Αγαπητή Αμπά, σε διαβάζω εδώ και λίγο καιρό και πραγματικά χαίρομαι που υπάρχει μια τέτοια σελίδα στο ελληνικό διαδίκτυο. Εδώ και 6 μήνες περίπου, έχω φύγει από την Αθήνα, και βρίσκομαι για δουλειά στο εξωτερικό. Η εταιρεία που εργάζομαι είναι international και πολύ μεγάλη με αποτέλεσμα να γνωρίζουμε πολύ κόσμο. Όσο ζούσα στηνΑθήνα, είχα πολλούς γνωστούς, παρεές κλπ από το πανεπιστήμιο, ωστόσο εδώ και 2-3 χρόνια που έχουμε αποφοιτήσει, χαθήκαμε κάπως και συχνά ενιωθα ότι δεν είχα μια σταθερή και δεμένη παρέα, ότι ήμουν μόνη μου και δεν ταιριάζαμε σε διάφορα πράγματα, διασκέδαση κλπ, ωστόσο είχαμε μια περίπου κοινή παρέα ζωής (τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως στο κεφάλι μου να είχα μια παρέα σαν αυτές που βλέπουμε στις σειρές, που μάλλον δεν είναι και πολύ ρεαλιστικό). Εδώ που ήρθα, εξαρχής γνώρισα και δέθηκα με δύο κοπέλες. Τους πρώτους μήνες κάναμε πολύ παρέα, ήμασταν συνέχεια μαζί και παρά τις εμφανείς μας διαφορές, φαινόταν να ταιριάζουμε. Σιγά σιγά άρχισαν να είναι πολύ έντονες αυτές οι διαφορές. Η μία από αυτές τις κοπέλες είναι από τελείως διαφορετική φιλοσοφία. Ο απώτερος σκοπός είναι ο γάμος και πόσους καλεσμένους θα έχουμε και ποιά φωτογραφία θα ανέβει στο φβ, να προσέχουμε συνέχεια τι τρώμε, πως ντυνόμαστε, οικονομικά δεν είχε ποτέ πρόβλημα και γενικά είναι από τους ανθρώπους όπου ο τρόπος και οι αντιλήψεις ζωής, πολιτικά και κοινωνικά, με έκαναν να τους αποφεύγω επί τούτου. Αυτή η κοπέλα έχει σχέση και θα παντρευτεί όπου ναναι, ο φίλος της έχει δουλειά, έχει λεφτά, οπότε και αυτή παρόλο που έχει το πτυχίο και το μεταπτυχιακό της, θα σταματήσει να δουλεύει έ γιατί δεν χρειάζεται πλέον. Η άλλη έχει σκοπό να αφήσει μια πολύ καλή δουλειά, για να γυρίσει πίσω (χωρίς καμία πιθανότητα να βρει κάτι στοιχειωδώς καλό), να μείνει ξανά με τους γονείς της για να προσπαθήσει τη σχέση της με έναν τύπο που της συμπεριφέρεται απαράδεκτα σε όλα τα επίπεδα, κάθε δυο μέρες τη χωρίζει και γενικά την έχει κάνει να αμφισβητεί για τα πάντα. Και κάπου εδώ μπαίνω εγώ και τα δικά μου ερωτήματα. Για μένα η οικονομική ανεξαρτησία ήταν πάντα ζητούμενο και μπορώ να πω ότι νιώθω περήφανη για όσα έχω καταφέρει καθώς πάλεψα για όλα μόνη μου. Έχω κάνει και γω τραγικά λάθη με προηγούμενες σχέσεις μου και ανέχτηκα πράγματα, όμως έμαθα από αυτά. Όσον αφορά τη σχέση με τις φίλες μου, νίωθω πολύ μπερδεμένη και πολλά ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μία δεν θέλω να της υποτιμάω (και μπροστά τους προσπαθώ πάντα να της στηρίζω λέγοντας τη γνώμη μου ευγενικά, εκτός από κάποια ακραία περιστατικά με τη δεύτερη φίλη μου που και πάλι λέω στο τέλος ότι οκ ο καθένας κάνει τις επιλογές του), από την άλλη νιώθω έναν περίεργο θυμό και μια απογοήτευση. Το εκλογικέυω και λέω ότι προφανώς ο καθένας μπορεί να έχει ότι άποψη θέλει και σαφώς είναι διαφορετική η ευτυχία που έχει στο μυαλό του, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω δυσάρεστα. Και χρησιμοποιώ επίτηδες τη λέξη δυσάρεστα γιατί δεν ξέρω πως να περιγράψω αυτό που νιώθω. Το τελευταίο καιρό παρατηρώ επίσης ότι βαριέμαι όλο και περισσότερο τις συζητήσεις μας και αρχίζω και απομακρύνομαι σταδιακά αρκετά. Σκέφτομαι ότι ίσως επειδή σιγά σιγά τελειώνει αυτός ο κύκλος, απομακρύνομαι έστω ασυνείδητα για να μην στενοχωρηθώ μετά? Ιδανικά θα ήθελα να χαίρομαι για τις επιλογές τους ανεξάρτητα από το εάν συμφωνω ή διαφωνώ και να θέλω το καλύτερο ακόμα και αν πιστέυω ότι είναι λάθος. Αντί για αυτό πιάνω τον εαυτό μου κάποιες φορές να προσπαθεί έστω και έμμεσα να τους δείξει πόσο καλύτερη είναι η ζωή μου εμένα με πόσο πιο ανοιχτούς ορίζοντες και πόσες παραπάνω εμπειρίες κλπ. Και νιώθω απαίσια με αυτό. Πως μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό? Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ο λόγος που νιώθω έτσι, είναι ότι είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έρχομαι τόσο κοντά σε άτομα που αν μου τα περιέγραφε κάποιος τρίτος, θα έλεγα ότι οκ ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει, αλλά εγώ δεν έχω τίποτα να πω και να κάνω μαζί τους. Όμως τώρα τις ξέρω και τις νοιάζομαι (όσο περίεργο και αν ακούγεται αυτό μετά από όσα έχω πει), αλλά δεν ξέρω πως να σταθώ σωστά δίπλα τους, χωρίς όλα αυτά τα αρνητικά συναισ΄θηματα. Θα ήθελα πολύ να ακούσω την άποψη σου αμπα μου αλλά και των σχολιαστών!
–θέλω να είμαι καλή φίλη!
Οι φιλίες αυτές έκαναν τον κύκλο τους, δεν χρειάζεται τόσος προβληματισμός, ούτε τύψεις. Μπορείς να τις νοιάζεσαι χωρίς να τις έχεις κάθε μέρα στη ζωή σου. Πάρε την απόσταση που χρειάζεται και ίσως τις δεις με ένα διαφορετικό μάτι, με περισσότερη αποδοχή. Τώρα νιώθεις ασφυξία επειδή προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου να μη νιώθει όπως νιώθει. Δεν χρειάζεται. Οι σχέσεις, όλες οι σχέσεις, τις περισσότερες φορές, λήγουν. Η έκπληξη αρμόζει όταν δεν συμβαίνει αυτό. Αλλιώς, έτσι είναι η ζωή.