Αγαπητή Α,μπα, παρότι θεωρώ ότι η μητέρα μου με μεγάλωσε άψογα και με απίστευτη αγάπη, πριν λίγο καιρό σε μια κουβέντα για τα παιδικά μου χρόνια, αναφερθήκαμε σε ένα περιστατικό που πυροδότησε μια έκρηξη. Στο δημοτικό, υπήρχε μια συμμαθήτρια μου που έφερνε κυριολεκτικά 3 μέλη της οικογένειας της (ενήλικες κηδεμονες,οχι μεγαλύτερα αδέρφια) να την υπερασπιστούν όταν κάποιο παιδάκι της “έκανε κάτι”. Δε μιλάω επ ουδενι για bullying, αλλά αν πχ δε την καλούσε στο πάρτι του ή αν δεν παίζανε ένα παιχνίδι που ήθελε, σε ηλικίες από 6-12. Εγώ επειδή είχα μια στενότερη σχέση μαζί της, κατέληγα αν έκανα κάτι στραβό εγώ ή κάποιο παιδάκι που έκανα εγω παρέα μαζί του, όπως να μη παίξω/ει σε ένα διαλλειμα μαζί της, να απολογούμαι σε 1-2 ενήλικες σχεδόν εβδομαδιαία. Από τα χειρότερα περιστατικά, σε ηλικία 10 ετών η μαμά της με κλείδωσε σε μια μικρή αίθουσα του σχολείου και με μάλωνε έντονα (και με χαρακτηρισμούς όπως μικρομέγαλο και καρακαξα, καθώς τοτε ήταν μόδα τα «κορακίστικα» ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ και εκείνη δε τα καταλάβαινε και μας κατηγορούσε ότι το κάναμε επίτηδες) για όλο το διαλλειμα. Συχνά, η μαμά της έπαιρνε τηλέφωνο τη δική μου και της έλεγε και ψέματα για το τι είχα κάνει/πει στην κόρη της. Η μαμά μου συχνά δε με πίστευε και αν με πίστευε, αφού πλανταζα στο κλάμα, μου έλεγε πως πρέπει να δείχνω κατανόηση γιατί η οικογένεια της είναι πιο αυστηρή από τη δική μου και η συμμαθήτρια μου είναι «καλό και αξιόλογο κοριτσάκι». Επίσης μου έλεγε ότι δεν θα μπλέκετε λες και είμαι μπεμπα. Αυτα τα άτομα (κηδεμόνες) όντως με τη συμπεριφορά τους είχαν απομονώσει πολύ την συμμαθήτρια μου, καθώς έκαναν το ίδιο σε όλα τα παιδιά σχεδόν, αλλά και σε δασκάλους αν θεωρούσαν πως την αδικούσαν. Όμως οι γονείς των υπολοίπων το ξεκόβαν, όπως έμαθα αργότερα από γνωστές μου, πράγμα που με έτσουξε. Η κατάσταση κορυφώθηκε όταν τσακωθήκαμε το καλοκαίρι που θα πηγαίναμε γυμνάσιο. Μια μέρα στην αρχή της χρονιάς, γυρνώντας από το -διαφορετικό πια- σχολείο που ήταν δίπλα από το σπίτι της, πέρασε η κοπέλα εκείνη και δε τη χαιρέτησα, με είδε η γιαγιά της από το μπαλκόνι, και άρχισε να με φωνάζει (η γιαγιά) πατσαβούρα και διαφορά αλλά. Ήμουν 12 χρόνων, α’ γυμνασίου. Τότε ήταν που ο πατέρας μου τους τηλεφώνησε και έγινε χαμός και δε με ενόχλησαν πια ξανά. Ελπίζω η κοπέλα να ξέφυγε από αυτή την κατάσταση την οποία δε μπορώ να περιγράψω -ακόμα- περισσότερο, μια φορά μάλιστα που είχα πάει να διαβάσω σπίτι τους την είχανε χαστουκίσει και μπροστά μου στην ψύχρα και είχαν φοβερή θρησκευτική προσκόλληση. Η μητέρα μου, εν τελει, λυπόταν τη συμμαθήτρια μου, θεωρούσε νοσηρό το περιβάλλον αυτό και δεν ήθελε φασαρίες με τους δικούς της, όποτε με παρότρυνε να είμαι καλή μαζί της και να μην δίνω σημασία στα υπόλοιπα. Όμως στην ανάμνηση έγινα έξαλλη, της είπα ότι ήταν χρέος της να προστατέψει το 6-12χρονο παιδί της από 3 ενήλικες και πως δε θα τη συγχωρήσω ποτέ για αυτό. Έβαλε τα κλάματα, είπε πως δεν είχε σκεφτεί ότι ήταν τόσο σοβαρό για μένα. Από τότε μου το λέει συχνά σε καυγάδες πως ακόμα της χρεώνω κάτι που έγινε στο δημοτικό, πως τόσο μνησίκακη είμαι. Είμαι άδικη μαζί της; Μήπως εν τελει άξιζε να είμαι καλή με την κοπελίτσα γιατί όντως πρέπει να περνούσε δύσκολα; Δε ήθελα πάντως σε καμία περίπτωση να πληγώσω τη μαμά μου…
– Μνησίκακη;
Θα ρίξω κι άλλο λάδι στη φωτιά, φοβάμαι.
Η μαμά σου δεν ήθελε να ανακατευτεί τότε, δεν θέλει να ανακατευτεί τώρα, και αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της.
Αν δεν είχε καταλάβει πόσο σοβαρό ήταν αυτό για σένα, θα ήθελα να μου πει τι θα μπορούσε να είναι σοβαρό, κατά τη γνώμη της, στη ζωή ενός εξάχρονου παιδιού, αν βγάζει απ’έξω τις σχέσεις του με τα άλλα παιδιά. Ή στη ζωή ενός πενηντάρη, εδώ που τα λέμε. Τι είναι πιο σοβαρό από τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους;
Δεν είχε καταλάβει ότι ήταν σοβαρό ότι μια μάνα την έπαιρνε κάθε εβδομάδα τηλέφωνο για να παραπονεθεί για αληθινά ή ψεύτικα περιστατικά;
Δεν είχε καταλάβει ότι ήταν σοβαρό, όταν εσύ πλάνταζες στο κλάμα;
Το κλειδί είναι σε αυτό που λες κι εσύ: ότι δεν ήθελε φασαρίες. Άλλωστε, ο πατέρας σου έληξε το θέμα, τελικά.
Ακόμα κι αν εσύ είσαι μνησίκακη, δεν αναιρείται η ευθύνη της για το παρελθόν. Θα μπορούσες να την συγχωρήσεις αν αναγνώριζε το λάθος της. Τώρα σου το κάνει αδύνατο. Αυτό που σε πλήγωσε ήταν ότι δεν σε είχε ως προτεραιότητα, κι αυτό δεν καταπίνεται. Ούτε τώρα το κάνει. Το θέμα δεν είναι τι έκανες ή τι δεν έκανες εσύ ως παιδί, ούτε τι περνούσε η κοπελίτσα στο σπίτι της, αλλά γιατί δεν σε προστάτεψε από τους μεγάλους. Η κύρια δουλειά των γονιών είναι η παροχή ασφάλειας, η αποδοχή, και η προστασία. Το Α και το Ω.