Αγαπητή Ά,μπα και σχολιαστές θα ήθελα να σας αφηγηθώ ένα περιστατικό να μου πείτε τη γνώμη σας. Ήμαστε παρέα κ περπατάμε σε ένα στενό πεζοδρόμιο το οποίο διακόπτεται επειδή είναι η είσοδος ενός πάρκινγκ. Μπροστά μας περπατούν οικογένειες (δε μπορώ να προσδιορίσω ποσες) με πολλά μικρά παιδιά. Ξαφνικά ένα αυτοκίνητο στρίβει με μεγάλη ταχύτητα προς το πάρκινγκ και ο Γιώργος από την παρέα μας, αντανακλαστικά πιάνει από το χέρι ένα δεκάχρονο κοριτσάκι από τις προαναφερθείσες οικογένειες που είχε μείνει πιο πίσω. Μόλις περνάει το αμάξι το αφήνει, το παιδί δεν πόνεσε ουτε τρόμαξε αλλα η Λίτσα εξίσου από την παρέα μας άρχισε να του φωνάζει “μα καλά τι κάνεις πιάνεις ξένο παιδί; ” ο Γιώργος της απάντησε ότι φοβήθηκε το αμάξι και εκείνη συνέχισε σε αντίστοιχα υψηλούς τόνους να του λέει “Έχει μάνα και πατέρα το παιδί να το προσέξουν δεν είναι δική σου δουλειά να πιάνεις ξένα παιδιά” και πως οι γονείς είχαν κάθε δικαίωμα να τα βάλουν με το Γιώργο. Οι γονείς ωστόσω δεν ξέρω καν αν αντιλήφθηκαν το περιστατικό… Καταλαβαίνω την οπτική της Λίτσας ότι δεν πρέπει να παρεμβαίνουμε σωματικά ούτε σε ξένα παιδιά ούτε σε κανέναν αλλά είναι δυνατόν να σκεφτούμε τόσο ορθολογιστικά και ψυχρά όταν πιθανόν ένα παιδί κινδυνεύει; Επίσης δεν μου άρεσε που η Λίτσα φώναζε αυτά που έλεγε στο Γιώργο αν και η ίδια δικαιολογήθηκε ότι το έκανε για να το ακούσουν οι γονείς (Εκτός απ το να εξηγήσει στο Γιώργο)
Αν κατάλαβα καλά, η οπτική της Λίτσας είναι ότι δεν πιάνουμε κανέναν για να τον σώσουμε από φορτηγό που θα τον κάνει λιώμα, από σεβασμό στον αυτοπροσδιορισμό του; Κι εσύ συμφωνείς;