Α,μπα μου, πρόσφατα βρεθήκαμε στην πόλη του άντρα μου με το μικρό μας. Είχαμε μπει σε ένα κατάστημα που έχει κάποια παλιά του γνωστή (την ξέρω, εχουμε πάει αρκετές φορές) και μπήκε μέσα μια άλλη παλιά συμμαθήτρια την οποία έβλεπα πρώτη φορά, αυτή χαιρέτησε ολο ενθουσιασμό (είχε πολύ καιρό αποότι κατάλαβα να τους δει όλους), ο άντρας μου μας σύστησε και της έδειξε και τον μικρό. Εκείνη έσκυψε να του μιλήσει «τι κάνεις; πως σε λένε;», ο μικρός ντρεπόταν, είχε ψιλοκρυφτεί πίσω απο το πόδι του μπαμπά του, μισοκοίταζε και δεν απαντούσε. Τον ρώτησε μήπως σε λένε Γιαννη; και ο μικρός χαμογέλασε και έγνεψε «ναι» (δεν ήταν δύσκολο να το μαντέψει, του δώσαμε το όνομα του πεθερού μου). Του μίλησε λιγο ακόμα, ο μικρος ξεθάρρεψε κάπως δεν ξέρω γιατι, κολακεύτηκε που του είπε το όνομά του; (Μπορεί να νοιώσει κολακεία ένα μωρό;) την πλησίασε λίγο και μετά πήγε να αρπάξει το κολιέ της. Εκείνη το απέφυγε διακριτικά (δεν έκανε απότομες κινήσεις, ούτε αντέδρασε άσχημα φωνάζοντας «ΜΗΗΗΗΗ») και εγώ τον έπιασα και τον άφησα λίγο πιο δίπλα για να μην έχουμε κανένα ατύχημα. Σηκώθηκε και είπε χαμογελαστά οτι «δεν πειράζει. Με τόσα φρουφρού, κρόσια και χαντρες που κρέμονται μάλλον με βλέπει σα γιγάντια κουδουνίστρα» (όντως ήταν ντυμένη αρκετά υπερπαραγωγή και γενικά εμφανήσιμη). Η συζήτηση συνεχίστηκε, κυρίως μεταξύ των παλιών γνωστών να κάνουν catch up, η κοπέλα ψώνισε τελικά αυτό που ήθελε και ήταν έτοιμη να φύγει. Εν τω μεταξύ ο μικρός μου μου ζητούσε να του δώσω απο τα μπισκότα του και μετά την πλησίασε και της το έδωσε, αυτή έσκυψε και πάλι για να το πάρει και να του πεί «ευχαριστώ», τότε ο μικρός την πλησίασε και πήγε να τη φιλήσει στο μάγουλο, αυτή το κατάλαβε και έκανε λίγο πιο μπροστά για να την φτάσει, του είπε οτι είναι πολύ γλυκο παιδί και καθώς σηκωνόταν του χάιδεψε και τον φίλησε στα μαλλάκια. Μας ευχήθηκε να μας ζήσει, χαιρέτησε και έφυγε. Εγώ όμως Αμπα μου ένοιωσα περίεργα με όλο αυτό γιατί δεν ξέρω πώς να το κατατάξω: Αρχικά ένιωσα περίεργα που μια εντελώς άγνωστή μου μιλούσε και πλησίασε το παιδί. Οι περισσότεροι άνθρωποι με τους οποίους αλληλεπιδρά είναι άνθρωποι που ξέρω εκ των προτέρων, ακόμα και αν είναι απο τον κύκλο του άντρα μου. Εντάξει θα μου πεις, την ήξερε ο άντρας μου και εφόσον αυτός αισθανόταν ασφαλής με το να μιλάει στο παιδί τότε όλα καλά. Ομως εμένα μου φάνηκε κάπως. Το δεύτερο είναι που το παιδί πλησίασε τόσο εύκολα μια άγνωστη. Είναι περίεργο που το παραδέχομαι, αλλά αισθανόμουν καλύτερα όσο κρυβόταν πίσω απο τον μπαμπά του. Όντως τον τράβηξε το φανταχτερό ντύσιμο; Είναι δυνατόν να κολακεύτηκε που βρήκε το όνομά του; Και μετά όλο αυτό μου γεννά έναν φόβο: Αν είναι τοσο εύκολο να ξεγελάσεις και να παρασύρεις ένα παιδί, τότε τα πράγματα με τους γύρω μήπως είναι πιο επικίνδυνα απο όσο νομίζω; Γενικά δε θέλησα να επέμβω σε αυτήν τη προσπάθεια του παιδιού να κοινωνικοποιηθεί, να προσεγγίσει έναν άνθρωπο, αλλά το πώς εξελίχθηκε με κάνει και πάλι να αισθάνομαι περίεργα: Ηθελε να της δώσει φιλάκι στο μάγουλο (μια έκφραση αγάπης και τρυφερότητας με την οποία είναι αρκετά συνηθισμένος μέσα στην οικογένεια είτε απο εμάς προς αυτόν, είτε απο αυτόν σε εμάς, είτε να τη βλέπει μεταξύ μας). Τι τον έκανε να νιώσει τόσο οικεία που να θέλει τόσο εύκολα να την φιλήσει; Και ακόμα και τώρα δεν ξέρω αν θα προτιμούσα η κοπέλα να είχε τραβηχτεί αποτρέποντάς τον ή αν προτιμώ που έδειξε αποδοχή στην κίνησή του και ανταπέδωσε. Δεν είναι οτι η κοπέλα έκανε κάτι επικίνδυνο πχ να του πιάσει το πρόσωπο με βρώμικα χέρια (έχω δώσει μάχες με φίλους και συγγενείς γι’αυτό) ή οτι παραβίασε τα όρια του παιδιού με κάποιον τρόπο (ζούληγμα ή αγκαλιά με το ζόρι), το αντίθετο μάλιστα, μακάρι όλοι να ήταν τόσο προσεκτικοί και διακριτικοί μαζί του, αλλα γιατί αισθάνομαι οτι ενοχλούμαι;
-Μανούλα σε άγνωστα νερά
Ξέρω κι εγώ; Να το σκεφτείς και να δώσεις μια απάντηση, γιατί δεν είχες λόγο να ενοχληθείς από αυτό το περιστατικό. Θα κάνω μια υπόθεση. Δεν σου αρέσει – ή σε ξενίζει – που το παιδί σου παίρνει τις δικές του αποφάσεις, και έχει τις δικές του προτιμήσεις, και συμπαθεί/αντιπαθεί ανθρώπους ανεξαρτήτως από το αν τους συμπαθείς/αντιπαθείς εσύ. Ως τώρα, του υποδεικνύεις ποιους πρέπει να αγαπάει, να φιλάει, να πλησιάζει. Τώρα είδες ότι συμπάθησε κάποια αυθόρμητα, χωρίς να το έχεις επιτρέψει ή υποδείξει.
Κολακεύτηκε; περίεργη λέξη διάλεξες. Γιατί να μην υποθέσουμε το πιο απλό; Του άρεσε αυτή η γυναίκα, χωρίς να ξέρει ακριβώς γιατί, όπως συμβαίνει σε όλους μας με τις συμπάθειες, μερικοί άνθρωποι μας αρέσουν, κάτι στον τρόπο που μιλάνε, κάτι στα ρούχα τους, κάτι γενικώς. Το παιδί δεν μπορεί να κάνει small talk για να προσεγγίσει κάποιον που του προκαλεί θετικά συναισθήματα, να πιάνει και να φιλάει ξέρει ως τώρα, οπότε αυτό έκανε. Ναι, ίσως έπαιξε ρόλο ότι ήταν φανταχτερή και όμορφη. Ελπίζω να μην υπάρχει κάποια λανθάνουσα ζήλια εκεί, αγαπητή μανούλα, κρίμα είναι.
Θεωρητικά είναι εύκολο να παρασύρεις ένα παιδί, αρκεί να έχεις τον τρόπο σου με τα παιδιά, και οι περισσότεροι δεν έχουν τον τρόπο. Είναι ταλέντο να κάνεις ένα παιδί να νιώθει άνετα μαζί σου, και πολύ σπάνια, όπως στο παράδειγμα που αναφέρεις, γίνεται από μόνο του. Μην ξεχνάς ότι ήταν μαζί με τους γονείς του. Ένιωθε ασφαλής, και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Δεν την πλησίασε στα καλά καθούμενα, μακριά από εσάς. Κατάλαβε ότι την ξέρετε όλοι από κάπου.
Θα πρέπει να συνηθίσεις στην ιδέα ότι το παιδί μεγαλώνοντας θα έχει δικές του συμπάθειες και αντιπάθειες και με μερικές δεν θα συμφωνείς. Θα ήταν καλό να το έχεις υπόψη σου από τώρα.