Υπέρμετρο άγχος και αναβλητικότητα

[Φραουλίτσα]

Καλησπέρα σας!!
Είμαι 25 ετών. Τα τελευταία 2 χρόνια όπου έδωσα τα τελευταία μαθήματα για πτυχίο και ξεκίνησα μεταπτυχιακό έχω παρά πολύ άγχος για οτιδήποτε σχετίζεται με τη σχολή. Πρώτα άγχος ότι δεν θα πάρω ποτέ πτυχίο (γιατί κάποια μαθήματα ήταν δύσκολα και καθυστέρησα περίπου 1,5 χρόνο να τελειώσω). Μετά άγχος ότι δεν θα περάσω τα μαθήματα του μεταπτυχιακού. Να σημειώσω ότι το άγχος μου συνδυάζεται με αναβλητικότητα με αποτέλεσμα στις εξεταστικές να τρέχω και να μη φτάνω. Να τονίσω ότι μόλις ξεκίνησα πειράματα για τη διπλωματική μου και έχω παρατηρήσει ότι είμαι πιο αργή σε σχέση με άλλα παιδιά στο εργαστήριο και κάνω λάθη λόγω άγχους και απροσεξίας. Γνωρίζω ότι οι υπεύθυνοι καθηγητές μου είναι αυστηροί και έχουν απαιτήσεις-μέχρις στιγμής δεν μου έχουν πει κάτι άσχημο ακόμα και όταν κάνω κάτι λάθος αλλά φοβάμαι ότι έχω εκτεθεί και θα τελειώσει η υπομονή τους. Επισκέπτομαι ψυχολόγο τον τελευταίο χρόνο αλλά έχω δει μικρή βελτίωση πάνω σε αυτά τα θέματα. Εαν υπάρχει κάποιος με αντίστοιχη ιστορία -δηλαδή που αντιμετώπισε ή αντιμετωπίζει υπέρμετρο άγχος- θα ήθελα να μοιραστεί εδώ την εμπειρία του και πως το αντιμετωπίζει.
Ευχαριστώ πολύ!!

[Artzibal]

Παρόμοια ιστορία κι εγώ. Είμαι στη φάση που τελειώνω το γράψιμο του διδακτορικού εδώ και χρόνια πλέον..Κάθε φορά που με ρωτάνε πως πηγαίνει και ποτέ θα τελειώσω με πιάνει ένα πολύ έντονο άγχος και μια επιθετικότητα. Παρόλο που υπάρχουν κάποιοι πρακτικοί λόγοι που καθυστερώ, η αλήθεια είναι πως ο κυριότερος είναι το άγχος μου για την παρουσίαση που θα ακολουθήσει. Αγχώνομαι τόσο που αν δεν το θεωρούσα αποτυχία/κρίμα τόσος κόπος και χρόνος δε θα το παρουσίαζα ποτέ. Λογικά σκεπτόμενη μπορώ να το υποστηρίξω μια χαρά! Όμως μετά με πιάνει τέτοιο άγχος που υπονομεύω τον εαυτό μου.
Πως το αντιμετωπίζω; Θα έπρεπε με ψυχολόγο για να είμαι ειλικρινής.. παρόλα αυτά απλά το σπρώχνω κάτω από το χαλί εδώ και πολύ καιρό. Πλέον ο χρόνος μου έχει τελειώσει και τρέχω και δε φτάνω με αποτέλεσμα να είμαι σωματικά και ψυχολογικά κουρέλι.. το μόνο κάπως θετικό είναι ότι νιώθω ΤΟΣΟ κουρασμένη που το άγχος μου έχει μετατραπεί λιιιιιγο σε ενθουσιασμό ότι θα αποτινάξω αυτόν τον βραχνά από πάνω μου.
Με στεναχωρεί που ένα σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μου το βλέπω έτσι αλλά δυστυχώς εδώ με έφεραν οι επιλογές και το άγχος μου. Θέλω να πιστεύω ότι μόλις τελειώσω θα το θυμάμαι λίγο πιο θετικά!
Ο ψύχραιμος εαυτός μου θα πρότεινε να ψάξεις να βρεις τι είναι αυτό που σε αγχώνει πραγματικά..η αποτυχία, η σύγκριση με τους άλλους, η επικριτικότητα του περιβάλλοντος και των συναδέλφων, …; Και να δουλέψεις πάνω σε αυτό.
Α και κανε ενα βήμα πίσω..προσπάθησε όταν αγχώνεσαι να δίνεις στον εαυτό σου 5-10 λεπτά να σκεφτεί πριν πράξει-δε θα πάθει τπτ κανένα πείραμα αν το καθυστερήσεις 5 λεπτά (εντάξει ίσως κάποια 😛). Εγώ ενώ μπορώ να ανταπεξέλθω πολύ καλά στην πίεση και στις συνθήκες που επικρατεί χάος, αν αυτό οφείλεται σε κάτι που έκανα εγώ, τότε αγχώνομαι, κάνω σπασμωδικές κινησεις και κάνω τη μια μλκ μετά την άλλη..όποτε λίγο κάτσε, σκέψου και πράξε 🙂

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις