γρήγορο (συγκατοίκηση κλπ) εμένα μου άρεσε. Να δώσω μπακράουντ. Αυτός ωραίος, πολύ γοητευτικός, πολιτικός μηχανικός, τα τελευταία 5 χρόνια στην Αμερική, σπουδές σε τοπ Πανεπιστήμια Αμερικής, ήρθε Ελλάδα λόγο πολύ καλής πρότασης για δουλειά με πολύ καλά λεφτά. Τον γνώρισα στην δουλειά (εγώ είμαι εκεί ως εξωτερικός συνεργάτης, αυτός είναι εκεί μάνατζερ). Με το που έπιασε δουλειά, μου την έπεσε. Όλα τα ΣΚ του Σεπτεμβρίου τα περάσαμε στο εξοχικό του σε νησί, βόλτες με το σκάφος του, ειδυλλιακά βράδια κάτω από τα αστέρια, φουλ ρομαντισμός και περιποίηση. Δεν είμαι ρηχός άνθρωπος αλλά όπως κ να το κάνουμε, κάτι τέλειες καταστάσεις βγαλμένες από ταινία, με “έσπρωχναν” στο να τον ερωτευτώ. Οπότε τα προβλήματα ξεκίνησαν κυρίως στην Αθήνα, με την παρεμβατική μητέρα και αυτόν που δεν έβαζε όρια. Κάθε Κυριακή πήγαινε στο πατρικό του για φαγητό κ δεν με είχε καλέσει ποτέ. Από την Αμερική γύρισε, όπως μου είπε, γιατί του έλειπαν οι γονείς και ένιωθε ότι δεν θα προλάβει να τους ζήσει. Μου είχε πετάξει μπηχτές ότι τον περιορίζω στις πόσες φορές θα πηγαίνει στο πατρικό του, με αποτέλεσμα να πηγαίνει και ακόμα 1 φορά μεσοβδόμαδα μετά την δουλειά κ γω να μένω σπίτι του και να τρώω βραδινό μόνη μου πχ. Επειδή κάποιοι σχολιάσατε ότι του κουβαλήθηκα, αυτό δεν ισχύει ούτε στο ελάχιστο. Πήγαινα ΙΚΕΑ να πάρω πράγματα για το δικό μου σπίτι (το είχα ανακαινίσει πρόσφατα) κ γκρίνιαζε άπειρα γιατί θεωρούσε ότι έκανα άδικα ψώνια, αφού μένουμε μαζί. Μονίμως αποκαλούσε το σπίτι ως σπίτι μας και αν του έλεγα “σπιτι σου” παρεξηγιόταν. Τα “σ’αγαπώ” έπεσαν από μεριάς του στον πρώτο μήνα. Στους γονείς με γνώρισε στην δεύτερη βδομάδα σχέσης (μας έκαναν το τραπέζι) και όταν την επόμενη ημέρα τον ρώτησα πως τους φάνηκα μου είπε ότι η μαμά του δεν κατάλαβε την προσωπικότητά μου γιατί δεν μιλούσα πολύ. Η μαμά του δεν με συμπάθησε ποτέ. Μάλιστα αυτή η άποψη πέρασε στο μυαλό του πανεύκολα, διότι και με ένα φιλικό ζευγάρι (γνωστοί του) που είχαμε βγει 1 φορά, μετά μου έλεγε ότι δεν μιλούσα πολύ και δεν με ενδιέφερε να κοινωνικοποιηθώ μαζί τους. Το αστείο είναι ότι την πρώην του την είχε χωρίσει γιατί παραήταν κοινωνική και τον καπέλωνε στις παρέες. (ή τουλάχιστον αυτό του είχε πει η μαμά του ότι γινόταν). Η μαμά πρώην δικηγόρος, νυν καλλιτέχνης-ζωγράφος (wannabe), να του κάνει προσωπογραφίες (ξεράστε λίγο). Είχε τύχει να έρθουν οι γονείς του από το σπίτι να του φέρουν φαγητό (δεν ανέβαιναν πάνω) και του πρότειναν να τους ακολουθήσει στην έξοδό τους (χωρίς εμένα), και αυτός ήταν τόσο απροσάρμοστος που μου το έλεγε, και μάλιστα το θεωρούσε φυσιολογικό. Και όταν έκανα λόγο για αγένεια, γινόμουν κακιά που τους κακολογώ. Μου έλεγε ότι έχει άλλη σχέση με τους γονείς του, ότι είναι φίλοι του. Να καταλάβετε διακοπές σε νησί δεν έχει πάει με κοπέλα (άσε τα 5 χρόνια Αμερική, πριν που ήταν Ελλάδα, παρά μόνο με γονείς). Γενικώς ήμουν η κακιά που δεν άφηνα την μαμά του να καθαρίζει και να του φέρνει φαγητό (εκείνη μια χαρά τα έκανε κανονικά), και μου έλεγε ότι έχω θέματα/κόμπλεξ ανεξαρτησίας, και ότι αυτός 5 χρόνια στην Αμερική μια χαρά ανεξάρτητος ήταν.. που το κακό να τον βοηθάει η μαμά του τώρα που έχει δουλειά και διάβασμα και δεν προλαβαίνει. Να προσθέσω ότι είναι τόσο εγωκεντρικός και κακομαθημένος (μοναχοπαίδι) που παίζει να θεωρεί ότι δεν έχει πουθενά άδικο και είναι ελεύθερος να πει/κάνει ότι γουστάρει αφού είναι τέλειος παντού. Όλο τον κόσμο τον έκρινε από το linkedin profile του, και την δουλειά μου την είχε υποτιμήσει πολύ. Για την δικιά του έλεγε ότι είναι τέλεια και σούπερ ενδιαφέρουσα. Μάλιστα όταν είχα αστειευτεί κάποια στιγμή για το Πανεπιστήμιό του, ότι ευτυχώς που δεν έμπλεξα εκεί (με τόσο διάβασμα κλπ), μου είπε, σόρρι αλλά και να ήθελες δεν θα μπορούσες να μπεις. Του είχα πει τα βαριά ελαττώματα που είχα εντοπίσει και θεωρούσα σημαντικά (όχι όλα, πχ το μαμάκιας δεν το είπα ποτέ) και απορούσε γιατί καμία πρώην δεν του τα είχε πει. Το Σάββατο πριν γράψω το κείμενο, του έκανα μια κουβέντα για όλα αυτά, του έθεσα τελεσίγραφα, τύπου ή γίνεται αυτό ή χωρίζουμε. Του είπα ότι δεν μπορώ να ανεχτώ να πηγαίνω σπίτι μου όταν θέλει χρόνο για εκείνον (τυπου δεν είμαι μπαλάκι), και ότι αν έχει τέτοια ανάγκη θέλουμε άλλα πράγματα, οπότε να επαναπροσδιορίσουμε τί κάνουμε και που πάμε. Ο τσακωμός κράτησε σχεδόν όλη μέρα, βγήκε 2 φορές από το σπίτι για αέρα (και τις 2 πήρε τους γονείς του και μιλήσανε), πήγα να μαζέψω πράγματα και έβαλε τα κλάμματα και μου είπε να το ξανασυζητήσουμε το πρωί, και το πρωί ήρθε κ μου είπε αν θες να μαζέψεις τα πράγματά σου θα σε βοηθήσω. Και βοήθησε και έφυγα. Μου είπε ότι δεν μπορεί να αλλάξει αυτά που με ενοχλούν και παίρνει την ευθύνη του χωρισμού. Μια βδομάδα μετά που τον πήρα εγώ τηλ (ρίχτε ντομάτα ελέυθερα), με χιλιοέκραξε ότι ήμουν ξερόλας στην συγκατοίκηση, και του έβαζα όρια, και του περνούσα τις γραμμές μου για να εξασφαλίσω πράγματα, και δεν ήμουν έτοιμη για αυτό, και δεν είμαι ικανή να αντιδράσω νορμάλ σε πιο σοβαρές καταστάσεις (πχ οικογένεια) και δεν είχαμε την σχέση που ήθελε, και καλύτερα μόνος του. Δεν τον ξαναενόχλησα, ούτε αυτός, ώσπου 1 μηνά αργότερα πήγε στην δουλειά της μαμάς μου να αφήσει κάτι λίγα πράγματά μου που είχαν ξεχαστεί σπίτι του. ΣΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ. Χωρίς να ειδοποιήσει. Είμαστε στον ίδιο εργασιακό χώρο, ευτυχώς σε μακρινή απόσταση γραφείων (και ευτυχώς για λίγο καιρό ακόμη), και συμπεριφέρεται σαν να μην με έχει γνωρίσει ποτέ. Δεν μου μιλάει, και αποφεύγει κάθε πιθανή συνάντηση, τυχαία να βρεθούμε στο διάδρομο θα κοιτάξει από την άλλη. Εξίσου τον αποφεύγω και εγώ. Γενικώς έχω συνειδητοποιήσει απόλυτα πόσο πίσω θα με πήγαινε αν δεν χωρίζαμε, και πόσο άρρωστο ήταν όλο αυτό, αλλά δεν παύει να με ενοχλεί που το παράλογο μου το πέρασε σαν λογικό, και δεν έχω ιδέα πότε θα ξυπνούσα αν δεν χωρίζαμε. Γενικώς θεωρώ ότι οι περισσότεροι χωρισμοί συνδέονται με την συνειδητοποίηση του ενός ότι είναι καλύτερος από τον άλλον (είτε εγκεφαλικά, είτε εμφανισιακά, κοινωνικά κλπ), και τέλος πάντων όταν ο ένας σταματήσει να θαυμάζει τον άλλον και θεωρήσει ότι αξίζει περισσότερα, έρχεται το τέλος. Δικιά μου λογική, αλλά θεωρώ ότι είναι συνήθως ο Νο 1 λόγος. Οπότε με ενοχλεί που 1ον με θεώρησε κατώτερη και 2ον εγώ τί σκατά θαύμαζα? τα ειδυλλιακά βράδια στο νησί? τόσο ζώον? Το παρήγορο είναι ότι με όσους το έχω συζητήσει μου λένε, σε έχω για σπίρτο πως την πάτησες έτσι? Περασμένα, ξεχασμένα
Αγαπητή «Α, μπα»: Update ιστορίας – Τελικά χωρίσαμε
