Τα ρούχα που φοράμε δεν είναι ένα κομμάτι ύφασμα που σε προφυλάσσουν από το κρύο. Είναι, μεταξύ άλλων, και μια δήλωση. Τελειόφοιτη του σχολείου μου φέτος, είχα την επιθυμία να αλλάξω τη γκαρνταρόμπα μου άρδην. Έβαλα χρώμα, αξεσουάρ, επέλεξα άλλα υφάσματα, άλλα μήκη και άλλα πλάτη σε φούστες και μπλουζάκια. Έτσι αντιστάθμισα το άγχος των επερχόμενων εξετάσεων στο τέλος του έτους. Αν και πιστεύω ότι θα τα καταφέρω, οι βαθμοί μου είναι πολύ πάνω του μέσου όρου, ένιωσα την επιθυμία για ένα boost τη διάθεσή μου. Αυτό ξένισε πολλούς γνωστούς μου, γιατί φοβήθηκαν ότι δε θα δώσω την απαιτούμενη προσοχή στα μαθήματα. Δε με άγγιξαν τα λόγια τους. Η προσαρμογή στην αλλαγή είναι δύσκολη και για τους γύρω σου. Εκτός από μία εξαίρεση, τη κολλητή μου, που σε μια αποστροφή του λόγου της με είπε πουτάνα. Έμοιαζε σα να περίμενε την ευκαιρία να το πει. Είχα ενδείξεις από παλιά ότι είναι συντηρητική σε πολλές απόψεις, αλλά πρώτη φορά λούστηκα το συντηρητισμό της. Καταλήξαμε να πλακωνόμαστε στο διάδρομο του σχολείου. Ντροπή και για τις δύο αναμφίβολα. Η “παράσταση” κορυφώθηκε όταν πάνω στο τσακωμό, της έφυγε η μαντίλα από το κεφάλι. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εξαγριωθεί, να φύγει από το σχολείο και να επιστρέψει μετά από λίγη ώρα με τον αδερφό της. Μετά ο τσακωμός πήρε επικές διαστάσεις. Ήρθαν γονεις, καθηγητές και το θέμα πήρε ρατσιστικές προεκτάσεις. Οι γονείς της φίλης μου ουσιαστικά συμφωνούσαν με το χαρακτηρισμό που μου απέδωσε η φίλη μου. Οι δικοί μου υποστήριζαν ότι η θρησκεία τους έφταιγε που την έκαναν να έχει τέτοιες απόψεις για τα ρούχα του άλλου. Δε ξέρω για τι να πρωτοστεναχωρηθώ. Το κέφι μου έχει χαλάσει. Έχασα μια φίλη, πήρα μια ωραιότατη αποβολή και σκέφτομαι να πετάξω όλα μου τα καινούργια ρούχα. Ευτυχώς που δεν έχει πέσει η απόδοσή μου στα μαθήματα! Τι πρέπει να κάνω για να δείξω στο σχολείο μου και στους γονείς ότι ήταν ένας καυγάς μεταξύ φίλων και όχι μιας χριστιανής και μιας μουσουλμάνας; Κανείς δε με πιστεύει! Έχει σημασία για μένα να ξέρουν ότι θα τη πλάκωνα στο ξύλο είτε ήταν μουσουλμάνα, είτε βουδίστρια! Λάθος η βία έτσι κι αλλιώς θα μου πεις. Δέχομαι την όποια επίπληξη. Ας είναι όμως για τους σωστούς λόγους.
–Πυξ Λαξ
Και βέβαια φταίει η θρησκεία για τις απόψεις της για τα ρούχα σου. Όχι η δική της θρησκεία, συγκεκριμένα. Οποιαδήποτε θρησκεία. Όλες οι θρησκείες χαρακτηρίζουν αγοραίες τις γυναίκες (όταν αυτές δεν συμμορφώνονται στους κανόνες), η διαφορά στην εφαρμογή μεταξύ των πιστών, εξαρτάται από την απορρόφηση που είναι από τυπική (δηλαδή ανύπαρκτη), μέχρι φανατική. Ε, αν είσαι φανατικός πιστός οποιασδήποτε κυρίαρχης θρησκείας, αυτά πιστεύεις. Βεβαίως μπορεί να είσαι βαθιά συντηρητικός χωρίς να πιστεύεις σε Θεό. Αλλά αφού φοράει μαντίλα και ξέρεις καιρό ότι έχει συντηρητικές απόψεις, ναι, η θρησκεία της φταίει.
Αλλά πραγματικά αυτό είναι το πρόβλημα σου τώρα; Μην σε πουν ρατσίστρια; Στη θέση σου θα με απασχολούσε πώς διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας μου έτσι ώστε να φτάσω σε σωματική βία (για οποιονδήποτε λόγο) και δεν έχω πάθει απόλυτο σοκ με τον εαυτό μου και τις αντιδράσεις του. Ο τρόπος που το παρουσιάζεις είναι λες και πέταξες αποτσίγαρο στο πεζοδρόμιο. Δεν είναι για «επίπληξη» το ξύλο. Είναι κάτι που ξεπερνάει πάρα πολλά όρια κοινωνικής συμπεριφοράς και λειτουργικού χαρακτήρα, και με τρομάζει που μετά από αυτό εξακολουθείς να λες ότι θα την πλάκωνες στο ξύλο έτσι κι αλλιώς, που σημαίνει ότι θεωρείς αυτό που έγινε ως ελαφρώς παραβατικό και όχι φρικιαστικό. Η βία είναι φρικιαστική. Δεν έχω άλλη λέξη. Δεν είναι τσακωμός το ξύλο. Το ξύλο είναι ξύλο.
Με την ίδια φρίκη βλέπω ότι και ο περίγυρος, κυρίως οι γονείς σου και το σχολείο, δεν στάθηκαν στο βίαιο περιστατικό αλλά στο κουτσομπολιό. Από πού να παραδειγματιστείς, δεν ξέρω. Θα σου πω για τι να πρωτοστενοχωρηθείς: που σήκωσες χέρι σε άλλον άνθρωπο για να τον χτυπήσεις. Πώς γίνεται να δούλεψε έτσι το μυαλό σου εκείνη τη στιγμή. Είναι χωρίς καμία αμφιβολία αυτό για το οποίο χρειάζεται να στενοχωρηθείς και να γίνεις χάλια.