Βρισκομαι σε θεραπεια 7 χρονια με θεραπευτη 9 χρονια νεοτερο μου, παντρεμενο με παιδι. Αυτα τα εμαθα πριν απο 3 χρονια, επειδη τον ρωτησα αφου πρωτα του ειπα οτι ειμαι ερωτευμενη μαζι του. Πρωτα ρωτησα την ηλικια του, μου απαντησα πως θα πρεπει να την εχω καταλαβει περιπου, οντως, την υπολογιζα οσο μου ειπε (41 τοτε), στη συνεχεια την ανεφερε με δυνατη φωνη και υπερηφανια. Στη συνεχεια, του ζητησα να συνεχισει και να μου πει εαν ειναι παντρεμενος και εαν εχει παιδι. Μου απαντησε αλλα με φωνη δειλη και σιγανη. Του ειχα πει, πριν απαντησει, οτι δεν φαινεται παντρεμενος, και τον ακουσα να λεει σιγανα “γιατι δεν φαινομαι;…’, σαν να απορουσε. Στη συνεχεια, ο ιδιος δεν ειπε τιποτα σχετικα. Μονο, οταν του ειπα για τη διαφορα ηλικιας, μου ειπε “Νομιζετε οτι προκειται για την ηλικια; ” και πως δεν το επιτρεπει η σχεση που εχουμε. Μετα απο αυτα, και προτασσοντας τη θεραπεια, προσπαθησα (και ακομη προσπαθω) να παψω να εχω ερωτικα συναισθηματα για εκεινον. Νομιζω οτι θα ειχα καταφερει να παψω να τον βλεπω ερωτικα αν εκεινος, δεν αφηνε καποιες, ελαχιστες, φορες με το υφος του, το βλεμμα του, τη μη λεκτικη επικοινωνια, να αιωρειται ενα υπονοουμενο: οτι του αρεσω, με βρισκει ελκυστικη. Εχω παρατηρησει οτι αυτο συμβαινει προς το τελος της ανοιξης και σε συνεδριες οπου, οντως, εχω πιο ελκυστικη εμφανιση (φαινομαι πιο ξεκουραστη δηλ. γιατι το ντυσιμο μου δεν το προσεχω, ντυνομαι πολυ απλα και καθημερινα). Τον περασμενο Μαιο η Ιουνιο, με κοιταξε στο τελος της συνεδριας, με βλεμμα εντονο και δειλο που δεν μου φανηκε, ομως, καθολου αυθορμητο (καμια απο τις φορες που φερεται/αντιδρα με τετοιο τροπο δεν μου φαινεται οτι ειναι αυθορμητη, χωρις δηλ. να εχει συναισθηση του τι κανει). Τοτε, του ανταπεδωσα ενα βλεμμα εντονα σοβαρο, βλεμμα εντονης αποριας σαν να τον ρωτουσα τι κανει. Κι εκεινος, μετα απο καποια δευτερολεπτα, με κοιταξε με υφος πονηρο, χαμογελωντας πονηρα και καπως ειρωνικα σαν να μου ελεγε: “Ελα τωρα… Δεν το θελεις να σε κοιταζω ετσι;” , οτι δηλ. θελω να μου στελνει το μηνυμα οτι του αρεσω, ενδεχομενως. Θελω να σου πω οτι προκειται για εναν ανθρωπο που φαινεται ηπιων τονων, που δειχνει συστολη, τον εχω δει να κοκκινιζει, φαινεται στοργικος και συναισθηματικος (αλλα και λαγνος), εχει φερθει με διακριτικοτητα και εχει δειξει αληθινο ενδιαφερον, συμπαθεια σε δυσκολες δικες μου στιγμες,. Δεν μπορω, ομως, να καταλαβώ αυτο το κομματι της συμπεριφορας του και της προσωπικοτητας του. Γιατι μου στελνει αυτα τα αντιφατικα μηνυματα καποιες φορες. Ειχα σκεφτει οτι το εκανε για να παραμενω και να μη φυγω αλλα θεωρω οτι ειναι καλος ψυχολογος και δεν του ειναι δυσκολο να βρει “πελατες”. Εχω σκεφτει οτι μπορει να το κανει για τη θεραπεια, δεν ξερω τι εχοντας στο μυαλο του, αλλα πια δεν το αντεχω. Νιωθω οτι παιζει οχι (μονο) με τα συναισθηματα μου αλλα με το μυαλο μου. Ειχα θελησει να ξεκαθαρισω τα πραγματα και ετσι, του ειχα πει τι ενιωθα, χρειαστηκα πολυ κουραγιο για να του το αναφερω και να ρωτησω και για την ιδιωτικη του ζωη γιατι με ειχε μπερδεψει. Και εξακολουθει να με μπερδευει. Τους τελευταιους μηνες, αναλογιζομενη ολα αυτα και τη συμπεριφορα του, ειδα οτι η ενσυναισθηση που εδειχνε απεναντι μου μειωθηκε, σαν να επαψε να βρισκεται στο πλαι μου συνσισθηματικα, ως ψυχολογος εννοω. Μια ενδειξη για εμενα, ηταν το γεγονος οτι ζητησε μικρη αυξηση του κοστους της επισκεψης μετα απο ενα ατυχημα στο προσωπο που μου συνεβη και για να το αντιμετωπισω εχω επιβαρυνθει πολυ οικονομικα. Μεσα σε ολη αυτη την ψυχικη φθορα, στενοχωρια, ενιωσα οτι μου προσεθετε κι αλλη και, κυριως, δεν συμμεριζοταν την κατασταση μου. Του εδωσα τα επιπλεον χρηματα και του ζητησα να κανουμε μια διακοπη για 2-3 μηνες λογω των αυξημενων οικονομικων αναγκων που μου προεκυψαν. Μου ειπε πως εκεινος “ηταν ενταξει μ’ αυτο”. Δεν εχω τη διαθεση να συνεχισω μαζι του, δεν καταλαβαινω τη σταση του καποιες φορες, εχω καταληξει στο συμπερασμα οτι προκειται για καποιο δικο του προβλημα, μια δικη του ναρκισιστικη αναγκη για επιβεβαιωση και επιπλεον, τον βλεπω πια αποστασιοποιημενο συναισθηματικα και ανθρωπινα απεναντι μου. Ηθελα να βρω μια αφορμη να του μιλησω, η οποια δεν βρεθηκε, ειναι και ο ιδιος πολυ επιδεξιος στη σταση του, εξαλλου προκειται για εξωλεκτικη επικοινωνια και δεν προκειται να αποδεχτει τιποτα. Τωρα, με το ατυχημα που μου συνεβη, δεν ειχα και το κουραγιο να αναφερθω ουτε στο ζητημα της αυξησης της τιμης, χρειαζομουν και χρειαζομαι ολες τις δυναμεις μου για να αντιμετωπισω ο,τι μου συνεβη. Δεν ξερω τι να κανω. Μπηκα τυχαια στο siteσου, και αρχισα να σου γραφω. Αν εχεις κατι να μου πεις για ολα αυτα, αν μπορεις καπου να με βοηθησεις… Εχω αναγκη απο βοηθεια. Σ’ ευχαριστω οπως και να’ χει
Ένα τέτοιο ζήτημα, δηλαδή η ερωτική έλξη που δεν παρέρχεται, αλλά επανέρχεται ως προβληματισμός σε μια διάρκεια τουλάχιστον 4 ετών, θα πρέπει να συζητάται ξανά και ξανά σε μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία.
Είναι ένα φαινόμενο πολύ συχνό. Το γιατί συμβαίνει έχει πολύ λίγο να κάνει με την ελκυστικότητα του θεραπευτή, αλλά με πιο βαθιά αίτια, που αξίζουν διερεύνησης, ειδικά όταν η θεραπεία περιβάλλεται γύρω από το συγκεκριμένο μοτίβο. Σίγουρα θα υπήρχαν και άλλα ζητήματα που θα συζητούσατε, αλλά διακρίνω πως στο παρασκήνιο υπήρχε πάντοτε η επιθυμία σου να πιάσεις και την παραμικρή υπόνοια φλερτ. Δεν θα εξετάσω αν ήταν έτσι- αν όντως σε φλέρταρε δηλαδή- ή δεν ήταν. Δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Αλλά είναι σημαντικό ότι δεν συζητήθηκαν οι ματιές που σε προβλημάτιζαν. Τα πάντα πρέπει να συζητούνται, η σχέση θεραπευόμενου-θεραπευτή είναι το α και το ω στην επιτυχή έκβαση της θεραπείας.
Σαν τακτική μου κλωτσάει ως επαγγελματίας να ζητάς αύξηση σε μία εδραιωμένη θεραπεία. Η μείωση έχει λογική. Η αύξηση δεν έχει. Αν θεωρείς ότι ήρθε η ώρα να αυξήσεις τις τιμές σου, θα το κάνεις σε νέους πελάτες, όχι στους παλιούς. Αυτό είναι η δική μου προσωπική άποψη, μπορεί κάποιοι συνάδελφοι να διαφωνούν, δεν το γνωρίζω. Θα μπορούσα να πω πολλά πάνω στο αίτημα του για περισσότερα χρήματα, τη στιγμή μάλιστα που εκ των πραγμάτων είχες μια οικονομική και προσωπική δυσκολία, αλλά δεν θα το κάνω γιατί δεν ξέρω και τις δύο πλευρές της ιστορίας.
Θα έλεγα να πας σε κάποιον νέο θεραπευτή/ νέα θεραπεύτρια. Θεωρώ πως είναι απαραίτητο.