Δεν θα ήταν πολύ όμορφο αν μπορούσαμε να έχουμε τον κάθε άνθρωπο απόλυτα ελεύθερο δίπλα μας, χωρίς να περιορίζουμε, ακούσια είτε εκούσια, οποιαδήποτε επιθυμία και έκφραση της ατομικότητάς του; Ίσως, βέβαια, και να μη γίνεται αυτό και πάλι η απάντηση να είναι κάπου στην ισορροπία και στη μέση, αλλά εγώ τώρα εκνευρίζομαι που η απάντηση στα περισσότερα ερωτήματα είναι κάπου στη μέση (δεν ξέρω γιατί). Εσύ τι λες;
Λέω ότι αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι η απόλυτη ελευθερία είναι κάτι που υπάρχει ή γιατί είναι τόσο επιθυμητή. Γιατί είναι η πηγή της ευτυχίας να είναι ελεύθερος ο άλλος να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε επιθυμία έχει; Γιατί οποιουδήποτε είδους έκφραση της ατομικότητας του άλλου είναι ιερή και γιατί μόνο η απόλυτη ελευθερία οδηγεί στην αυτοπραγμάτωση; Έχεις βρει το τέλειο Ον, το οποίο, ακόμα και αν εκφραστεί στο φουλ, χωρίς κανέναν περιορισμό, δεν θα αφήσει πίσω του θύματα και παράπλευρες απώλειες;
Ελευθερία σημαίνει απουσία περιορισμών στην ικανότητά μας να σκεφτόμαστε και να πράττουμε. Ναι, αλλά μέσα σε αυτή την ικανότητα εμπεριέχονται και η ευθύνη και οι συνέπειες. Νομίζω ότι ξέρω γιατί σε εκνευρίζει το ότι η απάντηση είναι πάντα κάπου στη μέση. Γιατί είσαι ανυπόμονος και θέλεις να ξεμπερδεύεις. Θέλεις να σου δώσουν το πράσινο φως και να ορμήσεις κατευθείαν στο σωστό. Γιατί κουράζεσαι με τα χίλια δύο που μπαίνουν στον δρόμο όταν η διαδρομή από μακριά μοιάζει ευθεία. Γιατί πρέπει να παιδευόμαστε σε κάθε βήμα και γιατί τίποτα δεν μας χαρίζεται. Τα «απόλυτα» ακούγονται τόσο ρωμαλέα, σίγουρα και αυθεντικά! Αυτά τα «απόλυτα» γίνονται θαυμάσια εργαλεία στα χέρια των δημαγωγών. Όταν είμαστε μικροί, μας αρέσουν τα απλά, καθαρά ερεθίσματα: η σκέτη ζάχαρη, το ροζ μαλλί της γριάς, η απόλυτα καλή νεράιδα και η μητριά χωρίς καρδιά. Μέρος της ενηλικίωσης είναι η υποχρέωση να ανακαλύψεις και να εκτιμήσεις ότι υπάρχουν κι άλλες αποχρώσεις εκτός του μαύρου και του άσπρου και ότι υπάρχουν φαγητά γλυκόξινα και ότι οι αντιήρωες έχουν τα δικά τους επιχειρήματα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εγώ πάντως πρώτο δεύτερο έτος στη σχολή που για πρώτη φορά ήμουν ελεύθερη να κάνω ότι γουστάρω και να διαχειριστώ το χρόνο μου όπως θέλω, σκατά τα έκανα.
ταυτίζομαι τόσο που ντρέπομαι να το παραδεχτώ
Μετά έμαθες όμως.
Και εγώ στο πρώτο εξάμηνο ήταν σαν να ήμουνα σε πενταήμερη εκδρομή και πέρασα ένα μάθημα στο τέλος.
Μετά με πιάσανε οι ενοχές μου, τις ξεπέρασα και αυτές και κάποια στιγμή έμαθα να διαχειρίζομαι τον χρόνο, την σχολή μου, το σπίτι μου, να αναλαμβάνω όλες αυτές τις ευθύνες και να βελτιώνομαι σταδιακά στον τρόπο που τις διαχειρίζομαι.
Πόσο υπέροχη απάντηση σε μια ερώτηση τοσο που τέθηκε με τόσο απλοϊκό, first world, κακομαθημένο τρόπο.
Αυτήν την απάντηση πρέπει να τη διαβάζει ο παπάς σε κάθε νήπιο που βαφτίζει, σε κάθε νεκρό που θάβει, οι δασκάλες να ξεκινούν τη σχολική χρονιά με αυτήν, τα δικαστήρια να βάζουν τους πάντες να υπογράφουν ότι έλαβαν γνώση και να την έχει κι ο θεός στην πόρτα του παραδείσου.
……ανυπόμονος άνθρωπος, εννοεί.
Επειδή παλιά το είχα φιλοσοφήσει, κατέληξα πως η ελευθερία είναι δύσκολη, γιατί είναι η αποδοχή σε όσα είναι πέρα από μας και η απόλυτη ανάληψη ευθυνών των δικών μας πράξεων. Κοινώς ελευθερία για μένα είναι ωριμότητα, να πατάς γερά στα πόδια σου.
Κι αν συγκρούονται οι δικές του επιθυμίες με τις δικές μας;Ή τα δικά μας θέλω δεν έχουν καμιά σημασία;Πώς ακριβώς μπορεί να επιτευχθεί αρμονική συνύπαρξη ανάμεσα σε ανθρώπους,που κάνουν ό,τι γουστάρουν,χωρίς κανέναν συμβιβασμό και περιορισμό;Αν είναι πια τόσο βαρύ το κόστος των υποχωρήσεων,μεγαλύτερο από την ικανοποίηση του να είμαστε μαζί,απλά μαζεύουμε τα μπογαλάκια μας και την κάνουμε.Όχι τόσο εύκολα,όχι ανώδυνα,αλλά μάλλον είναι η καλύτερη απόφαση.Και αποφεύγουμε και τέτοια ερωτήματα.
Κανένας δημαγωγός δεν έχει μιλήσει για ελευθερία. Οι δημαγωγοί είτε μιλάνε για ισότητα, είναι για Κράτος, είτε για Έθνος είτε για την ελευθερία του ενός που σταματάει εκεί που αρχίζει του άλλου. Ειδικά το τελευταίο το φιλελεύθερο είναι ένα μπαλωμένο καραβόπανο .
Θα ήταν πολύ πιο απλά αν όλα ήταν άσπρο ή μαύρο. Ωστόσο, δεν είναι έτσι. Υπάρχουν πολλά τα οποία δημιουργούν μια ασάφεια, την οποία καλούμαστε να ξεκαθαρίσουμε όσο το δυνατόν γίνεται.
Ενδεχομένως αν ήταν όλα άσπρο ή μαύρο να ήταν τελικά και βαρετή η ζωή. Θέτω το εξής ερώτημα:
Δεν είναι υπέροχη η αίσθηση όταν καταφέρνουμε και απλοποιούμε (στο μυαλό μας) καταστάσεις που μας δημιουργούν μία “σύγχυση” και ασάφεια; Αυτή την αίσθηση δε θα τη νιώθαμε αν όλα ήταν τόσο απλά.
Πόσο υπέροχη απάντηση 👏👏
Δεν καταλαβαίνω το πρόβλημα. Αν θες να έχεις κάποιον ελεύθερο δίπλα σου, έχε τον. Βρες κάποιον που θα συμφωνήσει. Αν θες και εσύ να είσαι εξίσου ελεύθερη, μπορείς. Αν αντέχεις τις συνέπειες φυσικά.