Χαιρετώ σας! Όταν βρέθηκα για πρώτη φορά σε εργασιακό περιβάλλον δεν πήγαινα για lunch break με τους υπόλοιπους για τον απλό λόγο ότι δεν πεινούσα (είμαι intuitive eater, δηλαδή ακούω τον οργανισμό πότε πεινάει και δεν τρώω επειδή “πρέπει”). Στην πορεία, κι ύστερα από συνεχείς παροτρύνσεις, ξεκίνησα να συμμετέχω στα διαλείμματα, είτε με γεύμα ή κάποιο σνακ, καθώς όπως αναφέρθηκε “είναι κι αυτό μέρος της δουλειάς”. Από τη μία κατανοώ ότι είναι μια ευκαιρία να έρθω πιο κοντά με συναδέλφους και να μην αποξενωθω, απ την άλλη βαριέμαι αυτό το small talk και δε μπορώ να πιέζομαι στο θέμα φαγητού. Έρχομαι και ρωτώ όμως, είναι πιο συνετό να κάνω αυτό που πρέπει, δηλαδή να προσποιουμαι κάποιες φορές ώστε να κρατώ μία ισορροπία κι ας νιώθω δυσφορία, ή να κάνω αυτό που οφείλω στον εαυτό μου, δηλαδή να τρώω μόνη όταν θέλω και είμαι άνετα;
– shushu
Δεν είχα ξανακούσει το “intuitive eater”, μοιάζει με μιλένιαλ μετάφραση του «πεινάω».
Ξέρεις, οι περισσότεροι έτσι κάνουμε, δεν τρώμε επειδή πρέπει, αντιθέτως κάνουμε αμάν για να σταματήσουμε να πεινάμε επιτέλους, αλλά έχουμε ρυθμίσει την ζωή μας έτσι ώστε να τρώμε το μεσημέρι, επειδή ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες και προσπαθούμε να σεβόμαστε τον χρόνο των συνανθρώπων μας.
Τώρα, αν δεν πεινάς ΠΟΤΕ την ώρα που τρώνε οι άλλοι, θα έλεγα να μην καταπιέζεσαι, αν φτάνεις σε σημείο να νιώθεις δυσφορία. Οφείλεις στους άλλους να μην είσαι μουτρωμένη, και να μην τους κάνεις παρέα από λύπηση. Αν ποτέ γίνει το απίθανο και πεινάσεις την ώρα που τρώνε οι υπόλοιποι, για δες μήπως αισθάνεσαι διαφορετικά.
Αν αποξενωθείς, εσύ θα υποστείς τις συνέπειες. Δεν κάνεις χάρη σε κανέναν με την κοινωνικοποίηση, για τον εαυτό σου το κάνεις. Αυτό ως σχόλιο για το «δεν μπορώ να πιέζομαι», για οποιοδήποτε θέμα.