Αγαπητή Αμπα, σε διαβάζω χρόνια τώρα και πολλές φορές, αν όχι τις περισσότερες, νιώθω οτι δίνεις σε όλες τις ερωτήσεις την καταλληλότερη απάντηση. Ήρθε λοιπόν η σειρά μου να σου πω κι εγώ την ιστορία μου. Σπούδασα κι έγω, όπως κι εσύ, αρχιτεκτονική και μάλιστα πήρα το πτυχίο πρόσφατα. Στα 18 μου, ενιωθα οτι δεν με εξέφραζε καμία αλλη σχολή και ήμουν σιγουρη ότι θέλω να κάνω αυτό. Κάπου μέσα στα φοιτητικά χρόνια συνηδειτοποίησα ότι η δουλειά ενός αρχιτέκτονα που είναι υπάλληλος είναι μίζερη, πράγμα που συνειδητοποίησα κάνοντας πρακτική (άνευ αποδοχών, κάτι που είναι εντελώς συνηθισμένο στον κλάδο και απολύτως αποραίτητο για να βρεις δουλεία…εεεεε δουλειά). Η αμισθί πρακτική λοιπόν, όχι μόνο δεν μου προσέφερε γνώση, αλλά το μόνο που μου προσφέρει είναι το συναίσθημα οτι βγάζω τζάμπα δουλειά η οποία έπρπε να πληρώνεται κανονικότατα. Και θα μου πεις πως κάνεις έτσι έξι μήνες θα δουλέψεις τζάμπα και μετά θα βρεις δουλειά. Ναι αλλά ξέρεις πόσο παίρνει ένας αρχιτεκτονας όταν βρισκει δουλειά στην Ελλάδα Α,μπα μου; Έναν βασικο μισθό, 600 ευρώ. Και απλήρωτες υπερωρίες. Και ανασφάλιστος. Και εξωτερικό; Τα ιδια σκατα, λίγο καλύτερα αλλά και πάλι δεν βγαίνεις ρε γαμώτομου έτσι, κι αν βγαίνεις, δεν ζεις, απλά επιβιώνεις. Με τα πολλά συνειδητοποιώ ότι δεν μου αρεσει αυτό που κάνω αλλά δεν ξέρω και τι να κάνω. Νιωθω απελπισμένη καθώς κάπως πρέπει να ανεξαρτητοποιηθώ οικονομικά και παραλληλα να τα βγάλω πέρα με την κριτική των γονιών. Όλη αυτή η φάση μου προκαλεί έντονη στεναχώρια και νεύρα τα οποία εκφράζω δυστυχώς συχνά. Πως θα αποφασίσω τι είναι αυτό που μου αρέσει, ενώ ξέρω ότι δεν μου αρεσει αυτό που σπουδασα τελικά; Και πως θα ζω μέχρι τότε;
– Αρχιτεκτόνισα
Δεν συνειδητοποίησες ότι δεν σου αρέσει αυτό που κάνεις, αυτό που συνειδητοποίησες είναι ότι η ζωή είναι δύσκολη σε μια χρεωκοπημένη χώρα, και ότι είναι ακόμη πιο δύσκολο να επιβιώσεις εκτός της χώρας σου. Αν σου προκαλεί έντονη στενοχώρια η κριτική των γονιών σου, καλύτερα να μην διαβάσεις παρακάτω.
Με ρωτάς αν ξέρω πόσα παίρνει ένας αρχιτέκτονας ως πρώτο μισθό, σα να είναι κάτι που μπορεί να μην ξέρω. Αυτό που καταλαβαίνω από την ερώτηση, αν και καταλαβαίνω ότι είναι ρητορική, είναι ότι για να μάθεις ποια είναι η πραγματικότητα στην επαγγελματική ζωή ενός αρχιτέκτονα, περίμενες να περάσουν τουλάχιστον πέντε χρόνια, όσα ήσουν στη σχολή και από 18 έγινες 23, και μετά έπρεπε να ψάξεις δουλειά, για να αρχίσεις πρακτική, για να καταλάβεις ότι δεν γίνονται όλοι οι αρχιτέκτονες Ζάχα Χαντίντ, και μάλλον δεν είναι δουλειά που βγάζει τα πολλά λεφτά. Τι να σου πω; Άργησες πάρα πολύ να το καταλάβεις. Είσαι περίπου τρία με τέσσερα χρόνια πίσω στην εγρήγορση που χρειάζεται για να επιβιώσεις μόνη σου, ευτυχώς που έχεις τους γονείς σου. Αλλά αν δεν τους είχες, θα είχες και την εγρήγορση.
Έχει προκύψει πρόσφατα παρόμοια ερώτηση με κάποια που έκανε μεταπτυχιακό και ανακάλυψε ότι δεν της αρέσει το «αντικείμενο» – αυτό έγραψε, ποιος ξέρει τι ακριβώς εννοούσε. Κάποιος έγραψε στα σχόλια ότι η απάντηση μου ήταν απότομη γιατί δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την γονεϊκή επιρροή στα νέα παιδιά στην Ελλάδα και το κακό που τους κάνει ο ασφυκτικός έλεγχος σχετικά με την ψυχολογική τους ανεξαρτητοποίηση. Η απάντηση είναι ότι δεν είμαι εγώ αυστηρή, η ζωή είναι που είναι αμείλικτη, τα 600 ευρώ είναι αμείλικτα (που είναι και πολλά για μεγάλη μερίδα Ελλήνων), η έλλειψη προοπτικής για τους νέους είναι αμείλικτη. Η ερμηνεία δεν βοηθάει στο πρόβλημα, ειδικά όταν συνοδεύεται από την τρομερά αφελή στάση, όπως της φίλης εδώ, που αγανακτεί που τα πράγματα είναι τόσο απελπιστικά. Τι περίμενε; Γιατί περίμενε κάτι άλλο; Πώς επέτρεψε στον εαυτό της να μην ξέρει τι να περιμένει; Ως πότε θα κατηγορούμε τους γονείς για αυτό το θέμα; Ήταν φοιτήτρια σε πανεπιστήμιο. Αν δεν καταφέρεις εκεί να ξυπνήσεις και να καταλάβεις τον κόσμο, που σε πληρώνουν για να το κάνεις, πότε θα το κάνεις;
Η αμισθί πρακτική ΦΥΣΙΚΑ και είναι κανονική δουλειά. Τα μαθήματα τελείωσαν όταν πήρες πτυχίο. Αν δεν ήταν κανονική δουλειά, δεν θα σε είχαν μέσα στο γραφείο. Είναι κρίμα που δεν καταλαβαίνεις τι μαθαίνεις όσο είσαι εκεί, που ακόμα δεν καταλαβαίνεις τι περιλαμβάνει η λέξη «γνώση». Δεν είναι μόνο αυτά που είναι μέσα στα βιβλία.
Αν ήθελες σίγουρη δουλειά που πληρώνεται πολύ καλά, έπρεπε να γίνεις τοπ καρδιοχειρουργός. Λες ότι σπουδάζοντας κατάλαβες ότι «η δουλειά του υπάλληλου αρχιτέκτονα είναι μίζερη», αλλά το άφησες εκεί. Έχασες χρόνο, λοιπόν. Αν το πιστεύεις αυτό, να μην γίνεις υπάλληλος αρχιτέκτονας, γίνε κάτι άλλο, αλλά μην ρωτάς εμένα, τον δίπλα, αγνώστους «τι να γίνω». Αυτό δεν θα σου έρθει ουρανοκατέβατα, μέσα από ερωτηματολόγιο, ή ως όραμα. Θα δουλέψεις πολύ για να το βρεις, και θα σου πάρει χρόνια. Ακόμα δεν ξέρεις τι ξέρεις να κάνεις, γιατί τώρα άρχισες. Θα δουλέψεις και χωρίς λεφτά, και σε δουλειές που δεν σου αρέσουν. Αν μείνεις στη γκρίνια, θα συνεχίσεις σε τέτοιες δουλειές, αν με κάθε δουλειά που δεν σου αρέσει, καταλάβεις λίγο καλύτερα τι κάνεις καλά ώστε να βρεις σε τι είσαι καλή, ίσως σε δεκαπέντε χρόνια έχεις δικό σου σάιτ που μιλάει για γυναίκες 😊