Γεια σου Α, μπα μου, Θα ήθελα συμβουλές από εσένα και την παρέα σου εδώ. Είμαι 24 και είμαι ήδη σε μια δουλειά εδώ και δυο χρόνια, στην οποία έχω έναν αρκετά σημαντικό ρόλο και φυσικά χρειάζεται να αναθέτω κάποιες δραστηριότητες σε άλλους στο γραφείο. Το γεγονός ότι είμαι νεότερη (κατά πολύ) από τους υπολοίπους (και μάλιστα είναι καθαρά αποτέλεσμα ευτυχών γεγονότων και τύχης που βρέθηκα εκεί όπου βρέθηκα, γιατί αντικατέστησα μια κοπέλα που έφυγε αρχικά επειδή ήταν έγκυος και μετά έφυγε εντελώς από την εταιρία) προσδίδει σε όλους μια τάση να μην παίρνουν στα σοβαρά όσα λέω και να τα αγνοούν πολλές φορές (πχ λέω σε έναν συνάδελφο εδώ και ένα χρόνο πώς δουλεύω ένα κομμάτι, για να κάνει το δικό του κομμάτι σωστά και έτσι ώστε να βοηθάει τη δική μου δουλειά, ακόμα τα ίδια λέμε και με ρωτάει τα ίδια, λες και δεν με άκουσε ποτέ – φαντάσου ότι τα γράφω κιόλας, πάλι τα ίδια!). Δυστυχώς έχω προσέξει ότι αυτό συμβαίνει και εντός και εκτός γραφείου, όπου πηγαίνω λόγω δουλειάς υπάρχει μια τάση να μην δίνεται η δέουσα σημασία σε ό,τι λέω. Θα μπορούσες σε παρακαλώ να μου πεις τι πρέπει να κάνω για να αρχίσω να ακούγομαι και να με παίρνουν στα σοβαρά; Σημείωση: γενικά δεν είχε ποτέ θέμα για το ότι ήμουν νέα στη δουλειά, όλοι πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου. Αλλά το πρόβλημα αυτό ξεκίνησε όταν πλέον πήρα στα χέρια μου έναν πιο σημαντικό ρόλο, και εγώ λέω πλέον στους άλλους τι πρέπει να κάνουν και όχι αυτοί σε μένα.
–Μόνη μου τα λέω, μόνη μου τα ακούω
Σίγουρα φταίει ότι είσαι νέα και γυναίκα, αλλά φταίει επίσης ότι δεν ξέρεις πώς να διοικείς. Προσπερνάω το σημαντικό πρόβλημα της ηλικίας και του φύλου σου γιατί για αυτά δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Πρέπει να γίνεις δυο φορές, τρεις φορές καλύτερη από τους μεγαλύτερους σε ηλικία άντρες για να αρχίσεις να βλέπεις σεβασμό.
Δεν είναι εύκολο να είσαι αφεντικό, γι’αυτό δεν υπάρχουν πολλά καλά αφεντικά. Δεν εξαντλείται στο «κάνε αυτό», χρειάζεται πολλά παραπάνω. Ένα από τα πολλά είναι να εμπνέεις. Ένα άλλο είναι να φαίνεται – να φαίνεται ξεκάθαρα – ότι ξέρεις περισσότερα. Ένα άλλο είναι να δείχνεις ετοιμότητα στο να προλαβαίνεις τα λάθη και να τα διορθώνεις πριν εξελιχθούν ακόμη χειρότερα. Δεν είναι απλός καταμερισμός ευθυνών, είναι καθοδήγηση και παράλληλος διακριτικός έλεγχος, έχεις πολλές παραπάνω αρμοδιότητες από το να λες στους άλλους τι να κάνουν. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι αν τα λες, και μετά περιμένεις να γίνουν, δεν θα γίνεις ποτέ καλή μάνατζερ.
Αν λέτε τα ίδια και κάνει τα ίδια λάθη, πρέπει να αναρωτηθείς μήπως αυτά που λες δεν είναι αυτά που θα έπρεπε να λες. Ζήτα από τον άλλον να σου πει με δικά του λόγια τι πιστεύει ότι ζητάς να κάνει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εξακριβώσεις αν είναι ζήτημα απειθαρχίας ή ασυνεννοησίας. Γενικά, μέχρι να ασπρίσουν τα μαλλιά σου, αυτά θα έχεις να αντιμετωπίζεις, οπότε πάρτο απόφαση και εκπαίδευσε τον εαυτό σου για να μπορείς να εκπαιδεύσεις και τους άλλους.