Αγαπητή Α μπα γεια σου! Ελπίζω να είσαι καλά.. ήθελα να σε ρωτήσω το εξής: τι παίζει με κάποιους ανθρώπους που όταν τους απευθύνεσαι εσύ είναι πολύ φιλικοί και εγκάρδιοι αλλά εκείνοι δε σε ψάχνουν ποτέ από μόνοι τους; Θα σου αναφέρω ένα παράδειγμα, έχω μία συνάδελφο που είμαστε σε άλλα τμήματα και συμπτωματικά έχουμε και κοινό τόπο καταγωγής. Όποτε πάω στο γραφείο της εγώ, μιλάμε, γελάμε λέμε τα νέα μας, αλλά εκείνη ποτέ δεν έρχεται στο δικό μου γραφείο και αν λόγω φόρτου εργασίας κάνω μέρες να περάσω εγώ από το δικό της, δε με αναζητά. Αλλά όποτε ξαναπάω εγώ στο δικό της γραφείο, γέλια και χαρές και τα νέα της με κάθε λεπτομέρεια.. Ή πολλές φορές όταν πρόκειται να συμπέσουμε στον τόπο καταγωγής μας μου λέει θα σε πάρω να βγούμε και δεν παίρνει ποτέ… κι άμα πάρω εγώ μου λέει έχω κανονίσει κάτι ή θα μείνω μέσα σήμερα και τέτοια. Από την άλλη πλευρά, στη γιορτή μου πάντα θα μου φέρει ένα μικρό δωράκι και πάντα θυμάται τα γενέθλιά μου. Πριν από κάποιους μήνες ράγισα το χέρι μου και έλειψα καιρό από τη δουλειά. Μιλήσαμε μόνο την πρώτη μέρα του συμβάντος γιατί ήθελα εγώ να μάθω κάτι για την αναρρωτική που δικαιούμαι και όλο το διάστημα που έλειψα δε με πήρε ποτέ να δει τι κάνω. Οι συμπεριφορές αυτές στο δικό μου νου είναι τουλάχιστον ασύνδετες μεταξύ τους. Εσύ τι λες?
Δεν είναι ασύνδετες. Η συμπεριφορά της είναι αυτό που λέμε «τυπική». Είναι τυπική μαζί σου, αλλά δεν θέλει να γίνει φίλη σου. Κάνει ακριβώς το μίνιμουμ για να διατηρεί μαζί σου ομαλές σχέσεις. Αν πιστεύεις ότι είναι κάτι τρομερά ενδεικτικό να θυμάται κάποιος τη γιορτή σου και τα γενέθλιά σου, κάνεις λάθος. Αυτοί οι άνθρωποι θυμούνται όοολες τις γιορτές και όοοολα τα γενέθλια, όλων, και τις δύσκολες μέρες όπως Κωσταντίνου και Ελένης είναι όλη μέρα στο τηλέφωνο. Συνήθως σε τέτοιους ανθρώπους είναι σημαντικό να είναι «τυπικοί». Έτσι έχουν μάθει να κινούνται κοινωνικά.
Είναι ώρα να πάρεις το μήνυμα και να σταματήσεις να επιμένεις.