Γιατι τα πιο ποιοτικά είναι συχνά πιο δύσκολα; παράδειγμα, στη μαγειρική. Το γκουρμέ φαγητό δεν είναι μαζικό και σε πολλούς φαίνεται πολύ δύσκολο. Η τέχνη. Μια “κουλτουριαρικη” ταινία vs μιας easy to watch κομεντί. Η λογοτεχνία. Γιατι είχε τόσο τεράστια επιτυχία το 50 shades if Gray ενώ όλοι το κορόιδευαν; Η μουσική. Κλασική μουσική vs pop. Ενα ντοκιμαντέρ vs ενός reality. Και πολλά άλλα. Δεν το λέω με κανέναν σνομπισμο, ίσα-ίσα, και σε εμένα μου φαίνεται πολύ πιο εύκολο να καταναλώνω τα μαζικά. Αναρωτιέμαι όμως γιατί αυτά που θεωρούμε “κουλτουριαρικα” δεν είναι μαζικά στις προτιμήσεις μας. Είναι ταξικό το θέμα; Είναι θέμα παιδείας; Και με αυτό εννοώ τι έχουμε εκπαιδευτεί (συνηθίσει) να καταναλώνουμε από παιδιά; Γιατι αυτό που αναγνωρίζεται ως πιο ποιοτικό δεν προτιμάται “φυσικά” από τον άνθρωπο;
– This is it
Θα έλεγα ότι είναι θέμα χρημάτων, άρα θέμα παιδείας, άρα ταξικό. Το γκουρμέ είναι πιο ακριβό, άρα δεν μπορεί να γίνει οικείο στον πολύ κόσμο, ώστε να γίνει δημοφιλές. Οι κουλτουριάρικες ταινίες παίζονται σε μεγάλες πόλεις, σε συγκεκριμένα σινεμά, και δεν μεταφέρονται μετά στα on demand. Όποιος ασχολήθηκε, έμαθε, πήγε, μόνο αυτός την είδε. Το ίδιο ισχύει για την τέχνη. Για τα έπιπλα, για τα χρώματα στους τοίχους. Οπότε το πιο φτηνό γίνεται και πιο αγαπητό, και πολλές φορές το φτηνό ταυτίζεται με το εύκολο με την έννοια του ευτελούς. Χρειάζεται τριβή με κάτι για να το συνηθίσεις. Φαντάζομαι ότι κάποιος που έχει μεγαλώσει με γκουρμέ δεν θα ενθουσιαστεί με φαστ φουντ την πρώτη φορά.
Υπάρχουν ωστόσο πολλά παραδείγματα ποπ κατανάλωσης που έχουν ποιότητα, αισθητική ή άλλη. Οι Pet Shop Boys. Τα αθλητικά παπούτσια μεγάλων εταιρειών. Τα τσοπ στικς. Πάρα πολλές ταινίες (θα διαβάσουμε πολλές στα σχόλια). Πολλά βιβλία που έγιναν μεγάλες επιτυχίες (θα διαβάσουμε πολλά στα σχόλια). Πλέον, οι τηλεοπτικές σειρές. Η μαζική παραγωγή περιορίζει τις επιλογές για την διατήρηση της ποιότητας, αλλά όχι πάντα.