Έχω το εξής θέμα. Έχω ένα κατάστημα το οποίο χρόνια τώρα κρατούσα μόνη μου,γιατι παρόλο το βαρύ ωράριο (σπαστό) η δουλειά έβγαινε και με ένα άτομο. Μέχρι που πριν τρία χρόνια που γέννησα δίδυμα, έπρεπε πλέον αναγκαστικά να έχω βοήθεια. Έτσι, αποφάσισα να στερηθω ένα ποσό το μήνα και να ζοριστω οικονομικά, ώστε να πάρω υπάλληλο και να μπορώ να είναι περισσότερες ώρες με τα παιδιά μου. Με την υπάλληλο τα πάμε πολύ καλά, τη σέβομαι με σεβεται, συνενοουμαστε άψογα. Πολλές φορές με τον τρόπο της μου έχει δείξει ότι είναι πολύ ευχαριστημένη, όπως και εγώ. Το πρόβλημα τώρα. Οικονομικά δεν μπορώ να προσφέρω πάρα τον βασικό μισθό. Σε εμένα βέβαια στοιχίζει πολύ παραπάνω, με τα ένσημα τα δώρα, τα επιδόματα και όλα τα συναφή, τα οποία φυσικά παιρνει πάντα στην ώρα της και με μεγάλη συνέπεια. Έρχονται όμως συχνά πελάτες και στο, small talk Που κανουμε τυχαινει συχνά να αναφερόμαστε στις δουλειές και έχει πέσει πολλές φορές η ατάκα.. Ε εντάξει, δεν θα πάω να δουλέψω και για 700 ευρώ. (αυτό το λένε οι πελάτες, για τους ίδιους, για τα παιδιά τους κτλ). Εκείνη τη στιγμή πέφτει παγωμαρα μεταξύ μας.Η Λ προσβάλλεται και εγώ έρχομαι σε δύσκολη θέση. Έχει τύχει και μου έχει σχολιάσει μετά:Δηλαδή εγώ που δουλεύω για τόσα θέλουν να μου πουν ότι είμαι ηλιθια; Που ζούνε; Δεν βλέπουν το γίνεται γύρω τους; Δεν ξέρω πως πρέπει να αντιδρώ σε αυτά τα σχόλια, τι θα πρέπει να πω και εγώ. Δυνατότητα για αύξηση του μισθού δεν υπάρχει.. Ήδη ζορίζομαι πολύ. Τι σκέφτεσαι εσύ για όλα αυτά;
–Ελενη
Αν δεν πάνε να δουλέψουν για 700 ευρώ, ας μην πάνε, τα μηδέν ευρώ για αυτούς είναι προτιμότερα, όπως φαίνεται. Δεν είναι δική σου δουλειά να μην εκνευρίζεται η υπάλληλος σου όταν λέγονται αυτά, η ίδια πρέπει να είναι σίγουρη για το τι κάνει και γιατί το κάνει. Αν δεν τα ακούσει εκεί, θα τα ακούσει κάπου αλλού, είναι η ατάκα της δεκαετίας (που κάποια στιγμή ήταν «δεν θα πάω να δουλέψω για 300, μετά έγινε 500, χαίρομαι που έχει ανεβεί στα 700).