Αγαπητή Αμπά, σπουδάζω στο Μιλάνο για μεταπτυχιακό ενός έτους έχοντας πίσω στην Ελλάδα οικογενειακή επιχείρηση που πάει αρκετά καλά. Επίσης στην Ελλάδα έχω και το αγόρι μου που συγκατοικούσαμε στο σπιτι των γονιων του πριν φύγω και είμαστε μαζί 3 χρόνια. Οπότε καταλαβαίνεις η ζωή μου μοιράζεται σε δύο χώρες και κυριολεκτικά αλλά και συναισθηματικά. Πολλοί απορούσαν που άφησαν στρωμένη δουλειά και “σπιτικό” για να πάω στο εξωτερικό να σπουδάσω αλλά δε το μετάνιωσα ποτέ καθώς ήταν πολύ σωστή απόφαση (δεν υπάρχει αντίστοιχο μεταπτυχιακό στην Ελλάδα). Εδώ τώρα που είμαι και τελειώνω σε 3 μήνες με συμβουλεύουν πρίν γυρίσω στην οικογενειακή επιχείρηση να εργαστώ σε άλλη επιχείρηση του κλάδου για 2-3 χρόνια για να έχω εμπειρίες που μπορώ να φέρω πίσω στην εταιρία. Και έχω τρελαθεί Αμπά μου γιατί από τη μία θέλω να είμαι όσο πιο καλή στη δουλειά μου και το να δουλέψω αλλού πιστεύω θα μου το προσφέρει αυτό. Από την άλλη, ο πατέρας μου με χρειάζεται στην επιχείρηση σχετικά σύντομα γιατί και εκεί έχω πολλά να προσφέρω όπως έχω αποδείξει πριν φύγω για μεταπτυχιακό. Επίσης η απόσταση με το αγόρι μου και η αβεβαιότητα αυτή νιώθω οτι χαλάει τη σχέση μας καθώς σε αυτό προστίθεται η χαμηλά αμοιβούμενη δουλειά του και γενικά η κατάσταση στην Ελλάδα που θα μας έχει ζορισμένους όταν γυρίσω καθως θελουμε να μεινουμε σε δικο μας πια σπιτι και να απογαλακτιστουμε από τους γονείς μας (εγώ ειμαι 25 και εκείνος 30). Δεν ειμαι ψωνιο απλα εχω πολλες απαιτησεις απο τον εαυτο μου οποτε μια πολυ καλα αμοιβουμενη δουλεια ειναι μεσα στο οραμα ευτυχιας μου ωστε να συνεχισω να ζω οσο καλα οσο ζω τωρα κατι που ομως προς το παρων μου προσφερουν οι γονεις μου αρα δεν ειναι σιγουρα για παντα (δεν ειμαστε και ζαμπλουτοι αλλα εχουμε μια οικονομικη ανεση). Οποτε εχω ενα διλημμα το οποιο ειναι να γυρισω πισω να προσπαθησω στην εταιρια μου και να ειμαι με το αγορι μου που τοσο αγαπω αλλα ταυτοχρονα να ειμαστε ζορισμενοι και να μην μπορουμε να κανουμε αυτα που θελουμε τουλαχιστον τα πρωτα χρονια ή να κυνηγησω την τυχη μου στο εξωτερικο (ειτε Μιλανο που ειμαι τωρα ειτε Νεα Υορκη που εχω συγγενεις) αφηνοντας πισω την υπεροχη σχεση μου γιατι νομιζω δε βγαινει αλλο η αποσταση και μια εταιρια που παει καλα προς το παρων? Συγγνωμη αν σε μπερδεψα, ελπιζω να βγαλεις ακρη και θα ηθελα πολυ την φρεσκια αντίληψή σου πάνω στο θέμα
– kind of a first world problem
Αν δεν σου το λέγανε δηλαδή, δεν θα το σκεφτόσουν από μόνη σου; Προφανώς είναι καλύτερο να έχεις κάποια εμπειρία πριν πας στην δική σου εταιρία.
Οι συγγενείς στη Νέα Υόρκη δεν σου εξασφαλίζουν βίζα εργασίας, εκτός αν είναι συγγενείς που σκοπεύουν να σου βγάλουν βίζα μέσω της δικής τους επιχείρησης, και αυτό σημαίνει ότι είναι διατεθειμένοι να ξοδέψουν πολλά για να σε πάρουν. Μπορεί να έχεις και υπηκοότητα, δεν ξέρω, αλλά στην Αμερική δεν παίρνεις αεροπλάνο να πας να δουλέψεις επειδή έχεις συγγενείς, το επισημαίνω γιατί βλέπω και ακούω πολλούς που κάνουν τέτοια σχέδια και δεν έχουν ιδέα πόσο δύσκολο είναι.
Τα τρία ή τέσσερα χρόνια εμπειρίας δεν θα σου εξασφαλίσουν περισσότερα λεφτά στην δική σου επιχείρηση όταν γυρίσεις. Είναι πιθανό να σε κάνουν πιο αποτελεσματική, αλλά εγγύηση σίγουρα δεν είναι. Φαντάζομαι ότι ξέρεις ότι τα πράγματα στην Ελλάδα λειτουργούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο που δεν εφαρμόζεται σε άλλες χώρες, και τούμπαλιν. Αν το κάνεις μόνο με αυτό το κριτήριο, δεν μου φαίνεται ούτε αρκετό, ούτε ρεαλιστικό. Αν έλεγες ότι έχεις ανάγκη τις επιπλέον εμπειρίες σε ένα άλλο περιβάλλον, θα ήταν πιο δύσκολη η απάντηση.
Η συμβιβαστική λύση είναι να έρθει το αγόρι σου εκεί που είσαι εσύ, να κάτσεις ένα χρόνο αντί για τρία, ορίστε, λύθηκε το πρόβλημα. Δεν είμαι σίγουρη όμως αν το έχεις οριοθετήσει σωστά για την ώρα.