- Αυτό το θέμα έχει 14 απαντήσεις, 15 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 8 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Πως αντιμετωπίζεις τη μοναξιά;
και δεν εννοώ τις στιγμές που οφείλεις να αφιερώσεις στον εαυτό σου τα απογεύματα ή εκείνες που πρέπει να περιμένεις λίγο παραπάνω όρθια στη πλατεία για να φτάσει η παρέα σου. Εννοώ εκείνες ,όπου ανάμεσα σε κόσμο νιώθεις πιο μόνος από πότε. Εκεί που περιτριγυρίζεσαι από τα άτομα που νοιάζεσαι πιο πολύ στο κόσμο αλλά το μόνο που θες είναι να γυρίσεις σπίτι σου και να βγεις πάλι σε 2 μέρες. Είναι οι στιγμές που αναρωτιέσαι αν τελικά όντως πάει κάτι λάθος με τη πάρτη σου ,και δε φταίνε ούτε οι περιστάσεις ,ούτε η συνήθεια ,ούτε οι λάθος παρέες. Και αναρωτιέσαι ακόμα, ότι αν δε μπορείς να κάνεις απλές φιλίες, πως θα δημιουργήσεις ερωτικές σχέσεις; Πως θα κρατήσεις ένα άνθρωπο δίπλα σου αν δυσκολεύεσαι με τη καλύτερη σου φίλη ; Πως θα σε εμπιστευτεί κανείς ,όταν εσύ δεν εμπιστεύεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό; Και αν τελικά δε μπορέσεις να αγαπήσεις ; τότε τι;
Φοβάμαι τη μοναξιά. Αλλά περισσότερο φοβάμαι ότι δε μπορώ να αγαπήσω.αυτή είναι ερώτηση για την κανονική ροή ερωτήσεων της Α, Μπα αλλά, αν έχεις διαβάσει αρκετές απαντήσεις μέχρι τώρα, φαντάζομαι ξέρεις κι εσύ την απάντηση.
ψυχοθεραπεία, θα σε βοηθήσει να δεις γιατί αισθάνεσαι έτσι, να καταλάβεις καλύτερα τον εαυτό σου, να τον αποδεχθείς και να προχωρήσεις με αυτό όσο καλύτερα μπορείς. δεν είναι κάτι το ξεχωριστό αυτό που λες ότι αισθάνεσαι, κατάθλιψη, μοναξιά, συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους.
Γιατί (όπως λες)
δεν εμπιστεύεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό
; Νομίζω ότι δεν αγαπάς εσύ αρκετά τον εαυτό σου και γι’αυτό είναι δύσκολο να φανταστείς ότι θα σε αγαπήσει κάποιος. Φυσικά κάποιοι εκεί έξω ήδη σε αγαπάνε αλλά δε μου φαίνεται ότι είσαι σε θέση να το αναγνωρίσεις αυτό γιατί δείχνεις να μην έχεις τη βασική αυτοπεποίθηση. Θα σου πρότεινα να δεις ένα ψυχολόγο. 🙂
Καλημέρα,
Σαν μοναχικό άτομο έχω να σου προτείνω να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Τι πειράζει αν πας στο σπίτι σου και ξαναβγείς μετά από δύο μέρες; Οι κοντινοί μου φίλοι ξέρουν ότι αγαπάω να είμαι μόνη μου και ξέρουν ότι κάνω προσπάθεια όταν βγαίνω έξω για να τους δω και πλέον αστειευόμαστε με αυτό. Να είσαι ανοιχτός με τους φίλους σου, και να τους λες πως νιώθεις και όπως τους δέχεσαι με τα ελαττώματά τους, έτσι θα πρέπει να σε δεχτούν και οι ίδιοι με τα δικά σου. (το αναφέρω ως ελάττωμα γιατί ως τέτοιο το αντιμετωπίζεις). Αν ωστόσο δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτή την κατάσταση και είναι πρόβλημα για σένα θα σου έλεγα να πας σε ψυχολόγο. Όσο για το θέμα της αγάπης, ναι είναι δύσκολο να γνωρίσεις και να αγαπηθείς με έναν άνθρωπο ωστόσο όχι αδύνατο. Τα φιλιά μου μοναχέ συναγωνιστή. 🙂
Ανώνυμε, ήμουν άνθρωπος που ένας απο τους μεγαλύτερους του φόβους ήταν η μοναξιά. Δυστυχώς για να την αποφύγω είχα καταφύγει σε διάφορα σκηνικά τα οποία δεν ξέρω κατά πόσο με τιμάν. Για παράδειγμα μια περίοδο της ζωής μου, μου τα έφερε έτσι η ζωή που έμεινα μόνη μου. Η κολλητή μου είχε σχέση και την είχε απορροφήσει, εγώ μόλις είχα χωρίζει μετά απο 3 χρόνια συγκατοίκησης και ξαφνικά μια μέρα έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου και άλλαξε ριζικά η καθημερινότητά μου. Ο χαζός τρόπος που βρήκα να το αντιμετωπίσω ήταν να κάθομαι άπειρες ώρες στην δουλειά, απλά για νιώθω απασχολημένη και το βράδυ να φροντίζω να απασχολούμαι διαφορετικά. Βλέπεις ήταν τόσο μεγάλος ο φόβος του να γυρίσω σε ένα άδειο σπίτι και σε ένα άδειο κρεββάτι που προτιμούσα να γυρνάω σε μπαρ και να “ψωνίζω” ανάλογα με την εκάστοτε διάθεση μου. Το ξέρω ότι ακούγεται άσχημο αυτό που λέω και ειλικρινά ντρέπομαι, αλλά έτσι ήταν. Προτιμούσα να κάθομαι να μιλάω με τον κάθε τυχόντα ακόμα και αν μέσα μου έλεγα ότι είναι καμένο χαρτί, παρά να γυρίσω στην απειλητική σιωπή του σπιτιού μου.
Όταν λοιπόν πέρασα κανα δυο χρόνια με αυτό το τροπάρι, κατέληξα να κοιτιέμαι στον καθρέφτη και να μην μου αρέσει αυτό που βλέπω. Να μην νιώθω αρκετή. Αναρωτιόμουν γιατί κανένας απο όλους αυτούς δεν μένει. Ένιωθα λίγη. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΛΙΓΗ. Απλά ξέχασα να αγαπάω τον εαυτό μου. Ξέχασα να με φροντίζω. Βλέπεις όταν ξεκινήσεις να αγαπάς τον εαυτό σου θα αλλάξουν όλα. Δεν μπορείς να περιμένεις να σε αγαπήσουν (ερωτικά ή μη) αν δεν έχεις αγαπήσει εσύ πρώτα το εαυτό σου. Πρέπει να θες ανθρώπους δίπλα σου για τους σωστούς λόγους. Επειδή είναι γαμάτη η παρέα τους ασ πούμε και όχι γιατί έχεις ανάγκη την παρέα τους. Κανέναν δεν έχεις ανάγκη. Και για να το καταλάβεις αυτό πρέπει να μείνεις μόνος σου. Μόλις μείνεις μόνο σου και αντιμετωπίσεις την μοναξιά σαν φίλη και την αγκαλιάσεις, τότε θα ανακαλύψεις τον εαυτό σου και θα τον αγαπήσεις.
Τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα. Στην αρχή προσπάθησα να το αποφύγω και μετά σιγά σιγά βρήκα γαλήνη. Έκανα πράγματα που μόνο με ευχαριστούσαν και δεν είχα να δώσω λόγο σε κανέναν και σε όλη αυτή την διαδικασία ανακάλυψα και μένα. Η μοναξιά μπορεί να γίνει η καλύτερη σου φίλη, αρκεί να την δεχτείς. Και μετά θα δεις ότι όλα σιγά σιγά θα βρουν τον δρόμο τους γιατί θα είσαι και εσύ ένας πιο ισορροπημένος άνθρωπος που θα είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ. Συγνώμη για την έκθεση ιδεών.Η μακρόχρονη κρίση στο γάμο μου με έκανε να κλειστώ στη μοναξιά μου. Αναπολούσα το παρελθόν, έκανα σκέψεις για τη μέρα που η γυναίκα μου επιτέλους θα έφευγε, τα παιδιά θα μεγάλωναν και το σπίτι θα ήταν όλο δικό μου. Αλλά εκεί πάντα ένιωθα κάτι, ένα κόλλημα να πάω παρακάτω, έναν αδιόρατο φόβο, σαν τον θάνατο που δεν ξέρεις τι έχει από πίσω. Και μια μέρα κατερρευσα, όταν συνειδητοποίησα οτι ήμουν ακόμα σε θέση να νιώσω ερωτική έλξη. Και παρότι αυτό ξεκίνησε με αφορμή ένα τρίτο πρόσωπο, ξάφνου ξύπνησε ένας παράφορος έρωτας για τη γυναίκα μου (γάμος εικοσαετίας). Τα καταφέραμε να τα βρουμε πάλι, κι εγω παραμένω ερωτευμένος. Και ξέρω πια οτι η μοναξιά ειναι τρομερό πράγμα, ακόμα και όταν σε τριγυρίζουν άτομα τόσο αγαπητά όσο τα παιδιά σου.
Ανοίγεις το Youtube, πατάς στην αναζήτηση System Of A Down-Lonely Day, το ακούς όσες φορές χρειάζεσαι για να ξεπεράσεις αυτό που αισθάνεσαι. Όταν και αν ξανασυμβεί επαναλαμβάνεις τη διαδικασία.
Καλησπέρα σας…
5 (τουλάχιστον) χρόνια μοναξιάς.
Μικρό βιογραφικό. Γυναίκα ετών 38 ελεύθερη. 5 χρόνια σπουδών στο εξωτερικό (ξένοι συμφοιτητές), έπειτα λίγα χρόνια στην Ελλάδα, μετά ξανά εξωτερικό ερωτική μετανάστης που επέστρεψε μόνη στην Ελλάδα στα 33 της. Μοναχοπαίδι.Γυρίζεις λοιπόν πίσω με τους λίγους φίλους που έχουν μείνει από το παρελθόν και ξαφνικά καταλήγεις να βρίσκεσαι μόνη διότι ξεκίνησαν οι γάμοι, τα παιδιά…
Προσπαθείς να κοινωνικοποιηθείς στη δουλειά, σε δραστηριότητες αλλά τίποτα. Αναζήτηση συντρόφων από εφαρμογές μιας και άλλη λύση δεν υπήρξε και πάλι τίποτα.
Κάνεις και ψυχοθεραπεία για να τα βρεις με τον εαυτό σου και καταλήγεις έπειτα από ενα χρονικό διάστημα να ακούς ότι η λύση είναι στην κοινωνικοποίηση. Ακόμα ψάχνω να βρω την λύση και ακούω από όσους με νοιάζονται για το πόσο άτυχη έχω υπάρξει.
Τι να πεις και τι να κάνεις. Δεν έχω ιδέα πια. Ξέρω μόνο ότι δεν πρέπει να παραιτηθώ αλλά από την άλλη δεν έχω πια την ίδια διάθεση με παλιά. Νιώθω κουρασμένη απογοητευμένη.
Αυτά…
Νομίζω ότι πρέπει απλά να γνωρίσεις τον εαυτό σου καλύτερα και να φτιάξεις τη σχέση σου μαζί του. Να μάθεις ποιος/α είσαι. Να σου πω εγώ τη δική μου ιστορία;
Από πολύ πολύ μικρή έκανα λάθος φίλους, λάθος σχέση, λάθος παρέες. Τον κύκλο αυτό άρχισα να σπάω στα 21 μου όπου είχα μόλις καταλάβει τι θέλω εγώ από τους άλλους, ποιοι θέλω να είναι οι άλλοι για να νιώθω εγώ ευχάριστα μαζί τους, όμως ακόμα δεν ήξερα ποια ήμουν εγώ. Με αποτέλεσμα να κάνω παρέα με υπέροχα άτομα κι όμως να νιώθω μόνη, να μην μπορώ να εκφραστώ ενώ δεν υπήρχε κανένας λόγος να μην το κάνω, οι νέοι μου φίλοι ήταν τόσο ωραίοι τύποι που θα μπορούσα να τους πω ότι μα ότι γουστάρω κι όμως δεν το έκανα, ένιωθα όχι τόσο ότι ήθελα να μιλήσω, αλλά ότι έπρεπε να μιλήσω, έπρεπε να είμαι το επίκεντρο, έπρεπε να χτυπάει το τηλέφωνο όλη μέρα, έπρεπε να τα μαθαίνω όλα πρώτη, κι όλα αυτά για να νιώσω πως και εκείνοι με εκτιμούν όπως τους εκτιμώ εγώ. Κι επειδή όλα αυτά δεν συνέβαιναν, ενώ ένιωθα όμορφα όταν ήμουν μαζί τους άρχιζα να αγχώνομαι ότι θα με βλέπουν περίεργα κι έφευγα από την παρέα νιώθοντας απελπισμένη, καταρρακωμένη και μόνη.
Δεν είχα καταλάβει πως αυτά που μου συνέβαιναν ήταν λόγω έλλειψης κατανόησης του εαυτού μου και του κόσμου από τη μια και της κατάθλιψης από την άλλη που μου είχε χτυπήσει την πόρτα εδώ και χρόνια χωρίς να έχω πάρει μυρωδιά. Πήγα για θεραπεία και εκεί έμαθα πάρα πολλά, κατάλαβα πολλά και για μένα και για την πάθησή μου και για τον κόσμο και για όλα. Μα πάνω από όλα έμαθα να με φροντίζω και να με ακούω.
Δεν άλλαξαν τα πράγματα από τη μια μέρα στην άλλη, σταδιακά κατάλαβα όμως ότι είμαι ένας ήσυχος τύπος, μου αρέσει να βρίσκομαι ανάμεσα στους άλλους χωρίς να συμμετέχω πάντα και πως αυτό δεν είναι κάτι κακό, δεν θα έπρεπε να είναι αλλιώς, ούτε είναι προϊόν ανασφάλειας, ούτε κάτι για το οποίο θα πρέπει να ντρέπομαι και να το “παλέψω”. Μετά από αυτές τις συνειδητοποιήσεις άρχισα να απολαμβάνω τις εξόδους μου και τους φίλους μου και να μην νιώθω μόνη. Θα έλεγα ότι νιώθω καλύτερα από ποτέ. Οπότε στηρίζω ψυχοθεραπεία δαγκωτό. Βρες τη μέθοδο που σου ταιριάζει, δοκίμασε διάφορους επαγγελματίες και μείνε σε αυτόν που νιώθεις να σε τραβάει πιο φυσικά.
Lilith, με εξαίρεση τη διαβίωση στο εξωτερικό, είναι σαν να έγραψα εγώ το post σου. Το μόνο που προκύπτει από την ψυχοθεραπεία μου είναι ένα “σκάσε και κολύμπα, δεν έχεις άλλη επιλογή”. Ή τουλάχιστον, έτσι το νιώθω εγώ. Και πολλές φορές στυλώνω τα πόδια και σκέφτομαι “παρατήστε με, δε θέλω άλλο να προσπαθώ, σταματήστε τη γη να κατέβω”. Κουράστηκα πια να αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος, πού φταίω εγώ, πού φταίει ο άλλος. Αν μπορούσα να παρέμβω στον εγκέφαλό μου και να απενεργοποιήσω το τσιπάκι της ανάγκης για συντροφικότητα, θα το έκανα. Κρατιέμαι με τα δόντια για να μην πετάξω ένα φαρμακερό “δε μας παρατάς?” σε όποιον μου λέει “συνέχισε την προσπάθεια, δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να συμβεί”. Ξέρω. Και βαρέθηκα να βλέπω το ίδιο έργο. Και με σκοτώνει κάθε φορά να ελπίζω ότι “τώρα μπορεί να είναι αλλιώς” και κάθε φορά να διαψεύδομαι.
Συγνώμη για τη μαυρίλα, αλλά μάλλον με έχει πάρει από κάτω…
Και ψυχοθεραπεία έκανα, και δε φοβήθηκα να φέρω τη ζωή μου τούμπα για να βρω τον εαυτό μου, και ενδιαφέροντα εχω, και μορφωμένη είμαι, και μεγαλώνω δύο υπέροχα παιδιά. Και ναι, δεν τα κατάφερα σε όλα και είμαι μόνη, εννοώ αδέσμευτη γιατί δεν βλεπομαι. Και δε βλεπομαι επειδή πέρασα γαμω τα ζόρια και τα κατάφερα σχετικά καλά αλλά εγώ ήμουν η παράπλευρη απώλεια. Ξέρω, πρέπει να γίνεις εμφανισιμη, να βγαίνεις πιο πολύ, να έχεις στα 45 έναν μεγάλο και ενδιαφέροντα κοινωνικό κύκλο, να βρεις ανθρώπους να περνάς καλά και να ταιριάζετε. Αυτά τα λέμε όλοι σε όλους. Άσχετα με το τι έχει να αντιμετωπίσει ο καθένας,καραμελα. Δηλαδή κι εγώ αυτά λέω και σε μένα και σε άλλους. Αλλά είμαι πολύ κουρασμένη. Πολύ. Έχω πολλά ζόρια πίσω μου και πολλά πολλά εμπρός μου. Πια προσπαθώ να αποδεχτώ ότι ναι, είμαι και θα είμαι μόνη μου γιατί βασικά κανένας δε βλέπει το μέσα μου, μόνο το έξω μου. Γιατί πώς να το κάνουμε; Με το ζόρι να με δει ο άλλος 120 κιλά και να ανάψει; Δε γίνεται. Έτσι ακυρώνεται με συνοπτικές διαδικασίες όλη η δουλειά που έχω κάνει με τον εαυτό μου. Ακούγομαι λίγο μέσα στη μαυρίλα αλλά κρατιέμαι ακόμα, μη νομίζετε. Ευχαριστώ όποιον διάβασε, ήθελα να αποφορτιστω.
@ aguafiestas
Ελπίζω να διαβάζεις αυτό το ποστ μια που έτυχε να διαβάσω το δικό σου και με παρακίνησε να σου γράψω. Καταρχήν, κοπέλα μου να χαίρεσαι τα δυο σου αγγελούδια! Είναι γεγονός ότι η αλλαγή συμβαίνει συνήθως πρώτα από μέσα μας και μετά απο έξω μας. Η “εσωτερική” δουλειά είναι ένας πολύ πιο επίπονος και δύσκολος δρόμος προκειμένου να καταφέρει κανείς να βρει τις ισορροπίες με το μέσα του και να αγαπήσει πραγματικά τον εαυτό του. Εφόσον, το δύσκολο κομμάτι το έχεις καταφέρει αφού όπως αναφέρεις δεν φοβήθηκες να φέρεις τη ζωή σου τούμπα για να βρεις τον εαυτό σου και από 40 κύματα έχεις περάσει απ ότι καταλαβαίνω απ τα συμφραζόμενα σου και παρ όλα αυτά παραμένεις μια μαχήτρια, δεν βρίσκω λόγο να μην ξεκινήσεις (ποτέ δεν είναι αργά) να δουλεύεις το εξωτερικό σου κομμάτι αφού σε χαλάει. Ένας καλός διατροφολόγος εάν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα θα σε βοηθήσει πάααρα πολύ για αρχή. Στη κάθε μια μας μπορεί να συμβεί για τον Χ ή Ψ λόγο να παραμελήσει τον εαυτό της και να τον φέρει δεύτερη μοίρα για μικρό ή μεγάααλο χρονικό διάστημα. So what?? Eφόσον ειναι κάτι αναστρέψιμο!! Η αυτοπεποίθηση μιας γυναίκας σίγουρα πηγάζει πρώτα από μέσα της αλλά σε καταλαβαίνω απόλυτα και για το εξωτερικό κομμάτι(είναι ωραίο να αρέσουμε) καθώς καλώς ή κακώς παίζει και αυτό μεγάλο ρόλο στην γυναικεία αυτοπεποίθηση αφού είναι η πρώτη επαφή – η πρώτη εικόνα που βλέπει κάποιος σε εμάς πριν μας γνωρίσει καλύτερα. Δώσε την ευκαιρία στον ευατό σου και αν θες ψάξε για έναν καλό διατροφολόγο ώστε να πετύχεις τα κιλά με τα οποία εσύ πρώτα θα ένιωθες άνετα. Γιατί όχι, να βάψεις επίσης τα μαλλιά σου ένα χρώμα που θα σου άρεσε πολύ και θα σε ανανέωνε. Όλα χρειάζονται στη ζωή μας, σίγουρα και η καλή ψυχολογία και όλα παίζουν τον ρόλο τους. Είμαι σίγουρη ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ο άντρας που θα εκτιμήσει και το μέσα σου και το έξω σου με ή χωρίς τις όποιες αλλαγές αλλά το θέμα είναι πρώτα να βλέπεις εσύ εσένα και να γουστάρεις. Δεν νομίζω ότι έχεις ανάγκη σονι και ντε τους κοινωνικούς κύκλους ή τις παρέες για να βρεις το ταίρι σου. Αρκεί να εμπιστευτείς τον εαυτό σου και τα καλύτερα έρχονται ! Να περνάς καλά ! φιλάκια πολλά
Μπορώ να ταυτιστώ μαζί σου. Σχεδόν καθόλου φίλες και αυτές που έχω μένουν σε άλλη πόλη. Χαμηλή αυτοπεποίθηση και γενικότερα σπιτόγατος. Πολλές φορές σκέφτηκα ότι πως μπορεί να με αγαπήσει κάποιος αν εγώ δεν αγαπήσω τον εαυτό μου; Ωστόσο , εγώ προσωπικά κατέληξα στο ότι χρειάζομαι να νιώσω αυτήν την επιβεβαίωση που λένε όλοι, ότι ακόμα και αν δεν είμαι η πιο χαριτωμένη, η πιο όμορφη, η πιο party animal, παλι μπορώ να αγαπηθω όπως είμαι. Εν τέλει τον βρήκα αυτόν τον έναν και παρότι έληξε αυτή η σχέση, κατάλαβα ότι δεν είναι όλοι κομπλεξικοι εκεί έξω και πως αν δεν με θέλουν όπως είμαι τότε εγώ γιατί να τους θέλω;
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
