Το φύλο ενός ατόμου μπορεί να επηρεάσει το προσδόκιμο ζωής, τα έτη υγιούς ζωής, τη θνησιμότητα και τους κινδύνους εμφάνισης ασθενειών. Αυτό οφείλεται εν μέρει στους κοινωνικά κατασκευασμένους ρόλους των ανδρών και των γυναικών και στις σχέσεις μεταξύ τους. Οι ρόλοι αυτοί όμως μπορούν να επηρεάσουν και την αντιμετώπιση των δυο φύλων από την ιατρική κοινότητα.
Χαρακτηριστικά, οι γυναίκες έχουν λιγότερες πιθανότητες να ληφθούν τα συμπτώματα τους στα σοβαρά, να διαγνωστούν έγκαιρα και να λάβουν φαρμακευτική αγωγή για τον πόνο. Οι παθήσεις που αφορούν γυναίκες δεν έχουν μελετηθεί εκτενώς σε κλινικές δοκιμές, ειδικότερα πριν το 1990, με αποτέλεσμα να μην έχουν βρεθεί ακόμα τα καταλληλότερα φαρμακευτικά σκευάσματα γι’αυτές. Παραδείγματος χάριν, οι γυναίκες είναι περισσότερο πιθανόν να λάβουν αγωγή κατά του άγχους όταν αντιμετωπίζουν συμπτώματα πόνου, απ’ ότι οι άνδρες, και να διαγνωστούν ως ψυχιατρικοί ασθενείς, λόγω του ότι πολλές φορές τα συμπτώματα τους ταιριάζουν με αυτά της αγχώδους διαταραχής.
Πολλά από τα παραδείγματα για αυτό το χάσμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ιστορίες όπου γυναίκες διαγνώστηκαν με ουρολοίμωξη, ενώ έπασχαν από ενδομητρίωση ή καρκίνο των ωοθηκών, μιας και οι γιατροί δεν πίστευαν τον σοβαρό πόνο που ένιωθαν οι γυναίκες αυτές.
Έρευνες επίσης δείχνουν πως στην ιατρική, ο πόνος των γυναικών δεν λαμβάνεται το ίδιο σοβαρά όσων των ανδρών από τους ειδικούς. Μια έρευνα συγκεκριμένα δείχνει ότι όταν οι γυναίκες επισκέπτονται τα επείγοντα, έχουν λιγότερες πιθανότητες να λάβουν οπιοειδή σκευάσματα (που είναι τα πιο ισχυρά για την αντιμετώπιση του πόνου) απ’ ότι οι άνδρες.
Μια ακόμα έρευνα για τις πρακτικές στα επείγοντα έρχεται από τη Σουηδία, η οποία καταδείχνει ότι οι γυναίκες αναγκάζονται να περιμένουν περισσότερο για περίθαλψη από ότι οι άνδρες και δεν χαρακτηρίζονται συχνά ως πραγματικά επείγοντα περιστατικά.
Αποτέλεσμα της πρακτικής αυτής είναι μια 22χρονη Γαλλίδα, το 2018, να τηλεφωνήσει στα επείγοντα για να ζητήσει βοήθεια για τον πόνο της που την έκανε να νιώθει ότι «πρόκειται να πεθάνει από αυτόν». Η απάντηση που πήρε από το τηλεφωνικό κέντρο ήταν ότι «σίγουρα θα πεθάνεις μια μέρα, όπως και όλοι μας». Αυτό που δεν φανταζόταν ήταν ότι όταν η γυναίκα αυτή διακομίστηκε στο νοσοκομείο μετά από πέντε ώρες αναμονής, υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και πέθανε από πολλαπλή οργανική ανεπάρκεια.
Όσον αφορά τις καρδιοαγγειακές παθήσεις, μια έρευνα έδειξε ότι οι γυναίκες είναι έως και επτά φορές πιο πιθανόν να μην διαγνωστούν σωστά όταν υποφέρουν από ένα καρδιακό επεισόδιο. Και αυτό γιατί στην ιατρική, τα συμπτώματα για τις περισσότερες ασθένειες βασίζονται στην ανδρική φυσιολογία, και στην περίπτωση των καρδιακών επεισοδίων, οι γυναίκες έχουν τελείως διαφορετικά συμπτώματα από τους άνδρες.
Όλα αυτά με κάνουν να αναρωτιέμαι, γιατί υποτιμούνται τα συμπτώματα των γυναικών; Πόσες γυναίκες ακόμα θα πρέπει να κινδυνέψουν ή ακόμα και να θυσιαστούν άβουλα στο βωμό αυτής της πρακτικής; Για ποσό ακόμα τα γυναικεία σώματα θα παλεύουν για το δικαίωμα στην ίση μεταχείριση στην υγεία και την εμπιστοσύνη σε αυτά; Από την απαγόρευση των εκτρώσεων μέχρι και την αμφισβήτηση των συμπτωμάτων τoυς, οι αγώνες των γυναικών για τα σώματα τους φαίνονται πιο επίκαιροι από ποτέ. Τέλος, πάντα πίστευα ότι επειδή οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη ανοχή στον πόνο, όταν εκφράζουν την δυσφορία από αυτόν, τότε σίγουρα θα τις αντιμετωπίσουν σοβαρά. Αλλά από τα παραπάνω συμπεραίνω ότι ίσως απλά τις βλέπουν να ”παραπονιούνται” και να μην υπομένουν τον πόνο ”στωικά”…
Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφτείτε αυτή τη σελίδα του BBC.