Γλυκιά μου Α,μπα, Να μην πω πολλά για το σάιτ, μόνον ότι το νιώθω σαν ένα ζεστό καταφύγιο χάρη σε εσένα αλλά και όλους τους σχολιαστές. Λοιπόν στο προκείμενο. Είμαι παντρεμένη με ένα παιδί δύο ετών. Ο άντρας μου είναι ένας άνθρωπος με πολύ χιούμορ, ήρεμος αλλά και ταυτόχρονα συχνά επικριτικός. Πριν το παιδί αυτό του το χαρακτηριστικό το αντιμετώπιζα πάντα με χιούμορ και κάπως με εκπαιδευτική διάθεση, ήθελα δηλαδή να του δείχνω ότι με τον καλό τον λόγο και κατανόηση όλα γίνονται και πιο εύκολα και πιο ευχάριστα. Μετά το παιδί όμως που αισθάνομαι ότι έχω χίλιες υποχρεώσεις και μηδέν χρόνο για μένα, παραιτήθηκα από αυτή την προσπάθεια. Το χιούμορ μου εξαντλήθηκε και είμαι πλέον μονίμως θυμωμένη και αντιδρώ κι εγώ ακριβώς έτσι, με κριτική και κατηγορίες. Ξέρω ότι δεν είναι σωστό, αλλά έχω κουραστεί να προσπαθώ για όλα και να με κάνει να νιώθω ανεπαρκής. Το βασικό θέμα για το οποίο μαλώνουμε είναι οι δουλειές στο σπίτι και φτάνουμε να είμαι εγώ έξαλλη κι αυτός ήρεμος και να μετράμε ποιος έκανε τι και ποιος είναι πιο κουρασμένος. Η ερώτηση μου είναι πως θα τον κάνω να εκτιμήσει όσα κάνω για την οικογένειά μας (σημειωτέον δουλεύω, κάνω τις δουλειές μόνη μου κατά κύριο λόγο, το παιδί είναι κυρίως στην ευθύνη μου), που η απάντηση είναι προφανώς δεν είναι στο χέρι μου και δεν μπορώ εγώ να τον αλλάξω. Οπότε ρε Α,μπα δεν ξέρω την ερώτηση, βοήθησέ με να δω κάτι που δεν βλέπω, γιατί δεν μ’ αρέσει αυτό το κλίμα μες στο σπίτι μου αλλά από την άλλη δεν μπορώ πλέον να το γυρίζω σε πλάκα.
–Θυμωμένη
Η απάντηση είναι αυτή που έδωσες και μόνη σου: δεν είναι στο χέρι σου να τον κάνεις να κάνει οτιδήποτε, και δεν μπορείς να τον αλλάξεις. Η ερώτηση που δεν κάνεις είναι «μήπως έκανα λάθος που διάλεξα αυτόν τον άντρα;»
Είναι πολύ βαριά αυτή η ερώτηση, και φυσικά δεν μπορεί να την απαντήσει άλλος εκτός από σένα. Μπορώ να σου πω μόνο γενικές σκέψεις γύρω από το θέμα. Η πλάκα δεν είναι λύση, δεν ήταν ποτέ λύση, ούτε πριν πολλαπλασιαστούν οι υποχρεώσεις σας. Δεν είναι λύση η εκπαιδευτική μέθοδος. Δεν είναι το παιδί σου, δεν είναι μαθητής σου. Είναι ο σύντροφος σου, ο συνοδοιπόρος σου. Είναι αυτός στον οποίο θα έπρεπε να βασίζεσαι για τα δύσκολα της ζωής. Φυσικά εξελισσόμαστε παρέα και μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον, αλλά επειδή το θέλουμε. Ο άντρας σου δεν θεώρησε ποτέ ότι κάνει κάτι λάθος ώστε να το αλλάξει.
Δεν έχω καταλάβει σε τι ακριβώς είναι επικριτικός. Οι δουλειές στο σπίτι, ναι, αλλά πίσω από αυτό υπάρχει μια κατηγορία που δεν μας λες. Λες μόνο ότι σε κάνει να νιώθεις ανεπαρκής. Άρα τι σου λέει; Ότι κάποια άλλη στη θέση σου θα τα κατάφερνε καλύτερα; Ότι όχι μόνο δεν κάνεις αρκετά, αλλά δεν τα κάνεις καλά; Δεν είναι οι δουλειές το θέμα – ποτέ δεν είναι οι δουλειές το θέμα – αλλά τι πιστεύει ο καθένας ότι πρέπει να είναι ο ρόλος του άλλου μέσα στο σπίτι. Ίσως δεν τα εκτιμάει γιατί μεγάλωσε με την ιδέα ότι οι δουλειές του σπιτιού και του παιδιού είναι μόνο της γυναίκας, άρα όταν μια γυναίκα του ζητάει να συμμετέχει, είναι επειδή δεν είναι καλή υπάλληλος. Αυτό είναι μια υπόθεση, και την κάνω επειδή είναι η πιο συχνή. Μερικοί άντρες νιώθουν εξαπατημένοι όταν ανακαλύπτουν ότι η γυναίκα τους δεν είναι σαν τη μάνα τους, να τα κάνει όλα χωρίς να παραπονιέται, πιστεύοντας ότι είναι και μεγάλη αρχόντισσα που τα κάνει όλα μόνη της.
Δεν έχει χώρο η πλάκα πλέον, είναι ώρα για πολύ δυσάρεστες συζητήσεις που δεν κάνατε όσο εσύ το γύρναγες στην πλάκα. Ίσως δεν τον ξέρεις τελικά, όχι σε βάθος, και τώρα θα πρέπει να μάθεις τι ακριβώς πιστεύει για το ποιες είναι οι υποχρεώσεις του καθένα σας μέσα στο σπίτι. Αν υπήρχε σύμπνοια, η απάντηση στο πρόβλημα «δεν προλαβαίνουμε» είναι «χρειαζόμαστε κι άλλη βοήθεια» και όχι «φταις εσύ που δεν προσπαθείς αρκετά». Αν καταφέρετε να φτάσετε σε αυτό το σημείο, θα έχετε κάνει ένα μεγάλο βήμα στη σχέση σας.