Γεια σου Α,μπα! Εδώ και καιρό αντιμετωπίζω ένα πολύ δύσκολο προσωπικό θέμα, το σκέφτομαι συνέχεια, σε βαθμό που δεν αντέχω άλλο και ελπίζω ότι ίσως η γνώμη κάποιου που δεν με γνωρίζει με κάνει να δω κάτι που δεν βλέπω μόνη μου. Είμαι σχεδόν 36 χρονών τώρα και πριν από ένα χρόνο έκανα μια σχέση στην οποία βρίσκομαι ακόμη. Ο άνθρωπος αυτός μου άρεσε από την αρχή για την ευγένεια και τη γλυκύτητά του, αλλά δεν μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα ποτέ ερωτευμένη μαζί του. Ξεκίνησα τη σχέση με όρεξη μεν, αλλά χωρίς πολλές προσδοκίες, χωρίς να περάσω καν από το στάδιο του μεγάλου ενθουσιασμού. Παρ’ όλα αυτά όσο τον γνώριζα έβρισκα πολλά καλά στοιχεία που με έκαναν να θέλω να δοκιμάσω να είμαι μαζί του στην αρχή και να παραμείνω μαζί του στη συνέχεια. Του είχα πει από την αρχή ότι με ενδιαφέρει να κάνω μία συντροφική σχέση και μπορώ να πω ότι εξαρχής η σχέση μας κινήθηκε σε αυτό το πλαίσιο. Ωστόσο, σύντομα άρχισαν να με ενοχλούν αρκετά πράγματα που σε συνδυασμό με την έλλειψη πραγματικού έρωτα με έκαναν πολύ νωρίς να σκέφτομαι να φύγω. Και τότε προέκυψε το πρόβλημα που ανέφερα στην αρχή: Ενώ ήμασταν μαζί μόλις 3 μήνες και εγώ ήμουν μεν χαρούμενη αλλά ήδη προβληματισμένη μαθαίνω τυχαία, κάνοντας κάποιες προληπτικές εξετάσεις, ότι έχω πολύ χαμηλή γονιμότητα και έχω πολύ μικρές πιθανότητες να κάνω παιδιά, αν θέλω δε να αποκτήσω παιδιά πρέπει να το κάνω άμεσα, αλλιώς η μόνη λύση θα είναι η δωρεά ωαρίων. Σοκ!!! Βασικά νομίζω ότι ακόμα, ένα σχεδόν χρόνο αργότερα και μετά από άπειρες επισκέψεις σε γιατρούς, παραμένω εντελώς σοκαρισμένη. Κι εκεί που η σχέση μας με τον σύντροφό μου ήταν αυτή που περιέγραψα, συντροφική μεν, αλλά όχι τέλεια, αρχίζουμε ξαφνικά να μιλάμε για το ενδεχόμενο να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα μαζί. Φυσικά μου άρεσε που αντιμετώπισε το πρόβλημά μου ως κοινό πρόβλημα που τον αφορούσε και μου δήλωσε εξαρχής ότι θα είναι δίπλα μου και ότι δεν τον πειράζει ακόμα και αν αποκτήσουμε παιδί από άλλη δότρια. Ήθελε να ξέρει όλη την αλήθεια σχετικά με όσα μου έλεγαν οι γιατροί και μου έδινε και μου δίνει διαρκώς κουράγιο, ξεκαθαρίζοντας βέβαια ότι για να αποφασίσουμε να κάνουμε μαζί παιδί πρέπει πρώτα να βεβαιωθούμε ότι η σχέση μας είναι γερή και στέρεη και ότι η απόφαση για οικογένεια είναι ανεξάρτητη του όποιου προβλήματος, συγκεκριμένα μου έχει πει “δεν πρόκειται να γίνω δότης σπέρματος”, γιατί φυσικά καταλαβαίνει ότι εγώ δεν τρελαίνομαι γι αυτόν και ότι συζητώ για το θέμα υπό το κράτος του φόβου να μην μπορέσω να κάνω δικό μου παιδί. Εμένα από την αρχή μου φαινόταν εντελώς σουρεαλιστικό που ξαφνικά μιλούσαμε για το ενδεχόμενο να κάνουμε παιδιά, αλλά από την άλλη ήμουν πολύ τρομοκρατημένη για να αντιδράσω. Πραγματικά εκτιμώ τη στάση του, το πόσο με έχει υποστηρίξει ψυχολογικά και έχω αναπτύξει αληθινά αισθήματα γι αυτόν, αλλά εξακολουθώ να μην είμαι ερωτευμένη, χαίρομαι πάντα όταν τον βλέπω αλλά αναπολώ διαρκώς την ελευθερία μου και το βήμα να κάνω οικογένεια μαζί του μου φαίνεται, για να το πω απλά, λάθος. Από την άλλη με πιέζει πάρα πολύ το βιολογικό θέμα, ενδεχομένως, αν το δω ρεαλιστικά και σύμφωνα με όσα μου λένε οι γιατροί, είναι η μοναδική και τελευταία μου ευκαιρία να αποκτήσω παιδί και πιστεύω ότι θα γινόταν καλός πατέρας. Ζω μια παράνοια όπως καταλαβαίνεις, από τη μία έχω να διαχειρισθώ ένα ούτως ή άλλως πολύ δύσκολο προσωπικό θέμα που με στεναχωρεί απείρως, νιώθω ενοχές που δεν ασχολήθηκα με το θέμα της οικογένειας νωρίτερα (το ξέρω ότι δεν πρέπει να νιώθω έτσι, να πω εδώ ότι είμαι πολύ πετυχημένη στη δουλειά μου και οικονομικά ανεξάρτητη εδώ και αρκετά χρόνια) και από την άλλη έχω έναν σύντροφο που με αγαπάει και με στηρίζει όπως μπορεί, ακόμη και με τα στραβά του και τα λάθη που κάνει συχνά, αλλά η σκέψη να δεσμευθώ μαζί του με τέτοιο τρόπο μου φέρνει κόμπο στο λαιμό, δεν νιώθω αυτή τη “χημεία” που όλοι ονειρευόμαστε να έχουμε με το σύντροφό μας και πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν δεν είχα ανακαλύψει αυτό το πρόβλημα υγείας, το οποίο με έχει κάνει σαφώς να πελαγώσω, να είχα ήδη χωρίσει. Επίσης, το γεγονός ότι με έχει στηρίξει τόσο πολύ είναι κάτι που εκτιμώ και με έχει κάνει να μείνω μαζί του τόσο πολύ. Εννοείται ότι λόγω αυτού του θέματος υγείας έχουν ενταθεί όλες μου οι ανασφάλειες, τύπου δεν ξέρω αν θα βρω κάποιον άλλον που θα συμβιβαστεί με το πρόβλημά μου κλπ. Επίσης, νιώθω ενοχές που δεν τον θέλω παραπάνω και τον αναγκάζω να υπομείνει μια τέτοια κατάσταση μένοντας στη σχέση, είμαι πολύ ενοχικό άτομο ούτως ή άλλως. Ειλικρινά πιέζομαι πάρα πολύ και από κάθε πλευρά, μένω μόνη μου Αθήνα και όλη μου η οικογένεια είναι στην επαρχία, οπότε νιώθω αρκετά μόνη, παρότι έχω φίλους, αλλά εντάξει, κανείς δεν είναι σαν την οικογένεια. Έχω αρχίσει να μην μπορώ να κοιμηθώ από το δίλημμα να μείνω ή αν φύγω και τι θα αντιμετωπίσω αν φύγω, φοβάμαι ότι αργότερα μπορεί να το μετανιώσω που παραιτήθηκα από τη σχέση, από την άλλη δεν θέλω σε καμία περίπτωση να παραμείνω μόνο και μόνο για να κάνω παιδί (αν μπορώ κιόλας ακόμη), σκέφτομαι μήπως πρέπει να μου αρκεί αυτός ο άνθρωπος και είμαι ηλίθια και αχάριστη που θέλω ακόμη περισσότερα (δηλαδή κάποιον που να τον θέλω σαν τρελή), να σημειώσω εδώ, αν δεν έχει ήδη γίνει κατανοητό, ότι ο άνθρωπος αυτός με φροντίζει πολύ, όχι βέβαια ότι πολλές φορές δεν με καταπιέζει και με τις (λογικές) απαιτήσεις του. Ήδη θα έχεις καταλάβει πόσο αυστηρή είμαι με τον εαυτό μου… Τι να κάνω; Υπάρχει περίπτωση να γίνει κανένα μαγικό και να αρχίσω να τον θέλω περισσότερο ή να δώσω μια κλωτσιά σε όλα και ό,τι γίνει; Η σκέψη του να σηκωθώ και να φύγω μου φαίνεται απλά απελευθερωτική… Τι έχω τελικά, χαμηλή γονιμότητα ή χαμηλή αυτοπεποίθηση; Μαριλένα
Έχεις μάλλον χαμηλή γονιμότητα και έναν άντρα δίπλα που δηλώνει πρόθυμος να σου λύσει το πρόβλημα. Δεν θα έλεγα ότι είσαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό σου, όμως. Αν ήσουν αυστηρή, θα ανεχόσουν να μένεις σε μία σχέση που λες με χίλιους διαφορετικούς τρόπους ότι δεν σε καλύπτει;
Τώρα σου φαίνεται ότι είναι στο χέρι σου η κατάσταση και νομίζεις ότι σου προσφέρεται κάτι ελεύθερα, οπότε θα είναι βλακεία να πεις όχι στο σοκολατάκι. Κάνεις μεγάλο, τεράστιο λάθος σε αυτό. Δεν έχεις καταλάβει ακόμα ποια είναι τα κίνητρα του για να ανέχεται στην αμφιθυμία σου και τον τρόπο που τον βλέπεις. Δεν είναι επειδή είσαι καταπληκτική και σε έχει ερωτευτεί τόσο που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν ισχυρίζομαι ότι ξέρω ποια είναι τα κίνητρα του, μπορώ να πω όμως με σχετική βεβαιότητα ότι όσο πιο δεδομένη έχεις την αφοσίωση του χωρίς να αναρωτηθείς τι τον κρατάει σε μια σχέση τόσο άνιση για τον ίδιο, τόσο πιο ξινό θα σου βγει μετά.
Να μια λύση: χώρισε και μετά κάνε κατάψυξη ωαρίων. Εναλλακτικά, βάλε ωάρια στην κατάψυξη και χωρίζεις μετά. Με την ιατρική αυτή διαδικασία θα διαπιστώσεις με την μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια αν έχουν δίκιο οι γιατροί ή όχι. Τώρα βασίζεσαι μόνο στα αποτελέσματα εξετάσεων που ποτέ δεν είναι 100% αξιόπιστα, και κανείς δεν σου εγγυάται ότι αν κάνεις προσπάθειες για φυσική σύλληψη τώρα, θα πετύχει.
Δεν είναι λίγες οι γυναίκες που είπαν «αν είχα κάνει εξωσωματική από την πρώτη στιγμή που έμαθα για το πρόβλημα…» οπότε, επειδή βρίσκεσαι τώρα στην πρώτη στιγμή, σκέψου με όρους τεχνολογίας και ιατρικής, και όχι με το ποιος τυχαίνει να είναι δίπλα σου.