- Αυτό το θέμα έχει 8 απαντήσεις, 4 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 4 έτη, 7 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Έχω σχέση με έναν άνθρωπο που έχει διπολική διαταραχή και αντιμετωπίζω πολλές δυσκολίες.Έχω διαβάσει αρκετά για το θέμα, έχω δει ντοκιμαντέρ και γενικά προσπαθώ να τον καταλάβω όσο γίνεται αλλά δεν τον βρίσκω πουθενά και ο ίδιος είναι πολύ κλειστός και δεν μιλάει. Άνοιξα λοιπόν το θέμα για να μιλήσω με ανθρώπους που έχουν αντίστοιχες εμπειρίες αλλά και με άτομα που πάσχουν από διπολική διαταραχή.
Πρώτη σοβαρή μου σχέση, εγώ 19, αυτή 17, σχέση κάνα 9μηνο. Διαγνώστηκε όσο τα είχαμε, είχε τρομερή άρνηση στο να το αποδεχτεί, γεγονός που επιδείνωσε και την κατάστασή της αλλά και την κατάσταση της σχέσης μας. Αποδέχτηκε ότι έχει πρόβλημα μόνο αφού χρειάστηκε να νοσηλευτεί για δύο μήνες. Ήμασταν μαζί καθόλη τη διάρκεια της νοσηλείας και χωρίσαμε κάνα μήνα μετά, για να αφοσιωθεί στον εαυτό της και την ανάρρωση (και πολύ καλά κάναμε in retrospect). Έχουμε παραμείνει φίλοι (η μόνη πρώην με την οποία έχω επαφές), εν μέρει επειδή μας έδεσαν όσα περάσαμε μαζί τότε λόγω της αρρώστιας.
Όσο ήμασταν μαζί δεν έπαιρνε ούτε φάρμακα ούτε έκανε ψυχοθεραπεία μέχρι που νοσηλεύτηκε, οπότε ήταν ανεξέλεγκτη η κατάσταση. Ουσιαστικά ως λειτουργικό άτομο με διπολική διαταραχή την έχω ζήσει μόνο ως φίλη και όχι ως σύντροφο, αλλά αν θες να ρωτήσεις κάτι είμαι στη διάθεσή σου.
Σε ευχαριστώ για την απάντηση. Εμένα εκείνο που με δυσκολεύει πολύ είναι η τάση του για απομόνωση και το γεγονός οτι δεν μπορώ να καταλάβω αν κάποιες άσχημες συμπεριφορές του οφείλονται στον χαρακτήρα του ή στο πρόβλημα του.
Αγαπητή, η μανούλα μου είναι διπολική από τη γέννα μου. Δηλαδή στην ουσία έχω πάνω από τριάντα χρόνια σχέση με άτομο με αυτή τη διαταραχή, και ας μην είναι ερωτική. Η ασθένεια την έχει κάνει άστατη, εκρηκτική, με αδυναμία να βάλει οποιοδήποτε πρόγραμμα στη ζωή της αλλά και απρόσμενη, ενδιαφέρουσα, περιπετειώδη. Μπορώ δηλαδή να δω και τι είναι το “ελκυστικό” αλλά και ποια στοιχεία είναι τα δύσκολα, που χρειάζονται προσπάθεια να κατανοηθούν. Αυτό που λειτούργησε για να βρει τον εαυτό της είναι η ελευθερία. Καμία προσδοκία, καμία δέσμευση (ναι όπως φαντάζεστε διαζευγμένοι γονείς) αλλά παράλληλα να είμαστε στη ζωή της κι εγώ και ο πατέρας μου και να μας νιώθει ότι αν χρειαστεί κάτι μπορεί να απευθυνθεί σε εμάς. Το κλειδί είναι στο ότι σταματήσαμε να περιμένουμε το οτιδήποτε, και τότε ένιωσε άνετα και σταμάτησε να δρα σπασμωδικά. Ότι άλλο χρειαστείς εδώ είμαι εγώ!
Δηλαδή δεν είναι εφικτό να κάνουν σχέσεις αυτοί οι άνθρωποι; Δεν ξέρω τι να υποθέσω… βλέπω έναν άνθρωπο που έχει σε πρόγραμμα τη ζωή του, από την άλλη τραβηγμένο και κλεισμένο στον εαυτό του. Δεν τον παρακολουθεί γιατρός αλλά παίρνει φάρμακα όταν θέλει εκείνος… Μου φέρεται απότομα και με κατηγορεί για πράγματα που δεν φταίω. Είναι πολύ δύσκολο. Πονάω πολύ γιατί τον αγαπώ αλλά….
Στο πρώτο σου ερώτημα δεν ξέρω πως ακριβώς να απαντήσω , γιατί έχω εδώ και χρόνια πάψει να διαχωρίζω μεταξύ ασθένειας και χαρακτήρα. Δηλαδή, εφόσον ένας άνθρωπος φέρεται με κάποιο τρόπο, πρέπει να έχει την ευθύνη του τι λέει και κάνει. Αν δεν μπορεί να το ελέγξει, όπως ένας ασθενής, δεν ακυρώνει τη συμπεριφορά του. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να αλλάξω εγώ την αντίδραση προς αυτό. Όταν και η μαμά μου άφηνε την αρρώστια της ανεξέλεγκτη, δεν έπαιρνε αγωγή συστηματικά και φερόταν βίαια, εγώ αποχωρούσα. Έχουμε κανει και μήνες χωρίς να μιλάμε για αυτό το λόγο. Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να διαχειριστώ ερωτική σχέση που θέλει συχνή επαφή. Δε νομίζω βασικά να μπορούσα. Το να νιώθει οργή και να εξαπολύει κατηγορίες δυστυχώς μου φαίνεται κλασικό σύμπτωμα, το έχω ζήσει πολλές φορές. Δεν είναι κάτι που βελτιώνεται με αγωγή, τουλάχιστον από όσο έχω δει εγώ. Πλέον η μανούλα προσπαθεί να έχει ομαλή σχέση μαζί μου αλλά σε αυτό παίζω μεγάλο ρόλο εγώ, που δεν “ψάχνω να βρω το δίκιο μου πλέον” , αντίθετα πολλές φορές είμαι “ο γιατρός είπε να λέμε ναι”.
broken, με βάση τη δική μου εμπειρία πάντα, το “Δεν τον παρακολουθεί γιατρός αλλά παίρνει φάρμακα όταν θέλει εκείνος” είναι μεγάλη καμπάνα. Όπως οποιαδήποτε χρόνια ασθένεια, θέλει παρακολούθηση από γιατρό. Φοβάμαι ότι αυτή η συμπεριφορά του δικού σου είναι δείγμα ότι είτε δεν έχει αποδεχτεί πλήρως το πρόβλημά του και βρίσκεται ακόμα σε φάση άρνησης, είτε – ακόμα χειρότερα – ότι του αρέσει ώρες-ώρες το να “ξεφεύγει” και χρησιμοποιεί την ασθένειά του για να δικαιολογήσει συμπεριφορές.
Κάθε φορά που η πρώην μου αποφάσιζε ότι “έλα μωρέ, καλά είμαι, μπορώ να το ελέγξω μόνη μου” έφτανε σε ένα σημείο να μην μπορεί να το ελέγξει και να ξανακυλήσει άσχημα. Όταν το πήρε απόφαση ότι έχει πρόβλημα και άρχισε να συνεργάζεται με το γιατρό της αντί να τον βλέπει ανταγωνιστικά, τότε μόνο κατάφερε να βάλει τη ζωή της σε τάξη, να κάνει σχέσεις, να τελειώσει πανεπιστήμιο, να βρει δουλειά κλπ. Πληροφοριακά, τώρα είναι παντρεμένη, με ένα γιο 3 χρονών, με σταθερή δουλειά, και έχει πάνω από δεκαετία να κάνει μεγάλη κρίση. Αλλά τα χάπια χάπια και ο γιατρός γιατρός, αλλιώς δεν γίνεται.
Και ενα θλιβερο απντειτ απο μενα, η μανουλα μου που ειχε πανω απο δεκαετια να κανει σοβαρη κριση, ζουσε μονη της, ηταν ισορροπημενη (οσο μπορει) και λειτουργικη, αυτη τη στιγμη νοσηλευεται ξανα. Εκοψε τα χαπια κρυφα και εφτασε σε σημειο που την μαζεψε η αστυνομια απο καπου και την πηγε σηκωτη στο ψυχιατρειο. Δε το λεω για να σε τρομαξω, απλα για να ξερεις οτι η ζωη με ενα ασθενες ατομο δεν παυει ποτε να ειναι αγωνας και να συνεχισεις με πληρη γνωση εαν το επιθυμεις.
Aγαπητή broken καλημέρα
Μητέρα με διπολική διαταραχή,αδερφός με ψύχωση,και εγώ καταθληπτικός με αγχώδη διαταραχή !!!!!
Είχα όμως την μεγάλη τύχη στην ζωή μου η συντροφός μου να μ’αγαπάει πολύ και να με συμπαραστέκεται,σε όλα μου μου τα σκαμπανεβάσματα.Στην αρχή προσπάθησε να βοηθήσει και τον αδερφό μου,και την μητέρα μου,αλλά αρνήθηκαν και οι δύο..
βλ. ΑΡΝΗΣΗ
Και εγώ είχα αρνηση στο θέμα,αλλά όταν το αποδέχθηκα,είχα κανει ηδη το πρώτο βήμα προς την ιασή μου αν μπορώ να πω και έτσι.
Αν ο συντροφός σου έχει πλήρη γνώση και αποδοχή τις κατάστασης του,τότε θα σε βοηθήσει πάρα πολύ αυτό,ώστε να το αντιμεπωπίζεις καλύτερα
Είμαι απόμακρος ναι,είμαι στην κοσμάρα μαυ ναι,αλλά πιστεψέ με δεν το κάνω επίτηδες.
Δουλειά,σπίτι ύπνος(2-4 ώρες) τηλεόραση κλπ κλπ μία κανονική μέρα..δηλ σκ@τ@
Νιώθω το βάρος που προκαλώ στην συζυγό μου αλλά το παλέυω πολύ
Ατομα με ψυχολογικά προβήματα έχουν την τάση να κατηγορούν πάντα τους άλλους αλλα
Πιστεψέ με ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ
Χαίρομαι που είσαι δίπλα του και τον υποστηρίζει
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
