Αγαπητή Ά,μπα, Ο προβληματισμός μου φαντάζομαι πως δεν είναι κάτι που ακούς πρώτη φορά. Το θέμα μου είναι ότι δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τη μορφή που παίρνει η ενήλικη μου πραγματικότητα από δω και πέρα. Μου είναι πολύ δύσκολο, και για την ακρίβεια δεν θέλω και να συμβιβαστώ με αυτήν καθόλου. Σου εξηγώ τι εννοώ. Πριν από μερικά χρόνια και έχοντας δοκιμάσει να ασκήσω το αντικείμενο του προπτυχιακού μου για περίπου τρία χρόνια, αποφάσισα ότι ήθελα να εξερευνήσω τις δυνατότητες μου σε ένα διαφορετικό χώρο με περισσότερες επιλογές και μεγαλύτερη οικονομική ασφάλεια. Έτσι έκανα ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό στον τομέα της επικοινωνίας, με οικονομική βοήθεια από τους γονείς μου. Ήταν αρκετά απαιτητικό, αλλά ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ και ήθελα να το κυνηγήσω, γιατί έβρισκα πραγματικό ενδιαφέρον κυρίως στην κοινωνική διάσταση του αντικειμένου. Με την ολοκλήρωση του μεταπτυχιακού, την επιστροφή μου στην Ελλάδα και ένα δύσκολο διάστημα επειδή ήμουν άνεργη και οικονομικά εξαρτώμενη από τους γονείς μου, ξεκίνησα να δουλεύω στο καινούριο αντικείμενο. Fast forward ενάμιση χρόνο αργότερα, στα 25 μου, όπου αντιλαμβάνομαι σταδιακά ότι τα περισσότερα στοιχεία της δουλειάς αυτής δε μου ταιριάζουν. Το να ‘τρέχω’ μέσα στο άγχος για πράγματα που έχουν ελάχιστη σημασία, χωρίς κανέναν απολύτως αντίκτυπο, ενώ το μόνο που εξυπηρετούν είναι συμφέροντα ανθρώπων και εταιρειών που διαθέτουν κεφάλαιο: σε πρώτη φάση με ενδιαφέρει ελάχιστα, με στεναχωρεί πολύ, ενώ δεν βρίσκω την παραμικρή αξία. Το ωράριο είναι τέτοιο 9.30-19.30, που μου δίνει λίγο χρόνο να ασχοληθώ με κάτι που να με γεμίζει (κυρίως αυτό έχει να κάνει με κινηματογράφο, μουσική και αθλήματα) ή έστω να αναζητήσω τι είναι αυτό που θα μπορούσε να με κάνει να νιώσω πιο ικανοποιημένη μέσα από δραστηριότητες. Πάνω απ’ όλα όμως η κατάσταση με βυθίζει σε ένα ηθικό δίλημμα για το πώς είναι η κοινωνία και ποια πρέπει να είναι η στάση μου με τα υπάρχοντα δεδομένα. Βλέπω πολλούς γύρω μου να έχουν συμβιβαστεί, κυρίως γιατί τα πράγματα δεν αλλάζουν και γιατί «έτσι είναι τώρα η κατάσταση στην Ελλάδα». Ε, εγώ δε θέλω να συμβιβαστώ με αυτή την πραγματικότητα. Δεν περνάει μέρα που να μην κάνω αυτές τις σκέψεις. Αρνούμαι να πιστέψω ότι η ζωή πρέπει να είναι μια μόνιμη υποχώρηση σε αυτά που αρέσουν στον καθένα. Αυτό μου θυμίζει δουλεία. Νιώθω ότι αν συμβιβαστώ θα είναι σαν ένας μικρός θάνατος, όσο υπερβολικό και αν ακούγεται. Και η ερώτηση μου είναι η εξής: πώς προχωρά κανείς την καθημερινή του ζωή, όταν έχει αυτές τις σκέψεις; Κάνει υπομονή; Κάνει ένα πλάνο και σχεδιάζει το επόμενο βήμα; Εν τέλει, αναπόφευκτα συμβιβάζεται για την επιβίωση; Τελικά μήπως είμαι εγώ απλά κακομαθημένη και βυθισμένη στο εγώ μου;
–Ασυμβίβαστη
Ασυμβίβαστη, υπάρχει λύση. Αλλά δεν ξέρω αν θα σου αρέσει.
Όταν γίνεις αρκετά καλή, μοναδικά καλή σε αυτό που κάνεις, όταν γίνεις η καλύτερη από όλους, ή όταν βρεθείς ανάμεσα στους καλύτερους αυτού του κύκλου,
τότε θα είσαι σε θέση να διαλέγεις δουλειές, και αυτόν τον τρόπο να επηρεάζεις την εξέλιξη της κοινωνίας, βάζοντας το μικρό σου λιθαράκι. Όταν γίνεις περιζήτητη, θα μπορείς να διαλέγεις εταιρείες, να θέτεις τους όρους σου. Θα μπορέσεις να είσαι από αυτούς που αποδεικνύουν ότι «δεν είναι έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα». Θα είσαι το παράδειγμα για άλλους. Θα μπορέσεις να φτιάξεις έναν ασφαλή χώρο για να έρθουν κι άλλοι σαν κι εσένα, και όλοι μαζί να γίνετε πιο δυνατοί και να επηρεάσετε συλλογικά τα πράγματα.
Αυτό κάνουν οι ασυμβίβαστοι. Οι ασυμβίβαστοι που είναι πετυχημένοι στη δουλειά τους, δηλαδή. Οι ασυμβίβαστοι που έχουν όραμα, εκτός από παράπονα και κριτική για το πόσο χάλια είναι τα πράγματα.
ΥΓ. Είναι προκλητικό, για να μην πω εκτός πραγματικότητας να χρησιμοποιείς τη λέξη «δουλεία» επειδή η δουλειά σου δεν σε καλύπτει ψυχικά. Δικαιολογείσαι κάπως λόγω ηλικίας, αλλά είναι και ώρα να συνειδητοποιήσεις ότι η δουλεία δεν είναι κάτι που υπάρχει μόνο στα βιβλία ιστορίας, ούτε είναι μόνο «στο μυαλό».