- Αυτό το θέμα έχει 10 απαντήσεις, 4 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 3 έτη, 5 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Η δεύτερη καραντίνα βρίσκεται προ των πυλών. Πώς σκοπεύετε να περάσετε τον χρόνο σας στο σπίτι, πώς θα οργανώσετε τις δραστηριότητες και τα μαθήματα; Έχετε να προτείνετε κάτι ευχάριστο για να κάνουμε μένοντας σπίτι;
Αγαπητ@ φίλ@, χρειάζομαι την βοήθειά σας! Πριν από 3 μέρες ένιωθα κάποιους πόνους κατω δεξιά στην κοιλιά, που παρέπεμπαν σε σκωληκοειδίτιδα. Αν και δεν ήταν πολύ έντονοι, ανησύχησαν τους γονείς μου και εμένα την ίδια και αναγκάστηκα να πάω στο κοντινό νοσοκομείο για εξετάσεις προκειμένου να διαγνωστεί τι έχω και να λάβω την κατάλληλη αγωγή. Να σημειώσω ότι η ευρύτερη περιοχή εδώ θεωρείται hotspot κορωνοϊού, με αποτέλεσμα μια επίσκεψη στο νοσοκομείο μας να μου προκαλεί πολύ άγχος. Φθάνοντας εκεί με τον πατέρα μου πέσαμε πάνω στη διαδικασία που απαιτείται για την μεταφορά των φορέων του ιού στα δωμάτια νοσηλείας. Είχα κατατρομοκρατηθεί για τον κορωνοϊό, ενώ ταυτόχρονα ήμουν αρκετά αγχωμένη για το τι ειχα τελικά (μια εγχείρηση εν μεσω πανδημίας φάνταζε φρικτό σενάριο). Αφού η όλη διαδικασία ολοκληρώθηκε, πέρασα μέσα στο νοσοκομείο οπου υποβληθηκα σε μια σειρά εξετάσεων. Ευτυχώς, μου διέγνωσαν μονο ένα μικρό πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζεται με αγωγή και με ειδική διατροφή για λίγες μέρες. Είναι περιττό να σας πω πόσο ανακουφιστηκα, όμως την επόμενη μέρα τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Μόλις ξύπνησα το πρωί ένιωθα πολύ άσχημα και πραγματικά δεν ειχα διάθεση για τίποτα. Παρακολούθησα με μεγάλη δυσκολία τα ονλάιν μαθήματα και μετά απλά αρνιόμουν να κάνω οτιδήποτε. Καθόμουν τυλιγμένη με κουβέρτες στον καναπέ χαζεύοντας στο Facebook και σκεφτόμουν ότι τίποτα δεν έχει νόημα τη στιγμή που κινδυνεύει η ανθρώπινη ζωή και υγεία. Σήμερα ας πούμε δεν αντέχω καθόλου μεσα στο σπίτι, νιώθω οτι ζεσταίνομαι πολυ και με τρομαζει η ιδέα οτι θα κλείσουν τα δημοτικά και θα πρέπει να συγκεντρωθεί ολη η οικογένεια για ολη την μέρα στο σπίτι… Η πρώτη καραντίνα ήταν μακράν πιο ανώδυνη, η τωρινή προβλέπεται πολύ δυσκολη.
Υ. Γ Οι γονείς μου από τη στιγμή που έλαβαν καλές εξετάσεις ξεγνοιασαν, πιστεύουν οτι αν βγαίνω για περπατημα θα μου φυγει ως δια μαγείας αυτή η μελαγχολία και μου λένε οτι πρέπει να ξεκολλήσω λιγο γιατί στεναχωρώ τα αδέλφια μου και τους ίδιους… Χελπ πληζζ
Φιλενάδα, άσχημα τα πράγματα. Αρχικά, να ευχηθώ περαστικά. Μην ακούς τους γονείς σου. Αν νιώθεις άσχημα, νιώθεις άσχημα. Δεν μπορείς να εξαφανίσεις κάτι που σε απασχολεί ή ένα συναίσθημα έτσι απλά. Αλλιώς,θα το κάναμε όλοι, έτσι; Δεν θέλω να σου πω ψέματα, με ανησύχησε λίγο αυτό που είπες. Κοίτα μην έχεις πυρετό, χάσεις την μυρωδιά ή την γεύση σου. Και αν δεις κάτι ανησυχητικό εξέφρασε τις σκέψεις σου στους γονείς σου ή σε κάποιον που εμπιστεύεσαι. Αν νιώθεις ότι ζεσταίνεσαι, μπορείς να βγεις λίγο στο μπαλκόνι, στην αυλή ή ότι έχεις τέλος πάντων και να πάρεις βαθιές ανάσες. Δεν πειράζει που απλά χαζευες, καλό κάνει και αυτό. Μιας και τα διαδικτυακά μαθήματά είναι (πως να το πω;) πιο ανθεκτικά; Θα μπορούσες να ήρεμεις μετά από αυτά όπως σωστά έπραξες κατά την γνώμη μου. Πραγματικά δεν έχω ιδέα τι άλλο θα μπορούσα να σε συμβουλεύσω, καθώς τα “μην στεναχωριέσαι” και τα “θα σου περάσει” ξέρω ότι δεν βοηθάνε. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είμαστε εδώ για εσένα.
Σου εύχομαι περαστικά! Έτσι όπως το περιγράφεις νομίζω ότι η εμπειρία στο νοσοκομείο ήταν για σένα αρκετά τρομακτική και ψυχοφθόρα. Ίσως είσαι ακόμα σε σοκ και χρειάζεσαι χρόνο για να επεξεργαστείς τι έγινε και να καταλάβεις τι ήταν αυτό που σε έκανε να νιώσεις τόσο άσχημα. Έρχεται και σαββατοκύριακο, οπότε πάρε λίγο χρόνο με τον εαυτό σου. Ας μην διαβάσεις και μια ημέρα, είναι σημαντικότερο να αισθάνεσαι καλά. Και αν θέλεις να μιλήσεις κάπου, εμείς είμαστε εδώ.
Όσο για τα δημοτικά που λες, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Δεν θέλω καθόλου να κλείσουν, πέρα από το γεγονός ο΄τι δεν θα κάνει καθόλου καλό στην ψυχολογία των παιδιών, η ιδέα ότι θα είμαστε 5 άτομα μέσα στο σπίτι με τα 4 να κάνουν τηλεκπαίδευση κάθε πρωί σχεδόν με τρομοκρατεί. Φαντάσου τη μαμά μου, που είναι νηπιαγωγός να κάνει τηλεκπαίδευση, να τραγουδάει και να χοροπηδάει πάνω κάτω. Θα ρίξουμε πολύ γέλιο βέβαια, αλλά νομίζω ότι θα είναι δύσκολο για όλους μας. Καλή δύναμη!Αγαπημένες φίλες, ευχαριστώ πραγματικά για τις συμβουλές και για την υποστήριξή σας! Η αλήθεια είναι οτι η εμπειρία του νοσοκομείου ήταν αρκετά τραυματική, γιατί ένιωσα τον κίνδυνο του ιού πολύ κοντά μου. Ευτυχώς εδώ και 4 μέρες δεν έχω κανένα σύμπτωμα συναφές με covid, αν και μου φαίνεται απίθανο να έχω κάτι αφού κατα τη διαρκεια της εξετασης φρόντισα να μην ακουμπησω το κεφαλι μου με τα χερια και μόλις επέστρεψα σπίτι έβαλα ό,τι φορούσα (ακόμη και τα λαστιχάκια που είχα στα χέρια και στο κεφάλι!) για πλύσιμο και έκανα μπάνιο με πολύ ζεστό νερό… μιλάμε για παράνοια αλλά τουλάχιστον ένιωθα ασφαλής. Η αλήθεια είναι οτι λόγω σκ εχω χαλαρώσει λιγάκι και προσπαθω να νιώσω καλύτερα κάνοντας πραγματα που με ευχαριστούν. Πάντως αυτή η μελαγχολία ειναι ακόμα αισθητή. Εσείς πώς βιώνετε όλη αυτή την κατάσταση;
Χαιρετώ την αμποπαρέα! Θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι και να διαβασω προσωπικές σας εμπειρίες πάνω σε ένα ζήτημα. Τώρα με την καραντίνα έχω αρχίσει και σκέφτομαι συνέχεια αγαπημένα πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή, κυρίως τον πολυαγαπημένο μου παππού που έχασα πριν λίγους μήνες. Ειδικά, τώρα που πλησιάζουν και οι γιορτές νιώθω ότι το κενό μεγαλώνει και η απώλεια είναι έντονη. Από την άλλη πλευρά σκέφτομαι οτι εξαιτίας της πανδημίας αλλα και αλλων λόγων φεύγουν καθημερινά απο τη ζωή πολλοί άνθρωποι, συχνά νέοι, μόνοι, ταλαιπωρημενοι σε μια μεθ και νιώθω αχάριστη που κάθομαι και κλαίω για τον παππού μου που έφυγε πλήρης ημερών στο σπίτι του με τα αγαπημενα του πρόσωπα κοντά του. Εσάς σας έχει συμβεί ή σας συμβαίνει κατι τέτοιο και αν ναι πως το αντιμετωπίζετε;
Υ. Γ. Ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά που βάρυνα τόσο το κλίμα, αλλά ήθελα κάπου να τα πω.
iamaweirdo, δεν πιστεύω πως είσαι αχάριστη. Είναι λογικό να σου λείπει ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, ενώ μάλιστα έφυγε πριν λίγους μήνες. Ο δικός μου ο παππούς έχει πεθάνει εδώ και περίπου 4 χρόνια και ακόμη μου λείπει και τον σκέφτομαι συχνά. Δεν μπορώ να το ελέγξω και δεν πειράζει. Δυστυχώς, ο παππούς μου έφυγε κουρασμένος από τα χειρουργεία και τα εγκεφαλικά. Πέθανε στο νοσοκομείο (βέβαια, με την γιαγιά μου και όλη του την οικογένεια) και εγώ δεν είχα την ευκαιρία να πω ένα σωστό αντίο, καθώς όλοι θεώρησαν πως εγώ και η αδελφή μου, ήμασταν μικρές για να πάμε στο νοσοκομείο. Το τελευταίο πράγμα που του είπα μέσω τηλεφώνου ήταν “σε αγαπώ” και μου είπε: “και εγώ σε αγαπώ” . Την επόμενη μέρα πέθανε και πραγματικά ακόμη και σήμερα στεναχωριέμαι που δεν θα τον ξαναδώ. Αι στο καλό, συγκινήθηκα.
Τέλος πάντων, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως εσύ καλό θα ήταν να προσπαθήσεις να αφήσεις τα συναισθήματά σου, ελεύθερα. Είναι δύσκολο, αλλά είναι κάτι το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσεις.
(δεν πειράζει, που βάρυνες το κλίμα, κάπου πρέπει και εμείς να τα λέμε)
Και φυσικά, συλλυπητήρια για τον παππού σου.Γειά σου iamweirdo!
Σε καμία περίπτωση δε θα σε χαρακτήριζα αχάριστη, είναι λογικό να κλαις για τον παππού σου καθώς δεν είναι πλέον κοντά σου και σου λείπει. Σίγουρα είναι τραγικό να πεθαίνουν άνθρωποι καθημερινά από τον ιό αλλά δεν σημαίνει πως δεν έχεις το δικαίωμα να κλάψεις για τους αγαπημένους σου,οποιαδήποτε απώλεια ανεξάρτητα από τις συνθήκες είναι στενάχωρη.
Έχω χάσει και εγώ τον παππού μου εδώ και χρόνια, μπορώ να καταλάβω πόσο δύσκολο είναι να χάνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο.Μη προσπαθείς να καταπνιξεις τα συναισθήματα σου ούτε να τα υποτιμάς, ξέσπασε όσο γίνεται τώρα.
Σου στέλνω πολλές αγκαλιές!
Νομίζω ότι οι σκέψεις σχετικά με τον θάνατο είναι πολύ κοινές. Και εγώ έχω συχνά τέτοιους προβληματισμούς.Και εγώ έχω χάσει τον παππού μου, μικρότερη βέβαια, αλλά με βοηθάει να τον σκέφτομαι όταν ήταν χαρούμενος και είχε μια ζωντάνια και μια ενέργεια και όχι να τον σκέφτομαι ταλαιπωρημένο και κουρασμένο στα τελευταία του. τώρα όσον αφορά στο πως να το αντιμετωπίσεις, δεν μπορώ να σου πω. Πιστεύω ότι είναι και αυτή μια διαδικασία προσωπικής αναζήτησης.
Ααχ Ευνοούμενη! Εμένα με βασανίζει που δεν πρόλαβα να του πω ότι τον αγαπώ όσο ήταν ακόμα γερός. Τον τελευταίο καιρό είχε γίνει πολύ απαιτητικός ο καημένος, δεν μπορούσε να διαχειριστεί την ανημποριά του και η αλήθεια είναι ότι μας ταλαιπώρησε λίγο. Συχνά πήγαινα στο σπίτι του και του κρατούσα συντροφιά. Μια φορά που με είχε τρελάνει του φώναξα και μαλώσαμε. Τις τελευταίες μέρες της ζωης του, δεν είχε επαφή με το περιβάλλον. Είχα καταλάβει ότι το τέλος ήταν κοντά. Μια μέρα που η κυρία που τον φρόντιζε ειχε φύγει και η γιαγιά μου κοιμόταν, βρήκα την ευκαιρία να ξεσπάσω. Κάθισα δίπλα του, του έπιασα το χέρι και κλαίγοντας του είπα οτι τον αγαπώ. Αμφιβάλλω αν με καταλάβαινε. Δύο ή τρεις μέρες αργότερο “έφυγε”… Δεν έχω τύψεις γιατί πέρα από αυτό το ξέσπασμα που είχα όταν μια φορά μου ζητούσε παράλογα πράγματα, θεωρώ οτι ειδικά τους τελευταίους μήνες του παρείχα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Ωστόσο, αυτό που με λυπεί, είναι το ότι δεν του είπα ποτέ όσο ήταν καλά ότι τον αγαπάω. Μακάρι να το ένιωσε με κάποιο τρόπο όταν το είπα στα τελευταία του ή αν δεν συνέβη αυτό τουλάχιστον να του το έδειξαν οι πράξεις μου!
iamaweirdo με συγκίνησε η ιστορία σου. Είμαι σίγουρη ότι ο παππούς σου ήξερε ότι τον αγαπούσες, και φυσικά θα το κατάλαβε και από τις πράξεις σου. Επίσης πιστεύω ότι υπήρξες πολύ βοηθητική και υποστηρικτική και προς τη γιαγιά σου.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
