Αγαπητή αμπά, Σε διαβάζω χρόνια και τωρα που ειμαι μπερδεμένη ψυχολογικά τη δική σου παρέα θέλω. Ειμαι τριαντα χρονών. Φέτος τελειωνω το διδακτορικο μου. Και ο φιλος μου το ιδιο. Είμαστε μαζί πολλά χρόνια, τον αγαπώ, τον στηρίζω, με στηρίζει, σχεδιάζουμε τη ζωή μας μαζί. Σεξ κάνουμε σπάνια.Βόλτες το ίδιο. Ταξίδια κάνουμε πολλά. Περναμε πολύ ωραία σε μικρά διαστήματα χαλάρωσης αλλα η καθημερινοτητα για μενα ειναι μοναχική.Του το λεω αλλα δεν ξερω αν το καταλαβαίνει, θεωρει τη δουλεια του πολύ σημαντική. Και εγώ τη θεωρώ, και τη δική του και τη δικη μου, αλλα δεν μου φτάνει. Πριν λιγο εκλαιγα πολύ σε μια ακόμα τέτοια συζήτηση, που μου είπε ότι πάντα το παθαίνω οταν ο ιδιος ειναι σε περιοδο υψηλης πιεσης. Ισως το παθαινω γιατι νοιωθω πιο μονη. Τι να κάνω? Ειναι τοσο ωραια κανουμε πλανα για το μελλον αλλα παντα νοιωθω οτι κάνω υπομονη να τελειωσει κατι και δεν απολαμβανω το παρόν. Δεν εχω ξεκαθαρη ερωτηση, θελω μόνο μια αλλη οπτική. Πολλά φιλιά! Να χαιρεσαι την κόρη σου!
Ευχαριστώ! Η ερώτηση που κάνεις είναι αν πρέπει να χωρίσεις. Καταλαβαίνεις ότι δεν μπορώ να σου το πω εγώ αυτό. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι να μην περιμένεις να τελειώσει κάτι για να αρχίσει η ζωή σου. Ο φίλος σου δεν θα αλλάξει. Η ζωή σου μαζί του θα είναι αυτή που ξέρεις, και αν προστεθούν κι άλλες υποχρεώσεις στη ζωή σας, που είναι βέβαιο, ακόμα και αν είναι ευχάριστες, αυτό που σε ενοχλεί σε αυτόν θα γίνει πιο έντονο. Βρες τι είναι, με ακρίβεια, γιατί το «θεωρεί τη δουλειά του σημαντική» είναι πολύ γενικό, τι σχέση έχει αυτό με τα υπόλοιπα; Γιατί τη θεωρεί σημαντική; Τι συμβολίζει γι’αυτόν; Θα άφηνε ένα άρρωστο παιδί σε σένα χωρίς να ασχοληθεί στα σοβαρά για να πάει στη δουλειά; Εκεί να δεις μοναξιά που θα νιώσεις. Αν σχεδιάζεις τη ζωή σου μαζί του πρέπει να γίνεις και λίγο ψυχολόγος, πρέπει να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι κινεί την συμπεριφορά του για να καταλάβεις αν είναι κάτι με το οποίο μπορείς να ζήσεις ή όχι. Όλα τα «έχουμε περάσει χρόνια μαζί, τον αγαπάω και τον στηρίζω και νοιαζόμαστε» πρέπει να τα κάνεις στην άκρη. Δεν είναι ασήμαντα, αλλά αν δεν υπήρχαν, δεν θα σχεδίαζες την ζωή σου μαζί του. Είναι προϋποθέσεις, αλλά είναι οι ελάχιστες προϋποθέσεις. Για να ζήσετε μια ζωή μαζί χρειάζονται και άλλου είδους συμβατότητα, που μετά από χρόνια μπορεί να φανεί πιο σημαντική και από την αγάπη – που όπως έχουμε πει πολλές φορές, δεν αρκεί για να ζήσεις μια ζωή μαζί με κάποιον.