Το θέμα μου είναι επαγγελματικό. Μετά από παρότρυνση φίλης, η οποία δηλώνει φανατική αναγνώστριά σου, μπήκα στη διαδικασία να σου γράψω! Δουλεύω εδώ και 2,5 χρόνια σε μια εταιρεία. Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι που ήρθε πριν περίπου ένα χρόνο μια ακόμα κοπέλα. Στην αρχή χάρηκα, γιατί θα δούλευε στον τομέα μου και είχαμε, όπως και τώρα, πολλή δουλειά. Ένα ακόμα άτομο θα μας έσωζε! ή τουλάχιστον έτσι πίστευα… Μετά από λίγο καιρό και χωρίς καλά καλά να το καταλάβω μου ανατέθηκε να την εκπαιδεύσω (να συνεργαστώ δλδ μαζί της, αλλά ουσιαστικά να την εκπαιδεύσω). Το πρώτο διάστημα χάρηκα γιατί δεν ήμουν πολύ καιρό στην εταιρεία και φάνηκε ότι είχα μάθει αρκετά για να μπορώ να μεταδώσω τις γνώσεις μου στην καινούρια. Σύντομα ομως αναρωτήθηκα τι κάνω λάθος, γιατί δεν έχουμε αποτέλεσμα κλπ, μήπως δεν τα εξηγώ καλά;;; Στη συνέχεια αποδέχτηκα το γεγονός ότι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες γνώσεις, την ίδια αντίληψη, όρεξη και γενικά ικανότητες. Ένα χρόνο μετά και κάτι αντιμετωπίζω ακόμα πρόβλημα! Έχει μεν αποκτήσει γνώσεις, αλλά ακόμα με ρωτάει για πράγματα στα οποία έχει ήδη δουλέψει σαν να τα βλέπει πρώτη φορά!!! Πρέπει να ελέγχω κάθε γραμμή που γράφει, κάθε σχέδιο που φτιάχνει, κάθε πράξη που κάνει (με κομπιουτεράκι ή στον υπολογιστή φυσικά). Και φυσικά να ελέγχω ότι έχει κάνει τις διορθώσεις που της έδωσα. Δε μπορώ να της αναθέσω τίποτα χωρίς να το ελέγξω. Όσες φορές προσπάθησα να είμαι αδιάφορη (εκείνη τη δουλειά της κι εγώ τη δική μου) και την παρέπεμψα στην ανώτερή μας για να την ελέγξει δεν είχα αποτέλεσμα. Κατέληγα πάλι να ακούω από την προϊσταμένη ένα ευγενικό “σε παρακαλώ, δες τα σχέδια/ κείμενο που έχει φτιάξει κι αν έχετε κάποιο πρόβλημα πες μου γιατί εγώ δεν προλαβαίνω”. Όλοι στο γραφείο έχουμε καταλάβει (ακόμα κι αυτοί που δεν έχει χρειαστεί να συνεργαστούν μαζί της) ότι είναι περιορισμένων δυνατοτήτων. Έχει εκνευρίσει δύο από τους ανωτέρους μας (εκτός από εμένα) σε σημείο να φωνάζουν μέσα στο γραφείο ότι την επόμενη φορά θα φύγει… Απλά πλέον όλοι είναι ήρεμοι και την ανέχομαι αναγκαστικά εγώ. Το πρόβλημα συνοπτικά είναι: έχω μια συνάδελφο – υφιστάμενη (θέλω να την αντιμετωπίζω ως συνάδελφο, αλλά πραγματικά με κάθε ευκαιρία μου δείχνει ότι μόλις βγήκε από τη σχολή, είναι σε mood “πόσο θα ήθελα να ήμουν ακόμα φοιτήτρια”), η οποία μόνο για αστεία είναι καλή. Είναι απρόσεκτη (ενώ αντίθετα εγώ είμαι ψείρας μέχρι αηδίας), δεν είναι καθόλου οργανωμένη και πρέπει να της πω τουλάχιστον 2 φορές τι πρέπει να κάνει και στο τέλος να μην το κάνει κιόλας. Δε με ενδιαφέρει αν έχει δυσλεξία/ διάσπαση προσοχής ή ό,τι άλλο μπορεί να έχει (δεν την έχω ρωτήσει, αλλά βγάζει μάτι ακόμα και για μένα που δεν έχω ασχοληθεί με αυτά)… Δε μου φτάνει που δεν έχω βοήθεια, έχω έξτρα φόρτο εργασίας γιατί ελέγχω κάθε τι που αναλαμβάνει! Δεν τακτοποιεί καν τα αρχεία στους κοινόχρηστους φακέλους μας με αποτέλεσμα να ψάχνω κάθε φορά ποιο είναι το τελικό για να μην ανοίξω λάθος αρχείο (το οποίο έχει συμβεί και τελευταία στιγμή το κατάλαβα και δεν έγινε βλακεία)! Το τελευταίο πράγμα που με ενόχλησε έγινε σήμερα. Εμ άργησε μισή ώρα το πρωί (γενικά η ώρα προσέλευσης είναι αρκετά χαλαρή- δε σου λέει κανείς τίποτα αν αργήσεις) εμ έφυγε νωρίτερα. Και φυσικά έφυγε χωρίς να έχει κάνει όσα της είπα το πρωί. Τα οποία σημειωτέον ήταν να εκτυπώσει ένα αρχείο (να της έπαιρνε και 10 λεπτά max) και να σβήσει τα αρχεία που δε χρειάζονται από τις δουλειές που παραδώσαμε εδώ και καιρό (ένας μήνας πέρασε από τότε που παραδώσαμε και δεν είχε κάνει τίποτα μέχρι χθες που το κοίταξα). Ή που θα σκάσω ή που θα τα πω σε κάποιον. Το καλύτερο όμως δε σας το έγραψα. Μπήκε στην εταιρεία επειδή ο θείος της είναι μέτοχος. Δεν πέρασε καν συνέντευξη (και συγκρίνω με εμένα που περίμενα 5 μήνες να χτυπήσει το τηλέφωνο). Τι να πω και σε ποιον να το πω; Ο θειος της βέβαια είναι ένας εργατικότατος, ικανότατος και συμπαθέστατος άνθρωπος, στον οποίο έχω μεν την άνεση να μιλήσω, δεν θέλω δε να στεναχωρήσω (επειδή τον συμπαθώ και γνωρίζω πόσο πιέζεται με τη δουλειά). Του έχουν ήδη μιλήσει παλαιότερα (αυτοί που εκνευρίστηκαν, όπως έγραψα παραπάνω). Τι να κάνει; να την απολύσει; Δε θέλω να μιλήσω άσχημα για συνάδελφο, αλλά όσο δε μιλάω μόνο εγώ συγχύζομαι και λύση δε βρίσκω. Να πω εδώ ότι η στάση μου είναι γενικά ευγενική μέχρι στιγμής. Το πρώτο τετράμηνο της είχα μιλήσει (με είχε σκάσει πάλι) και της είχα πει ότι μπορεί να τα πάει καλύτερα, να με ρωτάει για ό,τι έχει απορία κλπ. Της είπα ευγενικά ότι δεν είμαι ικανοποιημένη από την απόδοσή της. Να γίνω μια κακιά και αυταρχική στρίγγλα χωρίς να απευθυνθώ σε άλλους; Δεν είμαι αρμόδια για να κατσαδιάσω την -κατά τα άλλα ισότιμη- συνάδελφό μου ούτε θα ήθελα να την επιπλήξω για το ωράριο (δεν είναι η μόνη που δεν το τηρεί. Βλέπει κι άλλους και ανάλογα πράττει). Οπότε θα καρφώσω και τους υπολοίπους και θα γίνουν για όλους μας αυστηρότερα τα πράγματα. Να μιλήσω στην προϊσταμένη; αλλά τι να της πω; Πάντως ξέρω τι θέλω. Να σταματήσω να συνεργάζομαι μαζί της! Δε με πειράζει ποιος θα τη φάει στη μάπα, αρκεί αυτός να μην είμαι εγώ. Και επίσης χρειάζομαι κάποιον άλλο που να έχει όρεξη και αντίληψη! Ζητάω πολλά;
–Εκνευρισμένη και απεγνωσμένη μηχανικός
Αφού ξέρεις τι θέλεις, αυτό που πρέπει να κάνεις τώρα, είναι να το αποκτήσεις. Την επόμενη φορά που θα σου πουν να κοιτάξεις αυτά που έχει κάνει, πες απλά «δεν προλαβαίνω τα δικά μου, πόσο μάλλον τα δικά της, πρέπει να τα κοιτάξει κάποιος άλλος αυτή τη φορά». Είναι όλοι ήρεμοι επειδή την έχεις αναλάβει εσύ, αλλά δεν γίνεται, ούτε πρόκειται να αλλάξει αυτό χωρίς να το ζητήσεις.