Αγαπητή α,μπα γεια σου! Αρχικά να σου δώσω τα συγχαρητήρια μου και την αγάπη μου για την υπέροχη στήλη, πραγματικά είναι μια όαση ορθολογισμού και κυρίως φεμινισμού μαζί με ελάχιστες ακόμη σελίδες στα ελληνικά ίντερνετς. Στο θέμα μας τώρα, είμαι 23 χρόνων φοιτήτρια σε μια υπεραπαιτητική ανδροκρατούμενη σχολή, εμπλέκομαι αρκετά στην πολιτική και κοινωνική υπόσταση του πανεπιστημίου αλλά και εκτός, παράλληλα δουλεύω, έχω δύο μικρότερα αδέρφια τα οποία (λόγω δυσλειτουργικότητας της “οικογένειας” μας) μεγαλώνω εγώ και μέσα σε όλο αυτό το χάος προσπαθώ να διαβάζω όσο γίνεται και να διατηρώ κάποιες λίγες φιλικές σχέσεις στις οποίες ευτυχώς έχω σταθεί πολύ τυχερή. Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι νιώθω μόνη. Απελπιστικά αδιανόητα μόνη, αδιάφορη, βαρετή και λίγο ανίκανη. Αυτό συμβαίνει επειδή γενικά είμαι πολύ κλειστή και αδυνατώ να λειτουργήσω σε παρέες άνω των τριών ανθρώπων. Δηλαδή είναι σύνηθες να βγω με τους φίλους μου (όλη η παρέα είναι 2 ζευγάρια, εγώ και άλλη μία κοπέλα), να τους ακούω, να περνάω καλά αλλά να μην συμμετέχω στη συζήτηση γιατί νιώθω ότι αυτό που ίσως θέλω να πω δεν έχει πολλή σημασία, ενώ αν έβγαινα με 2 φίλους θα μπορούσα να συμμετέχω και εγώ. Δεν ξέρω αν γίνεται κατανοητό τι θέλω να πω. Η κατάσταση αυτή έχει ως συνέπεια να είμαι μόνη και στην ερωτική μου ζωή πολύ καιρό αφού δεν μπορώ να γνωρίσω καινούριους ανθρώπους εκτός του ήδη υπάρχοντος κύκλου μου. Αφορμή για αυτή την ερώτηση/παραλήρημα/σωψυχα ήταν ένας παλιός φίλος που είδα πριν κάποιες μέρες και συνειδητοποίησα πόσο καιρό είχα να περάσω καλά και να είμαι ο εαυτός μου. Καταλαβαίνω ότι η κατάσταση αυτή πηγάζει από εμένα αλλά επειδή είναι ο χαρακτήρας μου έτσι δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ ή θέλω να το αλλάξω. Επομένως η ερώτηση είναι η εξής: αποδέχομαι τον εαυτό μου ως έχει με την ελπίδα να μην πεθάνω μόνη ή προσπαθώ να αλλάξω τον χαρακτήρα μου με τη βοήθεια ειδικού? Συγγνώμη για το σεντόνι και την ακατάσχετη φλυαρία..
-αντικοινωνική Χλόη
Θα χρειαστεί να πω χιλιοειπωμένα πράγματα, αλλά ίσως με έναν καινούριο τρόπο, οπότε ίσως να μην είναι άχρηστο.
Δεν υπάρχει δίλημμα “αποδέχομαι τον εαυτό μου ή πάω σε ειδικό για να τον αλλάξω”. Στον ειδικό θα καταλάβεις τι είναι καλό να κρατήσεις και τι να αλλάξεις.
Δεν πάμε στον ψυχολόγο για να εξακριβώσει αυτός αν χρειάζεται να πάμε ή όχι. Πάμε όταν έχουμε ερωτήσεις για τον εαυτό μας που δεν μπορούμε να απαντήσουμε. Δεν χρειάζεται να υπάρχει “πρόβλημα” με όνομα και επώνυμο. Ένα ερώτημα σχετικά με την συνολική μας συμπεριφορά και τις σχέσεις μας με τους άλλους δεν είναι κάτι ασήμαντο, είναι το αντίθετο, από τα πιο σημαντικά ερωτήματα της ζωής μας. Εγώ, δεν ξέρω αν είσαι όντως αντικοινωνική, δεν ξέρω γιατί κατάλαβες ότι δεν είσαι ο εαυτός σου όταν βρήκες τον παλιό φίλο (μήπως είναι ακατάλληλη η τωρινή σου παρέα;) δεν ξέρω αν χρειάζεται να αλλάξεις κάτι ή όχι. Θα πας σε ψυχολόγο επειδή ούτε εσύ ξέρεις. Αλλά μόνο εσύ μπορείς να δώσεις τις απαντήσεις, κανένας άλλος, ούτε ο ψυχολόγος.
Προτείνω ψυχολόγο επειδή δεν μπορώ να απαντήσω σε τέτοιες ερωτήσεις κι επειδή παλεύω να μεταφέρω το μήνυμα ότι αυτή είναι η ασφαλέστερη λύση. Δεν πιστεύω ότι όποιος δεν πάει θα είναι καταδικασμένος σε οτιδήποτε, αλλά όταν κάποιος λέει “πονάει το κεφάλι μου πολύ καιρό και δεν ξέρω τι να κάνω” δεν είναι σωστό να απαντήσεις “θα περάσει”. Θα του πεις να πάει σε γιατρό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πέρναγε από μόνο του, αλλά αν θέλει να είναι ήσυχος και να μην χάνει χρόνο, τον συμφέρει να πάει.
Το ξαναγράφω γιατί με κουράζουν εξαιρετικά τα σχόλια “όλους στον ψυχολόγο τους στέλνεις”. Που βέβαια δεν θα σταματήσω να διαβάζω, το ξέρω.