Mαιευτική βία

[Λασκαρίνα Λιακάκου]

Μετά από σχόλια σε ερώτηση, διαπιστώσαμε ότι υπάρχει ανάγκη συζήτησης για όλες τις εκφάνσεις της βίας γύρω από την εγκυμοσύνη και τον τοκετό.

Σε αυτό το χώρο, θα θέλαμε να μας στείλετε τα βιώματά σας σχετικά με τις εμπειρίες που είχατε με μαίες σε Ελλάδα ή εξωτερικό, θετικές ή αρνητικές ώστε ν’ανοίξουμε μια συζήτηση που φαίνεται να λείπει απ’το δημόσιο διάλογο.

[Ανώνυμος]

Δεν ήταν κατά τον τοκετό, αλλά και όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης υπήρχε πίεση σχετικά με τα κιλά μου, ότι θα πάρω πολλά κλπ. Ακόμα και στον 9ο μήνα, που είχα πάρει μόνο 8 κιλά, με πίεζε πολύ έντονα στο θέμα του φαγητού.

[Ανώνυμος]

Ευχαριστούμε Λασκαρίνα για τη δημιουργία του θέματος! Ξεκινάω εγώ λοιπόν με ένα ωραιότατο σεντόνι που είναι η δική μου ιστορία..

Παρόλο που πάντα ένιωθα κάπως άβολα με τα παιδιά (δεν ήξερα πως να τους φερθώ), ήξερα ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να αποκτήσω. Αλλά όντας πρακτικός και ορθολογικός άνθρωπος, ήξερα ότι για μένα ήταν σημαντικό να νιώσω έτοιμη ψυχολογικά, επαγγελματικά σε σχετικά στερεό έδαφος, με έναν άνθρωπο που θα με καλύπτει και σε στιγμή της ζωής μου που θα μπορούσα να προσφέρω σε ένα παιδί αυτό που εγώ θεωρούσα και θεωρώ σημαντικά και απαραίτητα.

Όταν γνώρισα τον Φ όλα κύλησαν ομαλά. Στη δεκαετία των 30 και οι δύο, έχοντας βγει από μακροχρόνιες σχέσεις, ξέραμε και οι δύο τι ψάχναμε και τι θέλαμε. Ένα από αυτά ήταν και οικογένεια. Ακόμα θυμάμαι όταν του ανακοίνωσα ότι είμαι έγκυος, το πόσο άλλαξε το πρόσωπό του από χαρά και ευτυχία. Η εγκυμοσύνη κυλούσε ομαλά για μένα. Δούλευα κανονικά καθώς ένιωθα σε γενικές γραμμές καλά, βρέθηκα να ταξιδεύω αρκετά περισσότερο λόγω δουλειάς και παράλληλα βρεθήκαμε να μετακομίζουμε. Εδώ θα ήθελα να αναφέρω ότι τα τελευταία χρόνια μένω μόνιμα στην Ολλανδία. Η Ολλανδία έχει ένα αρκετά διαφορετικό σύστημα υγείας από αυτό της Ελλάδας. Στην εγκυμοσύνη σε παρακολουθούν μαίες, εκτός αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα ή υπάγεσαι σε εγκυμοσύνη υψηλού κινδύνου, οπότε και σε παρακολουθεί γυναικολόγος. Επειδή λοιπόν δεν έχεις μια σταθερή μαία ή έναν σταθερό γιατρό, κάποιες εξετάσεις που ανήκουν στον προγεννητικό έλεγχο αποφάσισα να τις κάνω στην Ελλάδα με τον γυναικολόγο μου που με παρακολουθεί χρόνια και ξέρει το ιστορικό μου. Σε μία από αυτές τις εξετάσεις λοιπόν, ο γιατρός μου μου ανακοίνωσε ότι έχω επιχείλιο πλακούντα, που σημαίνει ότι ένα κομμάτι του πλακούντα βρίσκεται χαμηλά, στην είσοδο του τραχήλου και πιθανότατα να δημιουργήσει πρόβλημα στην γέννα. Εφόσον θα γεννούσα στην Ολλανδία θα έπρεπε να το αναφέρω στη μαία με το που γυρνούσα και επίσης σε περίπτωση που έβλεπα αίμα, θα έπρεπε να πάω άμεσα στο νοσοκομείο. Με το που γύρισα λοιπόν στην Ολλανδία, και στο επόμενο προκαθορισμένο ραντεβού με τη μαία, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αναφέρω τι μου είχε πει ο γιατρός μου. Επόμενο βήμα, να γίνει ένα υπερηχόγραφημα στις 32 εβδομάδες για να δούμε σε τι απόσταση βρίσκεται ο πλακούντας. Φτάνει ο καιρός, πάμε για το υπερηχογράφημα και επιβεβαιώνουν αυτό που είχε πει ο γυναικολόγος μου, οπότε και με παραπέμπουν σε γυναικολόγο εδώ. Μια εβδομάδα αργότερα πηγαίνω στο νοσοκομείο να γίνει νέο υπερηχογράφημα. Δεν μπορούσαν να δουν καλά τη θέση του πλακούντα, είχαν γενικά δυσκολίες στο υπερηχογράφημα, οπότε μου λένε εμείς δεν βλέπουμε κάτι αλλά εφόσον έχεις αύριο ραντεβού με την γυναικολόγο, θα το συζητήσεις μαζί της. Οκ. Την επόμενη μέρα λοιπόν πάλι στο νοσοκομείο για το ραντεβού με τη γυναικολόγο. Μου κάνει υπερηχογράφημα, δεν έβλεπε χαμηλά τον πλακούντα. Μου λέει λοιπόν ότι δεν βλέπει κάποιο θέμα και σύμφωνα με αυτήν μπορώ να γεννήσω κανονικά. Κάγκελο εγώ. Μα τι μου λέτε; Πριν ένα μήνα μου ανέφεραν αυτό το θέμα και πριν από μια εβδομάδα μου το επιβεβαίωσαν και εσείς τώρα μου λέτε ότι δεν υπάρχει θέμα; Ακολουθεί μια στιχομυθία που καταλήγει με την γιατρό να μου λέει: Εγώ δεν βλέπω κάποιο πρόβλημα αλλά σε βλέπω ανήσυχη και ότι δεν νιώθεις άνετα, οπότε σου προτείνω να συνεχίσουμε να σε παρακολουθούμε εδώ στο νοσοκομείο. Θα σε παρακολουθούν οι μαίες εδώ, θα έρθεις να γεννήσεις εδώ, ώστε αν προκύψει κάτι να μπορούμε να ανταποκριθούμε άμεσα. Το σκέφτηκα και θεώρησα ότι αφού δεν μπορούσα να αλλάξω το σύστημα υγείας, αυτή ήταν καλύτερη μέση λύση ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν άμεσα. Οπότε συμφώνησα (όλα αυτά συνέβησαν 3 εβδομάδες περίπου πριν το due date καθότι ήταν Αύγουστος και όλα υπολειτουργούσαν). Συνέχισα να πηγαίνω στο νοσοκομείο και να με παρακολουθούν οι μαίες εκεί. Εν τω μεταξύ είχαμε συζητήσει και με την μητέρα μου και είχαμε αποφασίσει να έρθει ώστε να είναι εδώ στη γέννα και να βοηθήσει και τον πρώτο καιρό. Περνάνε οι μέρες, φτάνει η ημερομηνία που μου είχαν δώσει αλλά το μωρό τίποτα. Στην Ολλανδία επίσης περιμένουν και σχεδόν 2 εβδομάδες μετά από την ημερομηνία που δίνουν. Με παρακολουθούσαν κανονικά και σχεδόν όταν φτάσαμε στις 2 εβδομάδες μου έκλεισαν ραντεβού Κυριακή να πάω για να γίνουν τεχνητοί πόνοι κλπ. Την Πέμπτη αρχίζω και νιώθω κάποιους πόνους. Γυρνάει ο Φ από την δουλειά, του λέω νομίζω ότι σήμερα θα γεννήσω. Θα πάω να κάνω ένα μπάνιο να είμαι έτοιμη. Την ώρα που έκανα το μπάνιο, σπάνε τα νερά! Τηλέφωνο στο νοσοκομείο, ναι γεια σας, μου έσπασαν τα νερά. Τι χρώμα είναι; Καφέ (σημάδι ότι το μωρό είχε κάνει κακά μέσα στην κοιλιά). Μαζεύουμε τα μπογαλάκιά μας και πάμε στο νοσοκομείο εγώ, ο Φ και η μαμά μου. Με κοιτάνε, μου βάζουν μηχανήματα για να παρακολουθούν την καρδιά του μωρού και περιμένουμε. Περνάει κάποια ώρα, αρχίζω και πονάω πιο πολύ και ζητάω να μου κάνουν επισκληρίδιο. Μου κάνουν, ηρεμώ κάπως γιατί πονάω λιγότερο. Μετά από 2 ώρες περίπου, έρχονται να με δουν, φουλ διαστολή, γεννάμε! Η γέννα γίνεται σε κανονικό δωμάτιο όπου έχω τον Φ δίπλα μου να με ηρεμεί και να μου κρατάει το χέρι και την μητέρα μου στην απέναντι μεριά, να έχει φουλ οπτική επαφή. Το μωρό γεννήθηκε μέσα σε 10 λεπτά. Μου το βάζουν στην αγκαλιά μου και μετά από 2 λεπτά (αφού είχε κλάψει) μου λένε, το μωρό δεν αναπνέει, πρέπει να το πάρουμε να το τσεκάρουμε. Το παίρνουν οι παιδίατροι λοιπόν να το δουν. Την ίδια στιγμή που συμβαίνει αυτό, βγαίνει και ο πλακούντας και αρχίζω και αιμορραγώ. Προσπαθούν να σταματήσουν την αιμορραγία αλλά χάνω αίμα πολύ γρήγορα. Έρχεται η γυναικολόγος που εφημέρευε και μου λέει πρέπει να σε ετοιμάσουμε για χειρουργείο. Ο Φ είχε ένα βλέμμα πανικού, από τη μία βλέπει να παίρνουν το μωρό του και από την άλλη εμένα. Εγώ είχα μπει στον αυτόματο, σκεφτόμουν ότι πρέπει να ζήσω να δω το παιδί μου να μεγαλώνει. Η μαμά μου να έχει φρικάρει βλέποντας το παιδί της να αιμορραγεί και να βρίζει στα ελληνικά. Μέχρι να με πάνε στο χειρουργείο (κάτι λιγότερο από μισή ώρα), είχα χάσει 3 λίτρα αίμα. Όταν γύρισα από το χειρουργείο, και αφού όλα πήγαν καλά, με πάνε να δω και το μωρό που επίσης είναι καλά και το έχουν στην παιδιατρική πτέρυγα για επιτήρηση. Το πρώτο του γεύμα το έλαβε από τον μπαμπά του με το μπιμπερό. Μείναμε στο νοσοκομείο 3 μέρες για παρακολούθηση και επιστρέψαμε σπίτι. Το καλό στην Ολλανδία είναι ότι την πρώτη εβδομάδα έρχεται στο σπίτι σου μια kraamzorg όπως τις λένε που βοηθάει τη μητέρα και το μωρό σε οτιδήποτε χρειαστούν. Η κυρία που ήρθε στο σπίτι μας ήταν φοβερή και μας βοήθησε πάρα πολύ. 2 εβδομάδες περίπου μετά τη γέννα, αρχίζω και συνειδητοποιώ τι έγινε εκείνο το βράδυ. Ότι εκείνο το βράδυ μπορούσα να είχα χάσει το μωρό μου, μπορούσα να είχα χάσει τη ζωή μου, μπορούσαμε να είχαμε χαθεί και οι δύο. Και από εκεί ξεκίνησε η κατηφόρα.. Ραντεβού με το νοσοκομείο και τους γιατρούς να μάθουμε τι πήγε λάθος. Αλλά η κακή ψυχολογία δεν άλλαζε. Δεν ένιωθα σύνδεση με το μωρό μου, το ένιωθα σαν βάρος. Και κάθε φορά που μίλαγα για τη γέννα, έκλαιγα. Κατάλαβα ότι είναι βαθύτερο όλο αυτό και αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο. Με βοήθησε να επεξεργαστώ τι έγινε εκείνο το βράδυ αλλά μου είπε ότι θα πρέπει να πάω και σε ψυχίατρο. Η διάγνωση; Μετατραυματικό στρες και ξεκινάμε αντικαταθλιπτική αγωγή για να με βοηθήσει με την νέα πραγματικότητα και τις δυσκολίες με το μωρό.

Πάνε 6 μήνες από τότε που ξεκίνησα τα φάρμακα. Το μωρό μου είναι πλέον 9 μηνών και εγώ νιώθω άλλος άνθρωπος. Νιώθω ευτυχισμένη, γεμάτη, νιώθω σύνδεση με το παιδί μου και νιώθω αυτά που νιώθει και ο σύντροφός μου πλέον, την αγάπη προς εκείνο. Και το βράδυ πάμε και τον κοιτάζουμε όταν κοιμάται και σκεφτόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε αυτό το πλασματάκι στη ζωή μας. Τώρα μπαίνω στη διαδικασία να σταματήσω την αγωγή και ελπίζω να πάνε όλα καλά και να μην βυθιστώ πάλι σε αυτή τη θλίψη. Και εύχομαι όταν με το καλό μείνω πάλι έγκυος, να έχω επουλώσει τις πληγές μου από όλη αυτή την ιστορία γιατί τώρα νιώθω ότι έχασα τους πρώτους μήνες της ζωής του μωρού μου. Τους έζησα στον αυτόματο. Δεν θα μπορούσα να γίνω καλά αν δεν είχα και έναν πολύ υποστηρικτικό σύντροφο δίπλα μου, μια οικογένεια που επίσης με στήριξε και ένα δίκτυο φίλων που μπόρεσα να ανοιχτώ και να πω όλα αυτά που έγιναν και που ένιωθα χωρίς να με κρίνουν. Είναι σημαντικό να λέμε τα προβλήματα και τα συναισθήματα που έχουμε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και μετά ως νέοι γονείς γιατί υπάρχουν πολλοί που νιώθουν το ίδιο και φοβούνται να μιλήσουν γιατί θα κριθούν. Ναι είναι πολύ όμορφο να αποκτάς ένα παιδί αλλά δεν είναι όλα ρόδινα ούτε εύκολα και είναι απόλυτα φυσιολογικό όλο αυτό. Και ας έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας στηρίζουν, μας ακούν, μας βοηθούν και είναι εκεί για εμάς.

[crazytram]

Χειροκροτώ την πρωτοβουλία σου! Έφτασε η ώρα να βγει στο φως η σάπια πλευρά του μαιευτικού συστήματος, να καταλάβουμε γιατί νιώθουμε ότι μας έκλεψαν τη γέννα μας και γιατί το “τουλάχιστον έχεις γερό μωρό” είναι τουλάχιστον επικίνδυνο.

Καταρχάς, η μαιευτική βία δεν είναι βία από τις μαίες! Είναι η θεσμική (γιατροί, μαίες, τραυματιοφορείς – όλοι οι επαγγελματίες που εμπλέκονται στον τοκετό) βία κατά των γυναικών, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, του τοκετού και μεταγεννητικά.

Δηλαδή: απόκρυψη πληροφοριών, ψέματα, τρομοκρατία, αδιαφορία ή άρνηση ικανοποίησης των αναγκών της γυναίκας, αναίτια ακινητοποίηση στο κρεβάτι/ ασιτία/ κλύσμα/ ξύρισμα, συχνές κολπικές εξετάσεις με ή χωρίς τη συναίνεση της γυναίκας, αγενής συμπεριφορά, λεκτική ταπείνωση, άρνηση συνοδού, αναίτιες παρεμβάσεις (πχ. περινεοτομή, ορός ωκυτοκίνης για να επισπεύσουν τον τοκετό) με ή χωρίς πληροφορημένη συγκατάθεση της μητέρας, πίεση στην κοιλιά της επιτόκου (μέθοδος Κριστέλλερ), απομάκρυνση του βρέφους από τη μητέρα χωρίς ιατρική ένδειξη, λανθασμένες και επικίνδυνες οδηγίες θηλασμού, ασιτία μετά από καισαρική, χορήγηση φόρμουλας χωρίς συγκατάθεση, ζούληγμα με πίεση του στήθους της μητέρας κλπ.

Φυσικά, η top μαιευτική βία είναι η αναίτια πρόκληση τοκετού (“Έλα μωρέ, γιατί να περιμένεις; Έτοιμο είναι το μωρό. Έλα το Σάββατο να στο βγάλω.”) και η αναίτια καισαρική (που είναι συνήθως αποτέλεσμα της αναίτιας πρόκλησης, μιας και μετά από ώρες και ώρες αναμονής οδηγούνται στο χειρουργείο, λόγω “μη εξέλιξης του τοκετού” ή “εμβρυϊκής δυσφορίας”)

Η μαιευτική βία έχει να κάνει με τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι επαγγελματίες υγείας στην επίτοκο και την οικογένειά της. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με το πώς γεννιέται το μωρό. Υπάρχουν γυναίκες που είχαν εφιαλτικό φυσιολογικό τοκετό και άλλες που είχαν υπέροχη εμπειρία καισαρικής. Γυναίκες που έζησαν τραυματική ή/και αναίτια καισαρική και άλλες που είχαν υπέροχο φυσικό/φυσιολογικό τοκετό.

Ατάκες – ψωμοτύρι, τύπου “Μα καλά, θες να γεννήσεις κολπικά και να ξεχειλώσεις εκεί κάτω; Δεν σκέφτεσαι τον άντρα σου;” ή “Τι πάει να πει δεν θέλεις επισκληρίδιο; Θες να ταλαιπωρείσαι και να πονάς; Η επιστήμη έχει προχωρήσει, δεν είμαστε πρωτόγονοι.” ή “Δεν πιστεύω να θες τοκετό στο νερό και βλακείες;” ΕΙΝΑΙ ΜΑΙΕΥΤΙΚΗ ΒΙΑ.

Οποιοσδήποτε χλευασμός, σε οποιαδήποτε επιθυμία της επιτόκου είναι ΜΑΙΕΥΤΙΚΗ ΒΙΑ.
Και με αυτό εννοούμε και την αντίστροφη περίπτωση από αυτή που συνήθως φανταζόμαστε. Δηλαδή, να επιθυμεί μία γυναίκα να γεννήσει με καισαρική ή να θέλει να δώσει φόρμουλα και να την κοροϊδεύουν ή να την τρομοκρατούν (SOS: Άλλο η σωστή ενημέρωση και πληροφόρηση των υπέρ και των κατά – που θα έπρεπε να γίνεται σε όλες τις εγκύους – και άλλο η τρομοκρατία).

Η γυναίκα που έχει υποστεί μαιευτική βία μπορεί να
– Την καταγγείλει στο Παρατηρητήριο Μαιευτικής Βίας Ελλάδας (OVO Hellas) και να καταγραφεί η ιστορία της.
– Ζητήσει βοήθεια στη “Φαιναρέτη”, τη δωρεάν γραμμή υποστήριξης της ψυχικής υγείας της εγκύου και της νέας μητέρας, τηλ. 2109319054
– Δώσει (λεκτική) μπουνιά σε όποιον της ξαναπεί “Έλα μωρέ, θα πας σπίτι και θα τα ξεχάσεις όλα” ή “Τουλάχιστον έχεις γερό μωρό”

Ο τρόπος που μας αντιμετώπισαν στη γέννα μας επηρεάζει:
την ψυχολογία μας, την εμφάνιση ή όχι επιλοχείου κατάθλιψης, τη σχέση μας με το νεογέννητο, τη σχέση μας με το σώμα μας, την ανάμνηση του τοκετού μας, την όρεξη να κάνουμε – ή όχι – άλλο παιδί, την απόλαυση στην ερωτική μας ζωή, την αυτοεκτίμησή μας, την αυτοεικόνα μας ως μητέρες.

Ο μαγικός κόσμος που μας περιέγραψαν έχει γεμίσει κακούς, μπαμπούλες και τέρατα. Διαδώστε το!

Πηγή και εμφανές copy paste, με την άδειά τους – @conscious_labor (instagram)

[Sheep]

Άκουσα πρώτη φορά πρόσφατα για τον όρο μαιευτική βία και σοκαρίστηκα , γιατί περιλαμβάνει πολλές μεθόδους οι οποίες διδάσκονται κανονικά ως ιατρικές τεχνικές στην ιατρική σχολή.
Θα μεταφέρω την οπτική μου ως εξωτερικός παρατηρητής, από τους δύο τοκετούς που είδα στη σχολή ως φοιτήτρια και νομίζω πλέον ότι σίγουρα θεωρείται ότι ασκήθηκε μαιευτική βία.
Η μία γυναίκα ήταν πρόσφυγας, οπότε η δική της περιπέτεια ,ως εγκυμονούσα σε προσφυγικό καμπ αρχικά,και ως ετοιμογεννη σε ένα περιβάλλον όπου κανείς δεν μιλάει την γλώσσα της στη συνέχεια, ήταν οδυνηρή φαντάζομαι από μόνη της. Σαν να μην έφτανε αυτό, η γυναίκα έπασχε από σοβαρή κατάθλιψη ,για την οποία έπαιρνε φαρμακευτική αγωγή,την οποία ωστόσο αναγκάστηκε να διακόψει την περίοδο της εγκυμοσύνης. Κατά την διάρκεια του τοκετού, φαινόταν να βρίσκεται σε μία ακραία κατάσταση, τραβούσε κουρτίνες, προσπαθούσε να ξεριζώσει τα μαλλιά της , ούρλιαζε. Ανά διαστήματα κάποιος πήγαινε να δει πόσο διαστολή είχε, προσέχοντας να μην τον αρπάξει. Στον ίδιο χώρο, με ένα διαχωριστικό παραβάν, υπηρχε ακόμα μια ετοιμογεννη γυναίκα, η οποίο ούρλιαζε από τον πόνο και λιποθυμουσε. Απ’ότι μας είπε το προσωπικό, στα δημόσια νοσοκομεία δεν πραγματοποιείται αναισθησία σε φυσιολογικο τοκετό,λόγω της έλλειψης αναισθησιολογων. Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό δεν έδειχνε κάποια στοιχειώδη ευαισθησία. ( Προσπαθώ να δικαιολογήσω και να ισορροπήσω μέσα μου την αποστασιοποίηση που από την μία καλείσαι να αναπτύξεις για να επιβιώσεις στο επάγγελμα, και από την άλλη, την ‘δυναμη’ που έχεις απέναντι στον ασθενή εκείνη την στιγμή που βρίσκεται σε ευάλωτη θέση και πόσο είσαι υποχρεωμένος να μην την ξεχνάς)
Γινόταν λοιπόν σχολιασμοί τύπου ‘Τα μωρά της Ροζμαρι έτυχαν σήμερα’
Ένας γυναικολόγος και για τις δύο γυναίκες, γέννησε η πρώτη, πέρασε στην δεύτερη, ξαναγύρισε στην πρώτη όταν έπρεπε να βγει ο πλακούντας. Λοιπόν η δεύτερη γυναίκα που λιποθυμούσε από τον πόνο,μας έλεγε συνέχεια σε σπαστά ελληνικά, όντας ξένη και αυτήν,’ Σας παρακαλώ,σας παρακαλώ’, και προφανώς εκείνη την στιγμή δεν ήταν σε θέση να ακολουθήσει οδηγίες και να σπρώξει. Σε αυτήν εφαρμόστηκαν οι πιέσεις στην κοιλιά,η σικυουλκια (εφαρμογή βεντούζας για να τραβήξουν το μωρό) καθώς και η περινετοτομη.
Δεν έχω τις γνώσεις για να ξέρω τι επιλογές υπήρχαν και αν η εφαρμογή των παραπάνω ήταν μονόδρομος.
Ωστόσο ,εγώ σαν παρατηρητής και μόνο, και διχως έχοντας επίγνωση ότι αυτό που βλέπω είναι μαιευτική βία,και ότι θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι αλλιώς,απορούσα για ποιο θαύμα της ζωής μιλάνε όλοι, και για το πόσο βίαια βίωσαν αυτήν την στιγμή αυτές οι γυναίκες.

[Stale]

Ασ μιλήσω και εγω για το δικο μου τοκετό που εξελίχθηκε σε μαρτύριο.
Παρασκευή βράδυ πηγαίνω στο νοσοκομείο με πόνους ανα 10λεπτο. Μου λενε πως δεν εχει ξεκινήσει ακομα διαδικασία τοκετου και οταν οι πόνοι γίνουν συχνότεροι δηλαδή 5λεπτο να ξανα παω. Μέχρι να φτάσουμε σπίτι οι πόνοι γίνονται συχνότεροι και ετσι ξαναγυρίζουμε νοσοκομείο όπου έγινε η εισαγωγή. Σάββατο πρωί μπαίνω στην αίθουσα οδυνων όπου γίνεται η τυπική προετοιμασία. Στο δωμάτιο είμαι μόνη και ερχόταν δυο μαίες αραιά και που να δουν διαστολή και να ακούσουν το μωρό.. Με εξέταζαν για διαστολή και δεν με ενημέρωναν για το οωυς πάω. Με έχουν πιάσει οι πονοι για τα καλα και έχω χάσει τον έλεγχο. Ειμαι στο κρεβάτι μου φωνάζουν απλα να σηκωθώ και να περπατήσω. Δεν με βοήθησαν να σηκωθώ ούτε μια φορά και όταν έσπασαν τα νερα μου εκαναν σαν να με συχαινονται. Μου φωναζαν πως δεν αναπνέω σωστά και πως δεν τις ακούω και μου προκαλούσαν περισσότερη σύγχυση απο οση είχα ήδη απο μονη μου. Τελικα το απόγευμα με εξετάζει για διαστολή ο γιατρός και λεει “παμε να γεννήσεις”. Μπαινω μεσα στη αίθουσα ξαπλώνω στο μπουμ χωρις καμια βοήθεια, έρχεται πανω από το κεφαλι μου και μου λεει “λοιπόν.. θα το πω μια φορά και άνοιξε τα αφτιά σου γιατι ολες οσες έρχεστε πρεπει να το λεμε εκατο φορές. Με το που θα σου ερθει πόνος περιμένεις να φτασει στην κορύφωση και σπρώχνεις”. Δόξα το Θεό πηγαν ολα καλα και γέννησα ενα υγιέστατο μωράκι 3500γρ.
Και εδω ξεκινάει ο Γολγοθάς μου…
Ξεκινάει να με ράβει χωρίς να με έχει πιάσει η αναισθησία λες και έραβε σακί. Ο κύριος είχε νεύρα και με μάλωνε με μια μαια εκείνη την ώρα και ξεσπούσε πάνω μου.
Στις 10 το βράδυ με πηγαίνουν επιτέλους στο δωμάτιο με το μωράκι μου.
Στις 40 μερες αφού πονουσα ακόμα στα ράμματα και είχα πριστεί, πάω για μια εξέταση να δούμε το γίνεται. Μόλυνση μου λένε (φυσικά με εξέτασε ειδικευόμενος χωρίς παρουσία ειδικού ιατρού) μου δινει αντιβίωση. Σε μια βδομάδα παλι τα ίδια πάλι ειδικευόμενος άλλη εντιβιωση και 3ς εβδομάδες πέρασαν ετσι. Το μικρόβιο δεν έφυγε ποτέ. Απόστημα και μάλιστα μαγελο σε προχωρημένο στάδιο. Εισαγωγή χειρουργείο και για ενα μηνα μερα πρα μέρα αλλαγές.
Το μωρό μου τώρα είναι 3μηνων και εγώ ακόμα δεν εχω συνέλθει. Απελπιστική η κατάσταση στο κλάδο της υγείας.
Δεν με ενημέρωσαν απο την αρχή για τίποτα. Μου πήραν αιμα μου έκαναν εξετάσεις και αποτελέσματα δεν εμαθα ποτέ. Γέννησα και βγήκε και ειπε στους δικούς μου οτι σχίστηκα πολυ και πως ειχα ρίξη τραχήλου. Σε εμενα δεν ειπε τίποτα. Εμενα επρεπε να ενημερώνει όχι τους δικους μου. Απαράδεκτος και αυτός και οι μαίες!
Ίσως αμα οι γιατροί ήταν πρώτα άνθρωποι και μετα επιστημονες να ηταν λίγο καλύτερα τα πράγματα. Εγώ πηγα υγιέστατη να γεννήσω το μωράκι μου και με σακατεψανε εκει μεσα. Για τα νεύρα αυτού του “γιατρου” εγω ταλαιπωριουμαι ακόμα και τώρα.

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις