Αφορμή για το ποστ αυτό ήταν ο εξής κάζουαλ σεξισμός της ημέρας, όπου έκπληκτη διάβασα ότι στο βιβλίο Νεοελληνικής Γλώσσας Β’ Γυμνασίου (Ερώτησης Κατανόησης 2, Κείμενο 2, Σελίδα 30) η ερώτηση είναι:
Γιατί η επαγγελματική δραστηριότητα της μητέρας δεν είναι απειλητική για την ισορροπία της οικογένειας; • Ποια είναι η προσωπική σας άποψη για το θέμα αυτό;
Οι ερωτήσεις, ως γνωστόν, δείχνουν πώς σκέφτεται αυτός που τις κάνει.
Ο μισογυνισμός στην Ελλάδα υφίσταται στο βίαιο, πρωτόγονο επίπεδο (γυναίκες δολοφονούνται επειδή είναι γυναίκες, οι βιαστές σπάνια καταδικάζονται), στο μεσαίο επίπεδο (slut shaming, «γεροντοκόρη», dick pics στα σόσιαλ), και στην υπόλοιπη ζωή μας τον λουζόμαστε στο «απαλό» επίπεδο με ερωτήσεις «πότε θα κάνεις παιδάκι», «άντε, περνάνε τα χρόνια» και «τα παιδιά χρειάζονται τη μάνα τους».
Η ερώτηση «γιατί δεν πειράζει που δουλεύει η γυναίκα» ξεκινάει από την ΠΑΓΙΑ θέση ότι για την ισορροπία της οικογένειας υπεύθυνη είναι η γυναίκα. Αν απειλείται η αρμονία, η γυναίκα πρέπει να εξηγηθεί.
Κανένα βιβλίο δεν τολμάει να αμφισβητήσει ή να υπονοήσει ότι η απουσία του άντρα από το σπίτι βλάπτει τα παιδιά, αφού η δουλειά τους είναι αναγκαίο κακό, και δεδομένο όπως η βαρύτητα. Δεν έχουν άλλη επιλογή – οι γυναίκες, τάχα, έχουν (δεν έχουν). Οι άντρες δεν χρειάζεται να εξηγήσουν στους άλλους άντρες, στις μάνες τους, στους πατεράδες τους, στις δασκάλες των παιδιών τους, στα παιδιά τους, για ποιο λόγο δουλεύουν, ούτε θα ρωτήσει ποτέ ο περιπτεράς τους «και ποιος προσέχει τα παιδιά». Οι άντρες δεν χρειάζεται να πάρουν την έγκριση από το σχολικό βιβλίο, μετά από «συζήτηση στην τάξη». Οι άντρες αποχαιρετάνε τα νεογέννητα και πάνε στη δουλειά χωρίς να φοβούνται ότι θα τους βγάλουν άχρηστους άντρες, εγωιστές άντρες, άκαρδους άντρες, απάνθρωπους άντρες.
Ας πάμε στην «προτεινόμενη απάντηση».
Στη συνέχεια ο μαθητής μπορεί να εκφράσει την προσωπική του άποψη, είτε επιβεβαιώνοντας τα παραπάνω, είτε εκφέροντας επιχειρήματα για την αντίθετη άποψη(π.χ τα παιδιά έχουν ανάγκη τη φροντίδα της μητέρας, η κούραση λόγω των πολλαπλών ρόλων της γυναίκας οδηγεί σε εντάσεις και συγκρούσεις, κλπ.
Δηλαδή, το θέμα είναι ζήτημα «άποψης». Ο μαθητής μπορεί να έχει την «άποψη» ότι η γυναίκα τελικά επιβαρύνει την οικογενειακή ισορροπία επειδή τα παιδιά «έχουν ανάγκη τη φροντίδα της μητέρας», και «αν είναι θυμωμένη η μητέρα από την κούραση, υποφέρουν όλοι», γιατί, είπαμε, είναι δική της δουλειά όλα αυτά.
Και αναρωτιέμαι: αν ο μαθητής εκφράσει αυτή την «άποψη», μιας και μιλάμε για διάλογο, ποια είναι η οδηγία του Υπουργείου για την ανταπάντηση;
Μιλάμε βέβαια για την κορυφή του παγόβουνου. Έχουν γραφτεί άπειρες μελέτες για το θέμα του σεξισμού στα σχολικά βιβλία: εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και πολλές άλλες, αρκεί να κάνετε ένα γρήγορο ψάξιμο στο google. Και θα συνεχίζουν να γράφονται, διότι ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Διευθύνω ένα φεμινιστικό σάιτ, και εξακολουθώ να παλεύω με τύψεις όταν αφήνω την κόρη μου στον παιδικό, για να γυρίσω και να γράψω για το δικαίωμα της γυναίκας να ζει όπως οι άντρας. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι τα σχολικά βιβλία υποδαυλίζουν τις καθημερινές μας τύψεις. Το Υπουργείο Παιδείας έχει όλη την πληροφορία για να αλλάξει τον τρόπο σκέψης των επόμενων γενεών. Ζούμε σε μια ώριμη εποχή για κάτι τέτοιο.
Οι γυναίκες με παιδιά θα δουλεύουν, αν θέλουν, γιατί έτσι θέλουν, χωρίς να χρειάζεται συζήτηση στην τάξη.
Περιμένουμε τις δικές σας ιστορίες σχετικά με τα σχολικά βιβλία και πώς αυτά επηρέασαν την σκέψη των παιδιών σας.