Γεια σου κορίτσι και λοιπές αναγνώστριες του site. Αυτό το e–mail είναι από άνδρα αναγνώστη ο οποίος παρακολουθεί και διαβάζει εδώ και χρόνια αρχικά τη στήλη της Α-μπα και μετά το ίδιο το site (αν και ομολογώ όχι με μεγάλη σταθερότητα και συνέπεια, λόγω της έλλειψης χρόνου).
Δεν αφορά ερώτηση αλλά κάτι που παρατήρησα και ήθελα να μοιραστώ με το κοινό. Όπως προείπα ακολουθώ χρόνια τη στήλη και μετέπειτα το site. Η προσπάθεια ανάλυσης και κατανόησης συμπεριφορών, προτύπων, σκέψεων και νοοτροπίας, καθώς και οι παραπομπές σε ειδικευμένη υποστήριξη και η παρότρυνση ενδοσκόπησης και κατανόησης των βαθύτερων λόγων και αιτιών που οδηγούν σε συγκεκριμένες απόψεις και συμπεριφορές είναι εξαιρετική και θεωρώ ότι οδηγεί πάντα σε θετικά αποτελέσματα αρκεί να υπάρχει η διάθεση για κάτι τέτοιο. Επίσης η προσπάθεια εξισορρόπησης διαφορών και διαχωρισμών μεταξύ των φύλων σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής είναι εξαιρετική. Όλοι θα πρέπει να παλέψουμε για αυτό όχι μόνο σε διαφυλικό αλλά και διαφυλετικό και διαταξικό πλαίσιο (ελπίζω να χρησιμοποιώ σωστά τις ορολογίες), ώστε στο τέλος της ημέρας η ισότητα και η ισονομία να θεωρούνται και να είναι αυτονόητες. Αρκεί όμως το λιβανιστήρι. Στο διά ταύτα και στον λόγο του μηνύματος.
Απολάμβανα την πρωινή Κυριακάτική βόλτα μου στο βουνό όταν κατεβαίνοντας για να βγώ στη Λαυρίου και να πάρω τον δρόμο της επιστροφής περίμενα κάποια δευτερόλεπτα στον κόκκινο σηματοδότη της διασταύρωσης. Περιμένοντας το πράσινο, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στις εξαγγελίες κηδειών και μνημόσυνων στην κολόνα του σηματοδότη. Κάτι η ανθρώπινη περιέργεια κάτι η αναμονή της διέλευσης, με έκαναν να παρατηρήσω καλύτερα τα ονόματα στις εξαγγελίες (να πω την αμαρτία μου θέλοντας και μη παρατηρώ τέτοιες εξαγγελίες έχοντας ένα κρυφό φόβο μήπως αντικρύσω κάποια μικρή ηλικία που θα μου σφίξει το στομάχι – δεν ξέρω γιατί έχω αυτή την παρότρυνση, ίσως είναι ένα αντικείμενο ψυχανάλυσης -). Το βλέμμα μου έμεινε καρφωμένο σε μία συγκεκριμένη (όχι ευτυχώς λόγω ηλικίας αλλά για κάτι που με σόκαρε σε μεγάλο βαθμό). Η θανούσα στην εν λόγω εξαγγελία αναφέρονταν ως (τυχαία τα ονόματα – καμία σχέση με τα πραγματικά) Αλεξάνδρα, χήρα Δημητρίου Μπούρου. Κοίταζα και ξανακοίταζα μήπως έχω κάνει κάποιο λάθος. Όμως όχι. Η εξαγγελία δεν έφερε επώνυμο θανούσης. Το όνομα ήταν Αλεξάνδρα χήρα κάποιου. Το αρχικό σοκ διαδέχτηκε η συνειδητοποίηση ότι έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο στο παρελθόν ίσως όμως δεν το φιλτράρισα τόσο πολύ λόγω ηλικίας ή έλλειψης προσοχής. Απίστευτο! Εν έτη 2018 μέσα στην Αθήνα, κάποια γυναίκα ακόμη και στο θάνατο της προσδιορίστηκε ως χήρα κάποιου, όπως φαντάζομαι σαν παιδάκι ήταν η Αλεξάνδρα, κόρη κάποιου, η Αλεξάνδρα σύζυγος κάποιου και μέχρι το θάνατο της (ακόμη και σε αυτόν) η Αλεξάνδρα χήρα κάποιου. Είναι αυτό η απόλυτη εκμηδένιση της προσωπικότητας της γυναίκας αυτής από το οικογενειακό και οικείο – φιλικό περιβάλλον της, κάτι που μου κάνει αντίστοιχο σε γυναίκες κτήματα ανδρών στον Αραβικό κόσμο, ή εγώ το είδα υπερβολικά? Keep fighting!