Αγαπητή Α,ΜΠΑ και υπόλοιπη παρέα! Πήρα την απόφαση να γράψω κι εγώ στο τόσο ενδιαφέρον σάιτ σας, ελπίζοντας ότι θα ακούσω διαφορετικές απόψεις για το θέμα που με απασχολεί και που μέχρι στιγμής δεν έχω μοιραστεί με κανέναν. Είμαι λοιπόν μαμά και εργαζόμενη σύζυγος γύρω στα πενήντα με παιδιά φοιτητές πια. Το ζήτημα που με απασχολεί έχει σχέση με την οικογενειακή διαχείριση των οικονομικών μας αλλά κατ’ επέκταση έχει να κάνει και με τη σχέση που έχω με τον άνδρα μου . Εξηγώ αμέσως. Τα έξοδα πολλά στην οικογένεια. Ο σύζυγος είναι ελεύθερος επαγγελματίας με πολλά ζόρια και σκαμπανεβάσματα. Εγώ, ιδιωτική υπάλληλος με σταθερή δουλειά και μισθό αρκετά καλό για τα σημερινά δεδομένα. Επίσης υπάρχουν κάποια ακίνητα που αποδίδουν κάποια αξιοπρεπή έσοδα. Το θέμα μου είναι η διαρκής γκρίνια του άνδρα μου για τα έξοδα, η καταστροφολογία του ότι δεν βγάζουμε ούτε το μήνα, ότι δεν ζω στην πραγματικότητα και δε βλέπω τι γίνεται…(όλα αυτά, χωρίς να γίνονται υπερβολές από μέρους μου). Επιπλέον, βλέπω και την ψυχολογία του να πέφτει κάθε λίγο και λιγάκι όταν η δουλειά του μπορεί να μην αποφέρει ούτε εκατό ευρώ κάποιον μήνα. Δεν λέω ότι τα πράγματα είναι εύκολα, αλλά μπροστά σ’ αυτήν την καταστροφή, όταν του προτείνω να πουλήσουμε κάποιο ακίνητο για να μη ζούμε μέσα στο άγχος, εκείνος αρνείται πεισματικά. Το έχει σε μεγάλο κακό να ‘πουλήσουμε’ . Και έτσι, για να μην βρισκόμαστε σε συνεχή διαμάχη και χαλάμε τις καρδιές μας με την ένταση που φέρνουν αυτές οι συζητήσεις, κάνω πίσω και ανέχομαι την κατάσταση. Κάνω καλά ή πρέπει να παλέψω για να γίνει αυτό που πιστεύω εγώ ότι είναι σωστό; Θα με βοηθούσε πολύ πιστεύω να ακούσω διαφορετικές απόψεις επί του θέματος. Ευχαριστώ εκ των προτέρων, Charlotte.
Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να μιλήσεις με τον άντρα σου με ειλικρίνεια και αγάπη, γιατί δεν μαλώνετε για τα λεφτά, για άλλο θέμα μαλώνετε, και δεν τολμάτε να το αγγίξετε, δεν ξέρω καν αν το συνειδητοποιείτε. Αν προσπαθήσετε να μιλήσετε με καλοσύνη και αβρότητα ο ένας στον άλλον, αν καταφέρετε και οι δύο να εκτεθείτε σε αυτή την κουβέντα, να παραδεχτείτε τις αδυναμίες και τις φοβίες σας, τις χαμένες προσδοκίες, τις ματαιώσεις σας, τότε ίσως υπάρχει ελπίδα συνεννόησης.
Δεν ξέρω γιατί δεν το βλέπεις, αλλά μάλλον το θέμα σας είναι ποιος φέρνει τα λεφτά στο σπίτι (εσύ) και αν αυτό σημαίνει ότι κάποιος από τους δυο έχει αποτύχει ως προστάτης οικογένειας (αυτός). Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να μας πεις σε ποιον ανήκουν τα ακίνητα. Το έχει σε μεγάλο κακό να πουλήσετε, γιατί έτσι θα παραδεχτεί ότι δεν φέρνει αρκετά λεφτά στο σπίτι. Τώρα μπορεί να λέει στο εαυτό του ότι το παλεύει και ενδεχομένως φταις εσύ, που δεν κάνεις καλή διαχείριση.
Φαίνεται σα να ρίχνω το φταίξιμο σε αυτόν, και σίγουρα έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Αλλά για να υπάρχει περίπτωση να προχωρήσει η κουβέντα μεταξύ σας, πρέπει κι εσύ να υποχωρήσεις και να δεις τον εαυτό σου κατάματα. Μην οχυρώνεσαι πίσω από τις λύσεις που προτείνεις. Είσαι απολύτως βέβαιη ότι δεν πιστεύεις κι εσύ κατά βάθος ότι έχει αποτύχει στο ρόλο του με τα εκατό ευρώ που φέρνει στο σπίτι μερικούς μήνες; Είσαι σίγουρη ότι δεν δείχνεις με τη στάση σου, με βλέμματα ή με μπηχτές ότι «είναι δύσκολα τα πράγματα, ΑΛΛΑ;» Τα έξοδα είναι πολλά, αλλά τι θα πει αυτό; Σας φτάνουν ή όχι; Έχετε χρέη, ή όχι; Αν χρειάζεται να πουληθεί ένα ακίνητο πρέπει να είναι απόφαση οικονομική, πρακτική, όχι ψυχολογικής φύσης, για να μη ζείτε μέσα στο άγχος; Κατά πόσο δικαιολογείται να ζείτε μέσα στο άγχος; Είσαστε συνέχεια στα μείον, ή όχι; Αυτό είναι μαθηματικά, δεν είναι ζήτημα άποψης. Γι αυτό λέω ότι δεν είναι τα λεφτά το ζήτημα, αλλά κάτι άλλο που προκύπτει με το θέμα των χρημάτων. Είναι η δυναμική της σχέσης σας, και ποιος νιώθει υπεύθυνος για τι, και τι περιμένει ο καθένας σας από τον άλλον μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης. Αν μπορείτε να λειτουργήσετε ως ομάδα, και όχι ως μονάδες που προσπαθούν να επιβιώσουν. Ό,τι κάνετε, είναι για το καλό και των δυο. Σε αυτή τη βάση πρέπει να είναι η κουβέντα.